Jo më larg se dje, presidenti francez dhe kancelarja gjermane nënshkruan marrëveshjen e Aachen, përpjekja e fundit franko-gjermane për të patur BE-në nën kontrollin e tyre.
Zgjerimi i Traktatit të Elysee, i cili afirmoi pajtimin e dy vendeve pas luftës në vitin 1963, u nënshkrua në një ceremoni në qytetin kufitar gjerman të Aachen.
Pakti, duke riafirmuar traktatin e Élysée-s të vitit 1963 që pajtoi vendet pas luftës, ka për qëllim të rivendosë centralitetin e partneritetit franko-gjerman në një Europë të copëtuar nga nacionalizmi i rigjallëruar, populizmi i djathtë dhe Brexit.
Macron u akuzua për tradhti këtë javë. Marine Le Pen, kundërshtarja e tij, pohoi se nxënësit francezë do të detyroheshin të flisnin gjermanisht.
Merkel u sulmua gjithashtu me akuzën se ajo po pranon disa nga idetë e Macron për një buxhet të përbashkët të eurozonës, union bankar, taksa të përbashkëta dhe ushtri evropiane.
Alexander Gauland, kreu i partisë së ekstremit të djathtë Alternative für Deutschland, tha se Macron po përpiqej të rrëmbej “paratë gjermane”.
Pretendime të tilla janë të pakuptimta. Po gjithashtu, edhe ideja e euroskeptikëve në Britani se Parisi dhe Berlini po komplotojnë për të patur kontrollin e plotë të BE dhe për të imponuar një hegjemoni të re dhe të përbashkët në kurriz të shteteve më të vogla.
Problemi i vërtetë me traktatin e ri është se ai është më së shumti i një karakteri të butë, të pafuqishëm.
Idealet dhe aspiratat e Macronit të sapozgjedhur në fjalimin e tij në Sorbonne në vitin 2017, në lidhje me një Europë të demokracisë, sovranitetit, unitetit dhe sigurisë, janë zbehur sot.
Traktati nuk merret konkretisht me çështjet kyçe dhe kontestuese me të cilat përballet Evropa, si migrimi dhe sfidat mjedisore.
Ajo përqendrohet, për shembull, në koordinimin më të afërt qeveritar, bashkëpunimin ndërkufitar, të gjitha çështje që janë diskutuar më parë.
Shkurtimisht, traktati i Aachen mund të thuhet se simbolizon gjithçka që është e keqe për “Evropën”, siç shihet nga sytë britanikë. Kjo është ajo që thuhet, dhe është krejtësisht e gabuar.
Në mënyrat e tyre të ndryshme, me paralajmërime të shumta dhe hezitime, dhe pavarësisht nga vështirësitë e tyre të brendshme politike, Macron dhe Merkel janë duke u përpjekur me trimëri për të arritur tre objektiva.
Njëra është të kujtojmë evropianët, përfshirë Britaninë, që pajtimi i këtyre dy fuqive të mëdha kontinentale ishte një arritje e gjysmës së dytë të shekullit të 20-të. Ishte një qëllim kyç i politikës britanike. Dhe partneriteti që pasoi ishte një gur themeli kryesor në ndërtimin e BE-së, ende larg nga modeli më i suksesshëm në botë i bashkëpunimit ndërshtetëror.
Së dyti, duke riafirmuar partneritetin e tyre, Franca dhe Gjermania nuk po kërkojnë të dominojnë, por të shpëtojnë Evropën që po përballet me nacionalistët, racizmin dhe ksenofobinë .
Së fundmi, Macron dhe Merkel po bëjnë atë që instinktivisht duhet të bëjë çdo lider britanik, po mbrojnë Evropën, nga një SHBA që gjithnjë e më shumë kërkon të përfitojë nga lidershipi global; dhe nga rritja e një superfuqie të pamëshirshme të re, Kinës.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Makron: Francë-Gjermani, përgjegjëse për Europën
Makron është udhëheqësi i paracaktuar i Evropës…
