Përveç deklaratave publike të mbështetjes së pakushtëzuar, dyshimet në rritje për politikën e Uashingtonit, të cilës i japin zë njësoj demokratët dhe republikanët shoqërohen me sinjale tashmë mjaft të qarta të tensioneve midis administratës amerikane dhe qeverisë ukrainase, të cilat mund të paralajmërojnë një politikë të rëndësishme të SHBA-së, e cila po ndryshon.
“Cili mendoni se është, në fund të fundit, fundi i kësaj loje?”. Ro Khanna pyeti zv/sekretarin e mbrojtjes Colin H. Kahl pak ditë më parë gjatë një seance të Komisionit të Forcave të Armatosura. Khanna është një kongresmen demokrat, mbështet politikën e luftës të administratës në Ukrainë dhe gjithmonë ka votuar për kërkesat për financim dhe armë që Joe Biden i ka dërguar Kongresit. Edhe Khanna pyet veten se çfarë po ndodh tani. Deri kur do të vazhdojë SHBA-ja të dërgojë miliona dollarë armë në Kiev?
Përveç armëve, ka një plan për të negociuar paqe? Dyshimet në rritje rreth politikës së Uashingtonit, të shprehura si nga demokratët ashtu edhe nga republikanët, shoqërohen megjithatë me shenja tashmë mjaft të qarta tensioni midis administratës amerikane dhe qeverisë ukrainase, të cilat mund të lajmërojnë një ndryshim të rëndësishëm të politikës nga pala amerikane.
Episodi i fundit që trondit marrëdhëniet mes dy aleatëve ka të bëjë me rrethimin e Bakhmutit. Ukrainasit po shpenzojnë burime të mëdha për të. Amerikanët e konsiderojnë një zgjedhje pa vlerë të madhe strategjike. Arsyet që shpjegojnë mbrojtjen e dëshpëruar të Bakhmutit u shpjeguan pak ditë më parë nga Mykhailo Podolyak , një nga bashkëpunëtorët më të afërt të Volodymir Zelensky.
Mbrojtja e këtij qyteti lindor duhet të lejojë trupat ukrainase të blejnë kohë, ndërsa presin ardhjen e armatimeve të mëtejshme perëndimore dhe në funksion të një kundërsulmimi të ardhshëm. Në të njëjtën kohë, rusët përqendruan njësitë e tyre më të mira në Bakhmut. Për ta, humbjet ishin të mëdha (flitet për një numër shumë të lartë të ushtarëve rusë të vdekur, nga 20 deri në 30 mijë).
Çfarëdo që të ndodhte, mbrojtja e Bakhmutit me kaq fort do t’i shërbente përpjekjeve të luftës së Ukrainës, dhe shumë. Amerikanët nuk janë absolutisht të bindur për këtë . “Unë sigurisht nuk dua të nënvlerësoj përpjekjet e mëdha që ushtarët ukrainas kanë bërë në mbrojtjen e Bakhmutit”, tha sekretari amerikan i mbrojtjes Lloyd Austin, por mendoj se kjo ka më shumë rëndësi simbolike sesa strategjike”.
Amerikanët kanë frikë se dhënia e kaq shumë burimeve ndaj Bakhmutit mund të minojë ofensivat e ardhshme. Mbrojtja e Bakhmut nuk do të jepte përparësi të veçanta në bllokimin e nxitimit rus drejt Krematorskut dhe qyteteve të tjera të Lindjes.
Për më tepër, ka pasur disa episode të autonomisë së tepruar të Ukrainës që kanë mërzitur Uashingtonin në muajt e fundit: nga vrasja e Darya Dugina, vajza e një gazetari ultra-nacionalist të afërt me Putinin (për të cilin vetë inteligjenca amerikane, edhe pse jozyrtarisht, fajëson ukrainasit, ndaj sulmeve në Kyev brenda territorit rus, në rajonet perëndimore të Bryansk, Kursk dhe Belgorad, të cilat Shtetet e Bashkuara i gjykojnë shumë keq, sepse rrezikojnë të përshpejtojnë konfliktin, deri në pretendimet e vazhdueshme ndaj Krimesë, të cilën ukrainasit thonë se duan ta ripushtojnë (një perspektivë që Uashingtoni e konsideron krejtësisht joreale dhe gjithashtu një pararojë e një shpërthimi të mëtejshëm të konfliktit). Madje edhe në Kiev, muajt e fundit janë grumbulluar arsye për pakënaqësi ndaj aleatit amerikan.
Arsyeja kryesore e mosmarrëveshjes padyshim ka të bëjë me refuzimin e Bidenit, të paktën deri më tani, për të dërguar avionë luftarakë ushtarakë dhe raketa me rreze të gjatë veprimi ATACMS . Të gjitha këto janë sinjale që vijnë nga politika dhe Shtëpia e Bardhë, veçanërisht në fillim të fushatës presidenciale, nuk mund të nënvlerësohet.
Shenjat që tregojnë se aleanca me Kievin është pak më pak e fortë se dikur. Sinjale që zbulojnë një të vërtetë që, në Uashington, është tashmë e dukshme për të gjithë. Shtetet e Bashkuara nuk mund të financojnë luftën në Ukrainë për një kohë të pacaktuar dhe në këto nivele.