Muajin e kaluar, Presidenti i Turqisë Rexhep Tajip Erdogan njoftoi se do të kërkojë një mandat të fundit kur vendi të shkojë në zgjedhje në qershor.
Nëse do të ketë sukses, Erdogan do të ketë kaluar 26 vjet në krye të politikës turke, duke qenë kryeministër në vitin 2002 dhe më pas president në 2014.
Nëse kreu i turpshëm i shtetit do të heqë dorë në fakt nga pushteti, mbetet ende për t’u parë.
Megjithatë, ajo që është e sigurt është se Erdogani nuk është aspak i disponueshëm për t’u larguar nga pallati presidencial.
Por inflacioni në vend është deri në 137 për qind. Sondazhet tregojnë rënie të mbështetjes për Partinë për Drejtësi dhe Zhvillim (ose AKP) në pushtet, me vetëm 36.9 përqind dhe se shumica e turqve nuk do të votonin për Erdoganin.
A mund të fitojë realisht presidenti aktual?
Po ai mundet.
Strategjia e Erdoganit është e trefishtë: të shtypë, të premtojë dhe të përçajë.
Në Turqi ka patur shumë shtypje nën drejtimin e AKP. Dhe kjo ka vazhduar në muajt e fundit para zgjedhjeve.
Përveç klimës tashmë të goditur mediatike turke, në të cilën organet e opozitës janë të pakta dhe raportimet kritike janë dëbuar në skajet e largëta të internetit dhe mediave sociale, Ankaraja miratoi një ligj të ri për censurën e internetit në mes të tetorit që burgos individët që përhap “dezinformata”.
Më vonë atë muaj, Şebnem Korur Fincancı, kryetarja e Shoqatës së Mjekëve Turke dhe Fondacionit për të Drejtat e Njeriut të Turqisë, u arrestua dhe u akuzua për “bërje propagandë për një organizatë terroriste”, së bashku me 11 gazetarë nga media pro-kurde.
Krimi i Korur Fincancı ishte shprehja e mendimit të saj profesional: Duke ekzaminuar pamjet e lëshuara nga Partia e jashtëligjshme e Punëtorëve të Kurdistanit (PKK), ajo përcaktoi se forcat turke kishin përdorur armë kimike në sulmet kundër grupit separatist në Irakun verior.
Muajin pasues, avokati me bazë në Izmir Aryen Turan u arrestua për thirrje për një hetim mbi pretendimin për përdorim të armëve kimike.
Në një vend ku liderët e shoqërisë civile dhe kundërshtarët politikë lëngojnë pas hekurave dhe qytetarët e thjeshtë që shprehin mendimet e tyre përballen me akuza për “fyerje” të presidentit, këto janë vetëm një shenjë paraprake e goditjeve të mëtejshme.
Politikanët gjithmonë premtojnë para zgjedhjeve.
Erdogan dhe partia e tij në pushtet sigurisht që nuk bëjnë përjashtim. AKP po premton një të ardhme të ndritur për Turqinë.
Ata citojnë se sasi të tjera, të mëdha gazi natyror u zbuluan kohët e fundit në Detin e Zi, se industria e mbrojtjes dhe e hapësirës ajrore të Turqisë po ecën me ritme të shpejta dhe se kriza e kostos së jetesës po po shqyrtohen me kujdes, dhe është premtuar një tjetër rritje e pagës minimale .
Dhe nëse kjo nuk mjafton për të lëkundur votuesin turk, atëherë ndoshta do të duhet njoftimi i qeverisë se mosha e pensionit do të eliminohet për miliona turq, duke u dhënë atyre të drejtën që të dalin menjëherë në pension nëse kanë plotësuar numrin e caktuar të ditëve të punës.
Në shtator, Erdogan njoftoi një plan për të krijuar 500,000 njësi të reja banimi , në të cilat një hipotekë për një apartament me dy ose tre dhoma gjumi do të kushtonte vetëm 2,280 dhe 3,187 lira (121 dhe 170 dollarë) në muaj.
Më pas, në nëntor, Ministri i Mjedisit, Urbanizimit dhe Ndryshimeve Klimatike Murat Kurum tha se qeveria së shpejti do të shpallte 100,000 shtëpi të tjera për të ardhurat e mesme dhe të mesme të larta.
Nëse këto premtime nuk janë të mjaftueshme për ta kthyer situatën në favor të Erdoganit, atëherë shtypja e opozitës është zgjidhja e mbetur.
Në dhjetor, një gjykatë turke dënoi një nga rivalët e mundshëm presidencialë të Erdoganit, kryetarin popullor dhe karizmatik të Stambollit Ekrem Imamoglu, me dy vjet e shtatë muaj burg për fyerjen e supozuar të tij ndaj Bordit të Lartë Zgjedhor.
Vetëm në rast se hekurat e burgut nuk mjaftonin për të penguar Imamoglun të kandidonte, ata gjithashtu e dënuan me dy v jet, duke e lënë larg nga politika.
Dënimi nuk do të zbatohet vetëm pasi gjykata e apelit të marrë vendimin e saj, i cili pritet në të njëjtën kohë me zgjedhjet e qershorit.
Imamoglu kishte potencialin për të bashkuar këtë grup të ndryshëm partish opozitare (me përjashtim të dukshëm të HDP-së së orientuar nga kurdët), dhe sondazhet tregojnë se Imamoglu do të kishte mundur Erdoganin .
Tani, CHP, deri më tani më e madhja e partive opozitare, duket e gatshme të nxjerrë kreun e saj të partisë Kemal Kilicdaroglu. Por ai është shumë i majtë për Partinë IYI dhe disa nga partitë e tjera më të vogla opozitare. Përndryshe, CHP mund të propozojë kryebashkiakun e Ankarasë Mansur Yavas, por kjo mund të sjellë përçarje brenda CHP.
Erdogan dhe AKP-ja e tij në pushtet dinë të fitojnë zgjedhjet dhe të përdorin armët që kanë në dispozicion për të siguruar që ata të fitojnë edhe një mandat.
Pavarësisht rënies ekonomike, duke shtypur dhe përçarë opozitën duke i bërë premtime elektoratit, nuk ka asnjë arsye për të dyshuar nëse ata mund të arrijnë një tjetër fitore në qershor.
Burimi: Hareetz
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A e ka arritur Erdogan të ndërtojë “Turqinë e Re”?
“FP” trondit Turqinë: Erdogani rëndë, ikën shumë shpejt
