Sali Berisha nuk e bën për herë të parë që në Shkodër dërgon njerëz nga Tirana për të organizuar partinë, pasi e shkrin nga themelet. E ka bërë pas vitit 1997, kur dërgoi Jemin Gjanën, duke mos lejuar forcimin e pushtetit të Jozefina Topallit.
Por gjithsesi, në aparencë ka mbajtur një përfaqësim të bastionit historic, të paktën nga ana formale. Ndërkaq, me caktimin sit ë dërguar special të Luçiano Boçit, duket se situata është më keq se më parë. Megjithëse ka arsye, siç është katastrofa elektorale e vitit të shkuar.
As njerëz që i kanë qëndruar pranë në ditët më të vështira si Bardh Spahia, apo Jozefina Topalli, nuk po shikohen të përshtatshëm.
Spahia pranoi që të kandidojë të qëndrojë kryebashkiak vetëm në një vit, kurse Topalli, e larguar nga PD u rikthye në foltoren e Berishës në 2021, duke marrë në patronazh një zonë të vështirë siç është Kurbini.
Që në zgjedhjet e 14 majit Berisha e humbi. Ndërkaq, edhe njerëz me lidhje të mirë në territor si ish-deputeti Zef Hila, po mbahet larg, edhe pse ai dogji mandatin për të kandiduar për kryetar të bashkisë Vau i Dejës një vit më parë.
Madje familjarë të Berishës, kanë zhvilluar kontakte me disa anëtarë të këshillit bashkiakë si dhe pedagogë, duke i yshtur që të mendojnë se mund të kandidohen në listën e sigurtë në zgjedhjet e vitit të ardhshëm.
Duket qartë se është një operacion për të testuar opinionin e për të ngjallur sadopak një entuziazëm pas shuarjes totale si pasojë e humbjes së vitit të shkuar.
Megjithatë, problemi apo inati i Sali Berishës me Shkodrën nuk është aq shumë humbja, pasi atë ai e kishte parashikuar prej kohësh. Por ajo që cilësohet e rëndë për Berishën, është mungesa e gatishmërisë së grupeve të militantëve radikalë të PD-së në Shkodër për mitingjet e protestat e thirrura nga ai.
Madje ky bojkot nisi që në vitin 2021, kur foltorja e Shkodrës nuk arriti të organizojë një protestë, pasi nuk doli askush. Në vitet e shkuara Berisha e konsideronte degën e Shkodrës si “municion” për revolta, madje deklaroi se me vetëm demokratët e Bushatit rrëzonte qeverinë.
E mjaft prej këtyre militantëve kanë shërbyer jo vetëm për protesta të trazuara, por edhe luftë të vërtetë, siç ndodhi në 1997, kur disa militant të PD-së nga fshatraet e mbiShkodrës hapën zjarr kundër eskortës së Fatos Nanos pranë Kuçovës.
Apo kur ndaluan Bashkim Finon e Fatos Nanon që të zhvillojë takime në Shkodrën, duke i prerë rrugën me armë në Bushat. Apo kur dogjën komisariatin e policisë në shkurtin e 1998, morën peng Prefektin e Shkodrës, Gëzim Podgorica, si dhe bllokuan urën e Bahçallëkut me njerëz të armatosur.
Ndërkaq, ajo që nuk duket se gëlltitet lehtë nga Berisha është dalja herë pas hershme e militantëve radikalë me Edi Ramën në vizitat e shpeshta të tij në Shkodër.
Sinjal që tregon qartë se i kanë ikur edhe të fortët, të cilët i ka shpërblyer edhe duke i vënë njerëz e familjarë në grupin parlamentar apo këshillin bashkiak.
Ndaj duket po përdor strategjinë e shkrirjes, duke nxitur jë sherr të brendshëm dhe ambicje, që të ndezin sadopak interesin për një riaktivizim të “shpirtit rebel”. i cili vitet e fundit braktisi thuajse totalisht Berishën, pasi kjo pjesë sipas të gjitha gjasave është më pragmatiste sesa duket. Dhe kanë parë mungesën e potencialit për të fituar.
