Në pamje të parë, Henri duket si djali tipik dhjetëvjeçar – fanella e futbollit, flokë bjonde dhe sy blu, madje edhe disa pika të vogla në fytyrë.
Por po të kaloni pak kohë me të, do të kuptoni se ai ka një sëmundje kronike, sëmundjen e Kronit, gjë që e bën jetën e tij të ndryshme, por të zakonshme.
Pasi u diagnostikua, Henri filloi të ndiqte një trajtim klinik të vecantë. Nëna e tij thotë se ai ndihet shumë më mirë që kur ka filluar trajtimin dhe ka fituar besimin për të shkuar në shkollë dhe për t’u kthyer në fushën e futbollit.
Të jetuarit me një sëmundje kronike është barrë për çdo pacient, por mund të jetë veçanërisht e vështirë për fëmijët.
Unë mendoj se ai i analizojn të gjitha; ai vërtet nuk flet për këtë; ai me të vërtetë dëshiron të pretendojë se kjo sëmundje nuk ekziston.
Sëmundja e Crohn është një sëmundje inflamatore që sulmon tërë traktin e tretjes. Nuk është si disa nga sëmundjet e tjera, është vërtetë shumë e sikletshme. Është shumë e vështirë për fëmijët që t’u shpjegojnë miqve të tyre se pse duhet të shkojnë në banjë 10 herë në ditë, kështu që ai është bërë shumë më privat, shumë i frikësuar për të lejuar të tjerët në jetën e tij.
Henri gjatë trajtimit merr një injeksion çdo dy javë.
Ishte shumë e vështirë për mua si një prind, unë ndjeva sikur isha duke luajtur ruletë ruse me jetën e tij. Por, nëse nuk do t’i bëja këtë trajtim mjekësor ai do të bëhej më keq dhe pastaj nuk do të kishte cilësi të jetës.
Djali im tani është një lojtar shumë i zjarrtë i futbollit, është pasioni i tij në jetë dhe kur ai thotë se nuk mund të shkojë në futboll, e di që ka diçka që nuk shkon.
Jo vetëm që ai ka fituar të jetë më mirë, por po marrim një nivel tjetër të kujdesit që kemi marrë në të kaluarën.
Ne e e cojmë tek e njëjta infermiere sa herë që të shkojmë; ne kemi të njëjtën grua që i merr gjakun çdo herë, kështu që bëhet pothuajse si një familje. Ata shkojnë përtej trajtimit të sëmundjes së Crohn; ata e shohin fëmijën tim si një fëmijë të plotë. Ata e shohin fëmijën tim si një fëmijë të tërë, dhe e trajtojnë si në familje.
Unë ndihem e shqetësuar se ilacet mund të kenë një efekt deri në 20 vjeç.
“Isha shumë skeptike për të bërë këtë trajtim klinik”, thotë mamaja e Henrit.
“Mundësia ime tjetër ishte që të shihja djalin tim të bëhëj gjithnjë e më shumë i sëmurë. Vendosa se ky ishte një rrezik që unë isha e gatshme të merrja, dhe është një rrezik që do të marr pa pushim, që fëmija im të jetë i shëndetshëm dhe i lumtur”.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Po m’plas zemra! Si të shpëtoj nga infarkti”
