Unë kalova një pjesë të fëmijërisë sime në Ankara dhe një pjesë në Madrid. Komunikimi midis Spanjës dhe Turqisë në fillim të viteve 1980 ishte një përvojë e çuditshme. Spanja ishte kthyer së fundi në demokraci pas viteve të diktaturës dhe Turqia kishte përjetuar edhe një grusht shteti ushtarak. Të dy vendet nuk ishin pjesë e BE. Shpesh ndihej sikur isha duke udhëtuar nga një cep I Evropës në tjetrin.
Spanja e përqafoi demokracinë. Do doja që atdheun im të ndiqte shembullin. Por një ditë, gjatë rrugës për në shkollë, pashë diçka që më bëri të ndalem. Të gjitha muret poshtë rrugës u suvatuan me postera të foshnjave të vdekur të hedhur në kosh. Unë ngriva. Imazhet shqetësuese ishin shpërndarë nga një grup katolik ultrakonservues që pretendonte se vlerat familjare po sulmoheshin, gratë kishin shkuar shumë larg në emër të emancipimit. Luftërat e cultures po fillonin.
Zgjedhjet e fundit të përgjithshme e kanë bërë këtë të qartë. Për herë të parë që nga viti 1978, një parti e ekstremit të djathtë po fiton shumë. Vox arriti të marrë 10.26% të votave. Partia, e themeluar në vitin 2013, është bërë lëvizja më e shpejtë në rritje në vend.
Programi i Vox është shumë i ngjashëm me paketën e përqafuar nga nacionalistët populistë në vende të tjera: anti-imigracioni, anti-diversiteti, martesa kundër homoseksualëve dhe të drejtat LGBT.
Duke ardhur nga Turqia, retorika e keqe e lëvizjes spanjolle është shumë e njohur për mua. Ashtu si Partia për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) në Turqi, Vox dëshiron të kthejë ministrinë e tanishme gjinore në një ministri të familjes. Ndryshimi në fjalë është i rëndësishëm. Në vend që të shikojmë diskriminimin gjinor dhe pabarazinë institucionale gjinore, fokusi i ri është në “vlerat tradicionale të familjes”.
Zëdhënësi i partisë Francisco Serrano, një ish-gjykatës, madje ka pohuar se ka një genocid kundër njerëzve, duke përmendur normat e larta të vetëvrasjes si provë e tij.
Në Itali u mbajt një konferencë për të drejtat e të drejtave të ekstremit të djathtë, ku ishte kryetari kryesor Matteo Salvini, zëvendëskryeministër dhe udhëheqës i Lidhjes së Djathtë. Salvini mendon se shkalla e ulët e lindshmërisë është një “justifikim” për imigracionin dhe për këtë arsye, gratë italiane duhet të lindin më shumë foshnje.
Në Poloni, anëtarët e partisë së Ligjit dhe Drejtësisë pretendojne se homoseksualët janë një kërcënim i madh “jo vetëm për Poloninë, por për të gjithë Evropën, për të gjithë qytetërimin që bazohet në krishterimin”.
Në Turqi, Presidenti Erdoan thotë se “çdo abort është një Uludere” (një vrasje masive në të cilën 34 civilë kurdë u vranë nga ushtria turke) dhe e konsideron kontrollin e lindjeve si një komplot kundër kombit të madh turk.
Është paradoksale që ky brez nacionalistësh populistë të udhëheqë rrugën për bashkëpunimin politik ndërkombëtar.
Ata kopjojnë taktikat e njëri-tjetrit, i bëjnë jehonë politikave të tyre. Dhe pikërisht ajo që po bëjnë ata: po ndërtojnë Evropën. Jo një Evropë e re, as një Evropë e vjetër, por një Evropë e modeluar në një të kaluar imagjinare dhe mitike.
Në dallim nga parashikimet e Samuel Huntington, akademiku amerikan, bota nuk po kalon një “luftë qytetërimi”. Ajo që po përballemi është shumë më e komplikuar. Kjo është epoka e një mijë konflikteve kulturore, dhe këto beteja zhvillohen brenda vendeve, jo mes tyre.
Ata e polarizojnë politikën deri në një masë aq të madhe sa do të ndryshojnë përgjithmonë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘BE, një komunitet imagjinar prej të cilit nuk fitojmë asgjë’
“Ballkanizimi” i Evropës
“Evropa do të zhduket nën dallgët e populizmit”
