Historia e një vajze të vogël koreane dhe një ushtari turk gjatë Luftës së Koresë, të cilët u bashkuan përsëri pothuajse 60 vjet më vonë, kishte prekur zemrat e miliona njerëzve.
Në një vend të prekur nga zjarri i luftës, një vajzë pesëvjeçare u përballë me të ftohtin, duke shikuar përreth dhe në sytë e së cilës shfaqej frika.
Ishte dimri i vitit 1950 kur temperaturat ranë nën minus 35 gradë Celsius. Vajza, e cila nuk mbante asgjë përveç pak rrobave, po qante aq me zë që mushkëritë e saj ishin gati të dilnin.
Në orën më të errët të jetës së saj shumë të shkurtër, kjo vajzë e vogël u gjet nga një ushtar i ri turk që e mori këtë vajzë të vogël koreane nën krahët e tij, pasi mësoi se e gjithë familja e saj ishte vrarë.
Megjithëse një zonë lufte dhe një shtab ushtarak me mijëra ushtarë nuk ishte një vend i përkryer për të rritur një vajzë të vogël, shkruan DailySabah, përcjell Telegrafi, Süleymani dha gjithçka që duhej, vetëm e vetëm që vajza të ndihej si në shtëpi dhe vendosi t’i jepte asaj atë çfarë do t’i jepte babai i saj i vërtetë.
Lufta e Koresë
Midis vitit 1950 dhe 1953, Gadishulli Korean jetonte në një nga kohërat më vdekjeprurëse të historisë së tij.
Më 25 qershor 1950, lufta filloi kur rreth 75,000 ushtarë nga Ushtria Popullore e Koresë së Veriut u shpërndanë përtej kufirit midis Republikës Popullore Demokratike të Koresë së mbështetur nga Sovjetët në veri dhe Republikës Juglindore të Koresë në jug.
Në një ndarje të dytë, i gjithë Gadishulli Korean u shndërrua në një “shesh” për të dyja palët në Luftën e Ftohtë.
Para përfundimit të javës, Kombet e Bashkuara bënë thirrje për ndihmë ushtarake për Korenë e Jugut dhe Turqia ishte vendi i dytë që iu përgjigj thirrjes, pas SHBA-së.
Brigada turke, një brigadë e këmbësorisë së ushtrisë turke, u drejtua në Korenë e Jugut për të ndihmuar që Koreja e Jugut të ruante “shtëpinë e saj të paprekur”.
Megjithatë, rreshteri Süleyman, një ushtar 25-vjeçar turk, ndoshta kurrë nuk mendoi se jeta e tij do të ndryshonte përgjithmonë kur ai vullnetarisht të shkonte në Korenë e Jugut.
Kur ndërhyn fati
Në atë ditë fatale, kur jeta dhe zemra e Süleyman ndryshuan përgjithmonë, batalioni i tij po luftonte armikun, në një natë të errët.
Pasi intensiteti i luftimeve filloi të binte, ushtarët turq e panë veten duke lëvizur mes shkurreve, shkruan DailySabah.
Duke menduar se armiku ishte fshehur, të gjithë ushtarët i kthyen armët e tyre në shkurre; megjithatë, ishte Rreshteri Süleyman i cili ishte mjaft i guximshëm për të ecur nëpër shkurre për t’u përballur me armikun.
Në të vërtetë, kishte dikush që fshihej në shkurre, por nuk ishte armiku: Ishte një vajzë që ishte e frikësuar, duke qarë.
Süleyman e kapi dhe e përqafoi vajzën për ta bërë atë të ndjehet e sigurt. Vajza nuk kishte identitet, asnjë shtëpi apo familje të lënë gjallë.
Süleyman nuk mund ta linte atje; ai nuk kishte zgjidhje tjetër përveçse ta merrte me vete. Ushtarët turq u kujdesën për të dhe i gjetën rroba asaj. Ajo ishte gëzimi dhe maskota e të gjithë brigadës. Jo vetëm Süleyman i cili ishte si babai i saj, por i gjithë kampi ushtarak u bë familja e saj. Së shpejti, Süleyman e quajti atë “Ayla” (dritë hëne).
Duke qenë një vajzë e zgjuar, Ayla mësoi turqishten në një kohë shumë të shkurtër dhe madje filloi të ndihmonte ushtarët në përkthime. Për një vit e gjysmë, Ayla dhe Süleymani u bënë të pandashëm; megjithatë, çdo përrallë zhduket.
Një lamtumirë zemërthyese
Kur erdhi koha që ushtarët turq të largoheshin nga Koreja dhe të ktheheshin në shtëpi, Süleyman donte ta merrte Aylan me vete, por nuk ishte e mundur. Me lotët që derdhnin poshtë fytyrat e tyre, Süleymani dhe Ajla, të cilët kishin gjetur njëri-tjetrin në luftë, u ndanë përsëri nga lufta e njëjtë. Suleyman u nis për në Turqi, ndërsa Ayla u vendos në një jetimore, “Shkolla e Ankarasë”, e cila u themelua nga qeveria turke për fëmijët jetimë koreanë për të patur një arsimim.
Për vite, Süleymani gjithmonë mendonte për Aylan. Kur Koreja e Jugut dërgoi një ekip shpëtimi pas një tërmeti që goditi Turqinë në vitin 1999, ai shpresonte që Ayla do të vinte dhe ta kërkonte.
Gjithashtu, kur ekipi kombëtar turk i futbollit po luante në Kupën e Botës në Korenë e Jugut në vitin 2002, Süleyman vështroi spektatorët në televizor duke shpresuar që të shihte diku Aylan, por kurrë nuk mundi.
Në moshën 85 vjeç, rreshteri Süleyman Dilbirligi mori pjesë në pritjen e mbajtur për 60 vjetorin e Luftës Koreane.
Gjatë pritjes, Süleyman tregoi historinë e tij me ushtarët dhe zyrtarët turq e koreanë. Pas dëgjimit të historisë së tij, një gazetar i Koresë së Jugut filloi të hetojë historinë dhe të gjitha arkivat e qeverisë u skanuan në detaje.
Për fat të keq, arkivat e shkollës së Ankarasë u shkatërruan pasi ndërtesa e vjetër u shkatërrua dhe një park ishte ngritur në atë vend.
Një kanal korean televiziv gjurmoi jetimët dhe të diplomuarit e shkollës së Ankarasë, por asgjë nuk nxori në pah.
(Fotografia e filmit, i frymëzuar nga ngjarja e vërtetë e ushtarakut turk dhe vogëlushes koreane)
Si u gjet Ayla
Kur u mendua se shpresat u shkatërruan, një burrë pretendonte se motra e tij mbajti kontakte me Ayla vite pas diplomimit dhe emri i saj zyrtar ishte Kim Eunja. Kur ajo u vizitua në shtëpinë e saj, 65-vjeçares Ayla iu treguan fotot e vjetra dhe gjithçka iu kujtua asaj. Në lot, Ayla tha Süleyman ishte heroi i saj.
Pas zbulimit, qeveria koreane ftoi Süleymanin të takohej me Aylan, dhe në vitin 2010, babai dhe vajza e humbur për një kohë të gjatë përqafuan njëri-tjetrin në një park ku Süleyman duhej të linte Aylan pothuajse 60 vjet më parë.
Ata shpesh i shkruanin njëri-tjetrit gjatë viteve dhe Ayla iu referua Dilbirligit si babai i saj dhe gruas së tij si nëna e saj, në letrat e saj.
Në vitin 2017, historia e Aylas dhe Süleymanit frymëzuan profesionistët në drejtim të prodhimit të filmit “Ayla: Vajza e Luftës”, i cili u zgjodh si kandidati zyrtar i Turqisë për filmin më të mirë të gjuhës së huaj për Oscar.
Edhe pse filmi nuk arriti ndonjë rezultat, historia e një vajze të vogël koreane dhe një ushtari turk prekën zemrat e miliona njerëzve në mbarë botën.
Gjatë promovimit të filmit, Ayla dhe Süleyman (të vërtetët) patën mundësi të takoheshin disa herë.
Megjithatë, ribashkimi i tyre i fundit ndodhi në spitalin ku veterani turk i luftës ishte duke u trajtuar për probleme të frymëmarrjes në Stamboll.
Süleyman vetëm mundi që përmes gjesteve me duar të komunikonte me të, ndërsa vajza shpërtheu në lot, pasi e shihte njeriun që e quante “Baba” derisa po vuante në shtratin e spitalit.
Kështu 91-vjeçari Süleyman dhe 71-vjeçarja Ayla i thanë lamtumirë njëri-tjetrit për herë të fundit.
Süleyman, vdiq më 7 dhjetor 2017.
Megjithëse humbi “babanë” e saj, Ayla nuk e humbi kontaktin e saj me Turqinë.
Madje, në ditën e fundit të udhëtimit zyrtar të Koresë së Jugut më 3 maj të vitit 2018, Presidenti Rexhep Tajip Erdogan u takua me Aylan 72-vjeçare në hotelin ku po qëndronte në Seul.
Ayla – ose Eunja Kim – aktualisht jeton në Kore me fëmijët e saj dhe nipërit e mbesat.
