Kur kancelari Olaf Scholz doli para parlamentit gjerman, më 27 shkurt, ai kishte më pak se tre muaj në detyrë.
Qeveria e tij e koalicionit sapo kishte negociuar një marrëveshje të vështirë politike të krijuar për të mbajtur bashkë partitë e saj potencialisht të ndashme.
Tani ajo marrëveshje u përball me provën e luftës. Pushtimi i Putinit në Ukrainë solli luftime në një mijë milje nga kufiri i Gjermanisë.
Ishte edhe më afër disa prej aleatëve të NATO-s të Gjermanisë.
Scholz nuk ka qenë kurrë i njohur për stilin e tij retorik.
Pragmatik, praktik, profesorial – ky është imazhi i tij politik.
Meqenëse nuk i ka qejf dramat, çdo fjalë në fjalimin e tij do të kishte rëndësi. Fjala që ngeli ishte Zeitenwende.
Me këtë fjalë, Scholz përcaktoi një epokë të re në Gjermani.
Gjermanët duhej të rimësonin gjuhën e mbrojtjes, të aftësive, të gatishmërisë, të parandalimit. Gjuha e luftës.
Është një gjuhë që e kuptonte Gjermania e Luftës së Ftohtë.
NATO ishte mbrojtja e Gjermanisë Perëndimore. Mësimi i dy Luftërave Botërore u ‘mbolli’ gjermanëve një mosbesim të thellë ndaj ushtrisë. Kështu, Gjermania Perëndimore u përfshi në kufizimet e konsensusit të një aleance shumëpalëshe dhe investoi në të.
Gjermania Perëndimore do të vepronte vetëm me aleatët e saj të NATO-s, asnjëherë vetëm.
Pas ribashkimit, pas largimit të trupave sovjetike nga Gjermania Lindore, pas përfundimit të Paktit të Varshavës, gjermanët kuptuan se vendi i tyre nuk ishte më një zonë e mundshme konflikti.
Nëntë fqinjët e tyre ishin ose aleatë, partnerë ose partnerë të mundshëm ndërsa NATO dhe BE u zgjeruan.
NATO mbeti e nevojshme për mbrojtjen e Gjermanisë.
Por sa mbrojtje duhej në këtë gjeografi të re? Sidomos kur kostoja e ribashkimit të Gjermanisë po rritej?
Tashmë më të kënaqur me gjuhën e tregtisë dhe financave sesa me gjuhën e mbrojtjes, gjermanët gradualisht humbën rrjedhshmërinë e tyre në çështjet e vështira të sigurisë dhe mbrojtjes.
Disa politikëbërës, parlamentarë dhe ekspertë e ruajtën atë – por pak e mësuan atë nga e para. Për publikun gjerman, ajo u bë një gjuhë e veçantë, e folur kryesisht nga ekspertë.
Por jo më.
Më 27 shkurt, Scholz e quajti troç Putin një luftënxitës.
Ai i tha parlamentit të tij se për të qëndruar pranë angazhimit të mbrojtjes kolektive të NATO-s, ushtria gjermane kishte nevojë për aftësi të reja. Ai propozoi një fond të posaçëm prej 100 miliardë eurosh për shpenzimet ushtarake dhe u zotua të përmbushë premtimin e NATO-s për shpenzimet e mbrojtjes prej 2 për qind të PBB-së.
Ishte një standard që Gjermania e kishte humbur dhe e kishte hedhur poshtë; Tani, theksoi Scholz, Gjermania do ta ndërmerrte këtë hap jo për të kënaqur aleatët e saj, por “për sigurinë tonë”.
Scholz nuk është i vetmi që flet gjuhën e sigurisë; Kabineti i tij e flet gjithashtu. Ministrja e Jashtme e Partisë së Gjelbër, Annalena Baerbock ishte e ashpër ndaj Rusisë gjatë zgjedhjeve gjermane të vitit të kaluar. Në një fjalim të tetorit, ajo u fokusua jo vetëm në luftën e Putinit, por edhe në Strategjinë e parë të Sigurisë Kombëtare të Gjermanisë (që do të publikohet në shkurt 2023). “Ne po riorganizojmë aftësitë tona të mbrojtjes evropiane dhe transatlantike,” theksoi ajo.
Kjo nënkuptonte furnizimin e Ukrainës me armë, trajnimin e ushtarëve ukrainas, pajisjen e ushtrisë gjermane në mënyrë që të mund të ofronte siguri për shtetet baltike dhe të Evropës Qendrore, duke promovuar bashkëpunimin evropian të armatimit. Ai gjithashtu nënkuptonte trajtimin e kërcënimeve ndaj infrastrukturës dhe rrjeteve të të dhënave.
Dhe më 28 tetor, presidenti gjerman Steinmeier, i cili ishte Ministër i Jashtëm midis 2013 dhe 2017, ndryshoi tërësisht gjuhën e sigurisë.
Ai sapo ishte kthyer nga një vizitë e planifikuar prej kohësh në Kiev (qeveria ukrainase kishte refuzuar një vizitë në prill). Ai e filloi fjalimin e tij me një foto: të raketave që binin mbi Kiev. Veprimet e Putinit, theksoi ai, e çuan Gjermaninë në “një kohë tjetër. . . një kohë e përcaktuar nga lufta, dhuna dhe shpërnguljet, nga shqetësimet se lufta do të përhapej në të gjithë Evropën si një zjarr i egër.”
Por qëllimisht, Steinmeier u tha gjermanëve se për të mbrojtur kombin e tyre dhe aleatët e tyre, Gjermanisë i duhej një ushtri e fortë dhe e pajisur mirë – dhe ushtria kishte nevojë për respektin dhe mbështetjen e shoqërisë gjermane.
Si “vend i fortë në zemër të Evropës” Gjermania kishte një detyrë. Gjermania duhej të bëhej e aftë për të trajtuar konfliktin.
Steinmeier e njihte audiencën e tij. Sanksionet, furnizimi me armë për luftë: “asgjë në lidhje me të nuk është në përputhje me vizionet tona të mëparshme të bashkëjetesës paqësore,” pranoi ai.
Por një “paqe që shpërblen veprime të tilla, një paqe që vulos rrëmbimet e tokës nga Putini, nuk është paqe”.
Steinmeier u tha gjermanëve “ne duhet të heqim dorë nga mënyrat e vjetra të të menduarit dhe shpresat e vjetra” për marrëdhëniet gjermano-ruse.
Duke vepruar kështu, ai e vuri veten – dhe politikën e tij të mëparshme ndaj Rusisë – në radhët e të zhgënjyerit.
Fjalimi i Steinmeier e la pas të kaluarën. Por nevojiten hapa të tjerë: veprime konkrete për t’i marrë armët e nevojshme Ukrainës më shpejt, prokurim i shpejtë për të mbushur boshllëqet e gatishmërisë të njohura prej kohësh në forcat e armatosura të vetë Gjermanisë dhe një iniciativë gjithëpërfshirëse e komunikimit të brendshëm për të siguruar mbështetje afatgjatë për një Strategji të fuqishme të Sigurisë Kombëtare. .
Në një mjedis kërcënues të ndryshuar në mënyrë drastike, gjermanët po rimësojnë gjuhën e mbrojtjes.
Ashtu si me çdo mësim gjuhësor, do të duhet praktikë – dhe përkushtim.
Burimi: Wilson Center
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
