Sot në Lindjen e Mesme, Shtetet e Bashkuara përballen me një ndryshim strategjik material, i cili duhet të kapitalizohet. Rezultati është një shtyllë e politikës që kthehet në një fokus kryesor në diplomacinë e fuqishme të pushtetit, dhe jo në mini luftëra në Lindjen e Mesme që kushtojnë shumë shumë jetë amerikane.
Shtetet e Bashkuara nga 1979 deri kohët e fundit kishin dy interesa strategjike kryesore në Lindjen e Mesme: (1) energjinë; dhe (2) përmbysjen e Iranit / mbështetjen e Izraelit.
Pra, ajo që mbetet si një interes thelbësor i Shteteve të Bashkuara është stabiliteti rajonal. Për fat të mirë, stabiliteti nuk është një shqetësim i njëanshëm i SHBA. Izraeli, Arabia Saudite, Jordania, Egjipti, Emiratet, dhe shtetet e tjera të panumërta kanë po ashtu shqetësimin tonë.
Tani sa i përket Iranit, neokonservatorët do të argumentojnë se ne kurrë nuk mund të shkëputemi nga Lindja e Mesme dhe duhet të vazhdojmë të sakrifikojmë mijëra jetë amerikane dhe të shpenzojmë triliona dollarë amerikanë në luftëra të pafundme për të kundërshtuar kërcënimin iranian.
Por nevojitet një mendim i ri. Një arsyetim racional dhe i mençur në politikën e SHBA për shkak të pavarësisë sonë energjetike nga OPEC duhet të përmbajë elementët e mëposhtëm:
1.Formimi i NATO-s në Lindjen e Mesme me Arabinë Saudite, Egjiptin, Jordanin dhe Emiratet e Bashkuara Arabe si udhëheqës qendror (dhe me Izraelin si një anëtar joformal, dhe shpresojmë se një ditë, si një anëtar zyrtar). Pra të lejojmë që këto shtete kombëtare “të rriten” si aktorë në skenën botërore dhe të marrin përgjegjësinë kryesore për stabilitetin e “lagjes” së tyre, me mbështetjen e plotë të SHBA.
2.Ruajtja e mbështetjes së sigurisë kombëtare të SHBA-ve për Izraelin, por përqëndrimi ynë në marrëdhëniet dypalëshe nga shqetësimet ushtarake në tregtinë ekonomike dhe në avancimin e lidhjeve të biznesit midis vendeve tona.
3.Ruajtja e forcës ushtarake të SHBA-së në rajon përmes bazave tona dhe pranisë detare, por në mënyrë aktive i heqim më shumë përgjegjësi aktorëve vendës përgjegjës.
4.Më shumë përgjegjësi për lundrimin dhe qëndrueshmërinë e Ngushticës së Hormuzit tek konsumatorët kryesorë të OPEC-it.
5.Të zvogëlojë ose të eliminojë ndihmat e huaja të SHBA-së për të gjitha shtetet kombëtare përveç atyre që marrin pjesë në NATO të Lindjes së Mesme dhe / ose miqtë tanë të vërtetë në rajon.
6.Të tregojë më shumë kujdes lidhur me dredhjen e gjakut amerikan në rërën e rajonit, pra të jenë shumë më ngurrues për t’u angazhuar ushtarakisht.
Efektiviteti i politikës së jashtme të ardhshme amerikane varet nga mënyra se si ne sillemi me Kinën, Indinë, Rusinë, Bashkimin Evropian dhe shtetet e tjera të rëndësishme, jo me mënyrën se si sillemi me Lindjen e Mesme.
George Seay është kryetar i Qendrës Clements për Sigurinë Kombëtare në Universitetin e Teksasit në Austin, si dhe Kryetari i Aleancës Teksas-Izrael.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Nord Stream 2 dhe lufta gjeoenergjetike
Si të riparohen marrëdhëniet Rusi-Perëndim?
Aleati problematik
