Kryeministri Benjamin Netanjahu është ka shkruar historinë sepse sapo është bërë kryeministri më jetëgjatë në historinë e Izraelit.
Ai ka kaluar tanimë kryeministrin e parë të vendit, David Ben Gurion. Gurioni udhëhoqi Izraelin për një total prej 4,875 ditësh, rreth 13 vjet e gjysmë, nga 14 maji 1948 deri më 26 janar 1954 dhe përsëri nga 3 nëntori 1955 deri më 26 qershor 1963.
Netanyahu ishte kryeministër midis 18 qershorit 1996 dhe 6 korrikut 1999, dhe gjithashtu ka qenë kryeministër disa herë radhazi që nga data 31 mars 2009.
Dje ai bëri 4875 ditë në detyrë dhe sot sapo theu rekordin.
Netanjahu është kreu i tretë më i gjatë në pushtet midis vendeve të OECD-së, pas Rexhep Tajip Erdogan dhe Angela Merkel të Gjermanisë.
Nëse merren në konsideratë krerët e fundit të vendeve të OECD-së që nga fundi i Luftës së Dytë Botërore, Netanjahu renditet i 16-ti, sipas statistikave të Institutit të Demokracisë të Izraelit.
Midis të gjithë udhëheqësve aktualisht të kombeve, demokratike dhe jodemokratike, Netanjahu është numri 35.
Netanjahu aktualisht udhëheq një qeveri kalimtare deri në zgjedhjet e 17 shtatorit, pasi nuk ka arritur të formojë një koalicion pas votimit të Knesset të 9 prillit.
“Ai ka bindur shumë votues se ai është i pazëvendësueshëm,” tha Gideon Rahat, profesor i shkencave politike në Universitetin Hebraik të Jeruzalemit dhe bashkëpunëtor në Institutin e Demokracisë në Izrael.
Megjithë kalimin e historikut historik, Netanjahu ende ka nevojë të fitojë zgjedhjet e shtatorit dhe të mbijetojë në tre raste të korrupsionit për të vazhduar mandatin e tij të gjatë.
Mbështetësit e tij pohojnë se Izraeli nuk ka qenë kurrë më i pasur, më i sigurt apo më i pranuar globalisht, përfshirë edhe udhëheqësit e shteteve arabe. Kritikët argumentojnë se ai ka shkaktuar përçarje në shoqërinë izraelite, ka thyer aktivizmin progresiv dhe të drejtave të njeriut dhe ka inkurajuar ngritjen e politikës së ekstremit të djathtë në qeveri.
Në zgjedhjet e fundit në prill, ai u akuzua për apelim ndaj votuesve racistë kur deklaroi se Izraeli ishte “jo një shtet i të gjithë qytetarëve të saj”, duke iu referuar popullatës pakicë të palestinezëve.