E ka nji copëz të vërtete pohimi se historia i alternoi fatet: Mali i Zi nga nji vend shqiptar, siç ishte në mesjetë, sot u ba serbishtfolës, e Kosova nga nji vend politikisht serb, siç ishte në mesjetë, sot u ba shqiptare.
Me i krahasue statistikat e regjistrimeve ndër vite në Mal të Zi del nji pattern fort i çuditshëm: ka nji dallim të thekshëm mes atyne që deklarohen shqiptarë dhe atyre që e deklarojnë shqipen si gjuhë amtare, por identitetin ose si cërnagorë, ose si boshnjakë ose si cërnagorë muslimanë.
Pra, lakorja e atyne që shqipen e kanë gjuhë amtare (por identitetin e deklarojnë si joshqiptar) rritet në kongruencë me zvogëlimin e numrit të atyne që deklarohen shqiptarë. Ky zhvillim retrograd e zhvleftëson njiherë e përgjithmonë pandehmën se malësia e paska ruejtë bërthoklën etnike: veç në tri dekadat e fundit, serbishtja ka kullufitë sa e sa katunde në Grudë, Guci, etj.
Qe së fundi më ra me i njoftë do prej Vladimiri (Katërkolle, kishin me m’korigjue dostat e Albin Kurtit): mozamakeq mbiemnat krejt Kurtoviç.
Ky zhvillim retrograd poashtu e zhvleftëson pandehmën se nji fe e caktume e ruen shqiptarësinë. Përkundrazi!
Shqiptartë muslimca në Rozhajë, Guci e Plavë u banën boshnjakë; shqiptartë katolikë në Vladimir e Tivar deklarohen cërnagorë. Robtë!
Nga Col Mehmeti
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Grupe identitare në Ballkan, vështirësi e bashkëjetesë
