Kur Esmail Ghani u zgjodh për të pasuar Qasem Soleimanin si kreun e elitës së Forcës Quds, dega jashtë shtetit të Korpusit të Gardës Revolucionare Islamike (IRGC) në janar 2020, shumë dyshuan tek ai. Katër vjet më vonë, ai e gjen veten në qendër të një krize rajonale pasi milicitë e mbështetur nga Irani sulmojnë trupat amerikane dhe izraelite dhe synojnë anijet tregtare në Detin e Kuq. Ish-komandanti i Forcave Quds Kasem Suleimani kishte statusin e një lideri kulti. Pasi u vra nga forcat amerikane më 3 janar 2020, procesioni i tij funeral tërhoqi disa milionë njerëz dhe shkaktoi një rrëmujë që la 50 të vdekur dhe më shumë se 200 të plagosur. Suleimani pasoi Ghani, një personazh diametralisht i kundërt nga ai. Ndryshe nga paraardhësi i tij, Ganiu qëndron larg mediave, ndaj edhe aktivitetet e tij ushtarake nuk janë për pak të njohura për publikun.
“Fëmijë lufte”
Në fillim të viteve 1980, kur Irani u bë një republikë teokratike, Ghani iu bashkua Korpusit të Gardës Revolucionare Islamike. Megjithatë, ai nuk u bashkua menjëherë me radhët e revolucionarëve, por aplikoi fillimisht në degën lokale të IRGC, një vit të plotë pas revolucionit. Ai u dërgua shpejt në Teheran, ku iu nënshtrua trajnimit paraushtarak. Njësia e tij u vendos në provincën Kurdistan për të shtypur separatistët kurdë. Ghani u miqësua me Sulejmanin në vitin 1982 në vijën e parë të fushëbetejës. “Të gjithë jemi fëmijë të luftës. Ajo që na lidh nuk bazohet në gjeografi apo vendlindje. Ne jemi shokë në luftë dhe lufta na ka bërë miq. Ata që bëhen miq në kohë të vështira kanë marrëdhënie më të thella dhe më të qëndrueshme se ata që bëhen miq vetëm sepse kanë qenë fqinjë si fëmijë”, tha Gani. Në fund të Luftës Iran-Irak në 1988, Ghani u emërua komandant i Divizionit të Pestë Nasr dhe Udhëheqësi Suprem i Iranit Khamenei e quajti atë “një nga komandantët ushtarakë më të shquar gjatë Mbrojtjes së Shenjtë”.
“Shënjestra” e SHBA-së
Përvojat e tij në fushën e betejës, lidhjet e ngushta me Udhëheqësin Suprem, si dhe përkushtimi dhe besnikëria ndaj regjimit revolucionar e ndihmuan atë të ngrihej në IRGC. Në fund të viteve 1990, pasi Suleimani u emërua komandant i Forcave Quds, gjenerali Ghani u emërua zëvendës i tij. Ndërsa fokusi ishte ndërtimi i rrjeteve shiite, Ghani kujdesej për interesat iraniane në Afganistan, Pakistan dhe republikat e Azisë Qendrore dhe ishte i përfshirë në luftën kundër trafikut të drogës dhe ndihmën për një aleancë të milicive që luftonin talebanët në Afganistan. Ndryshe nga Soleimani, i cili u përshëndet si një udhëheqës karizmatik dhe popullor në Iran, Ghani shihej si një burokrat i fokusuar në aspektet operacionale të Forcës Quds. Ai fliste rrallë për mediat dhe sa herë që fliste, theksonte besnikërinë ndaj revolucionit. “Republika Islamike është streha e të gjitha lëvizjeve revolucionare të botës,” tha ai dikur, duke mbrojtur mbështetjen e Iranit për paraushtarakët rajonalë. Ndërsa ndikimi i tij brenda IRGC-së rritej, Departamenti i Thesarit i SHBA-së e vendosi emrin e tij në një listë të shtetasve dhe personave të bllokuar, duke deklaruar se “autoriteti i gjeneralit Ghani mbulon pagesat financiare për elementët e IRGC- QF- dhe duke përfshirë elementë në Afrikë, si dhe grupe të ndryshme terroriste, duke përfshirë Hezbollahun”.
Krah për Hamasin
Që nga marrja e detyrës si komandant i Forcave Quds, Ghani ka dyfishuar mbështetjen e tij për milicitë pro-iraniane nga Bagdadi deri në Detin e Kuq. Gjatë tre viteve të fundit, Izraeli ka shtuar sulmet e tij ndaj pronave dhe njerëzve iranianë brenda dhe jashtë Iranit. Kjo bëri që Ghani të zhvillonte një sërë takimesh me paraushtarakët pro-iranianë në fillim të vitit 2023 me synimin për të nisur një valë të re sulmesh ndaj objektivave izraelite, siç ka mësuar The Wall Street Journal . Pas sulmit të Hamasit ndaj Izraelit më 7 tetor, Ghani e mbështeti hapur Hamasin. Në të vërtetë, në muajt në vijim, boshti i rezistencës kreu sulme më vdekjeprurëse, nga sulmet ndaj anijeve në Detin e Kuq deri te shënjestrimi i një baze amerikane në Jordani, duke e kthyer rajonin në një zonë dhune hakmarrëse.