Më shumë se gjashtë muaj më parë Juan Guaidó filloi përpjekjen për të hequr diktaturën e Venezuelës. Tani flokët e zinj të 35-vjeçarit janë të mbushura me fije gri. Sytë e tij duken të lodhur.
Por nevoja për t’i dhënë fund sundimit të Nicolás Maduro është po aq e fortë sa kurrë. Menaxhimi i keq i tij, plus sanksionet e vendosura në janar në industrinë e naftës të Venezuelës nga Shtetet e Bashkuara, do të bëjnë që ekonomia të tkurret me më shumë se 25% këtë vit.
Më 5 korrik, një Komisioner i Lartë për të Drejtat e Njeriut tha se forcat e sigurisë, besnike ndaj qeverisë,, kishin vrarë të paktën 6,800 njerëz nga janari 2018 deri në maj 2019. Ai dokumentoi rastet e torturës. Raporti i shkruar nga Michelle Bachelet, një ish-president i krahut të majtë të Kilit, i cili dikur kishte qenë simpatizues ndaj qeverisë së Venezuelës, e përshkroi kujdesin shëndetësor si “të tmerrshëm”. Regjimi e quajti raportin “të njëanshëm”.
Ditët para se të botoheshin, Rafael Acosta, një kapiten detar i akuzuar për komplot për të përmbysur regjimin e Maduros, u paraqit në gjykatë në Karakas, i plagosur dhe i paaftë për të folur. Ai vdiq disa orë më vonë.
Guaido kishte shpresuar të drejtonte një revolucion. Ai mori presidencën e përkohshme të Venezuelës më 23 janar, me arsyetimin se Maduro kishte manipuluar rizgjedhjen e tij vitin e kaluar.
Ky plan ka pësuar një ndryshim pas tjetrit.
Edhe pse Maduro pretendon se “fle si një fëmijë”, ai ka shkak për pagjumësi.
Gjigandi i naftës në pronësi shtetërore pdvsa, po përpiqet të zhvendosë eksportet nga Shtetet e Bashkuara në Azi. Korrupsioni, keqmenaxhimi nga drejtuesit e zgjedhur për besnikërinë e tyre ndaj regjimit dhe tani sanksionet kanë shkaktuar uljen e prodhimit. Edhe pse Venezuela ka rezervat më të mëdha të provës në botë, shumica e vendit po vuan nga mungesa e benzinës.
Remitancat kanë zëvendësuar një pjesë të parave të humbura të naftës. Rreth 4 milion njerëz, 12% e popullsisë, kanë lënë Venezuelën që kur kriza ekonomike u bë akute në vitin 2014.
Inflacioni ka rënë, por mbetet ende në një nivel stratosferik.
Shpresa kryesore për një tranzicion politik qëndron në bisedimet midis opozitës dhe qeverisë në Barbados. Është e vështirë të imagjinohet fundi i krizës së Venezuelës që nuk përfshin largimin e Maduro dhe një plan për mbajtjen e zgjedhjeve me monitorim ndërkombëtar. Nëse kjo do të ndodhë, presidenti do të duhet të flejë më pak dhe të shqetësohet më shumë.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Zien” Venezuela/ Pse u shkëputën lidhjet me SHBA-në?
A do ‘ta marrë veten’ Venezuela?
E vetmja alternativë e mbetur për Venezuelën është pritja…
