Në një institucion aq të madh dhe kompleks si Bashkimi Evropian, gjithmonë do të ketë fajtor nëse përpjekjet për thellimin e integrimit ekonomik dhe politik dështojnë. Por kur është fjala për zhvillimin e aftësive të përbashkëta të mbrojtjes së BE-së, është e qartë se ku qëndron problemi.
Presidenti i SHBA Donald Trump ka provuar me të vërtetë shkatërrimin e marrëdhënies transatlantike. Garantimi i sigurisë së SHBA-së, në fund të fundit, është një nga dy shtyllat mbi të cilat paqja dhe prosperiteti evropian kanë qëndruar që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore. Dhe as Trump nuk e ka kursyer as shtyllën e dytë: sistemin e tregtisë botërore.
Vetëm dy vjet pas zgjedhjes së Trump, evropianët me të drejtë pyesin se çfarë duhet bërë. Është e qartë se Evropa duhet të thellojë lidhjet e saj të brendshme dhe të forcojë kapacitetin e saj ushtarak. Disa mund të vënë në pikëpyetje nëse kjo është ajo që evropianët vërtetë duan, duke pasur parasysh se po jetojmë në kohën e Brexit.
Foto e marrë nga BBC
Por vetëm për shkak se britanikët nuk duket se e dinë se çfarë duan nuk do të thotë se pjesa tjetër e Evropës është po njësoj. Në fakt, shumica e evropianëve favorizojnë një BE më të fuqishme me një politikë të përbashkët të sigurisë.
Përjashtimi i madh është Gjermania. Si motori ekonomik i BE-së dhe shteti më i populluar, nuk mund të ketë politikë të përbashkët të sigurisë pa vendin që qëndron në zemër të Evropës.
Sot, fakti kryesor që nuk mund të injorohet është se një politikë e përbashkët e sigurisë do të kërkojë një kompromis midis Gjermanisë dhe Francës, dy vendeve më të mëdha dhe më të fuqishme anëtare. Një kompromis i tillë nuk do të vijë lehtë. Gjermania përbën pengesë më të madhe, edhe pse retorika zyrtare tregon ndryshe.
Nga ana e saj, imazhi tradicional i Francës reflekton historinë e tij të gjatë si një fuqi të madhe evropiane.
E njëjta gjë nuk mund të thuhet për Gjermaninë. Gjatë shekullit të njëzetë, Gjermania bëri dy oferta për hegjemoninë evropiane dhe dominimin botëror, dhe çmimi që ai pagoi ishte shkatërrimi i saj, për të mos thënë asgjë për Evropën.
Gjermania e pasluftës braktisi politikën ushtarake me bazë ushtarake dhe aventurizmin e huaj, dhe u përqendrua kryesisht në zhvillimin ekonomik. Kjo strategji arriti kulmin në ribashkimin e Gjermanisë Lindore dhe Perëndimore në vitin 1990.
Foto e marrë nga Politico
Një kthim gjerman në politikën tradicionale të pushtetit sigurisht ka rreziqe. Por alternativa është ruajtja e status quo-së dhe heqja dorë nga një politikë e përbashkët e sigurisë së BE-së. Një politikë e përbashkët nënkupton domosdoshmërisht një thellim të integrimit politik në emër të sovranitetit evropian.
Gjermanët aktualisht janë të angazhuar në një debat intensiv mbi shpenzimet e mbrojtjes, të cilat duhet të rriten deri në 2% të PBB-së deri në vitin 2024, për të përmbushur angazhimet e NATO-s në vend.
Eshtë e panevojshme të thuhet, riarmatimi i Gjermanisë në vetvete do të ngrejë shumë pyetje dhe shqetësime. Në një mënyrë apo tjetër, Evropa duhet të bëhet më e fortë. Është në interesin e të gjithëve që Gjermania të jetë e angazhuar në mënyrë produktive në këtë proces.
Joschka Fischer ishte Ministri i Jashtëm gjerman dhe zëvendëskancelari nga 1998-2005. Fischer hyri në politikën zgjedhore pas pjesëmarrjes në protestat e viteve 1960 dhe 1970 dhe luajti një rol kyç në themelimin e Partisë së Gjelbër të Gjermanisë, të cilën ai e udhëhoqi për pothuajse dy dekada.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Brexit dhe një rend i ri evropian…
2019, vit vendimtar për Evropën…
