Italia ka një problem tjetër migrimi, jo vetëm atë që mendon se ka.
Për të ilustruar sfidat me të cilat ballafaqohet vendi, Ministri i Brendshëm Matteo Salvini vazhdon të tregojë nga jugu, tek njerëzit që vijnë me anije në të gjithë Mesdheun.
Por në realitet, numri i njerëzve që vijnë ka rënë, nga mbi 180,000 në kulmin e tij në 2016 deri në pak më shumë se 3,000 deri më tani këtë vit.
Në vend të kësaj, fluksi më i madh i njerëzve që kërkojnë azil po vjen tani nga veriu, nga vende të tjera evropiane, të cilat po i dërgojnë emigrantët përsëri në Itali në përputhje me të ashtuquajturën rregullore të BE-së në Dublin.
Rregullorja thekson se vendi i ardhjes së një emigranti është përgjegjës për regjistrimin e tyre, trajtimin e kërkesave të tyre për azil, strehimin e tyre nëse i jepet një formë mbrojtjeje dhe dërgimin e tyre përsëri në vendet e tyre të origjinës.
Nëse emigrantët udhëtojnë më tutje – për shembull, në Gjermani, shteti i ri ka të drejtën t’i kthejë ato atje ku kanë ardhur së pari në Bashkimin Evropian. Në vitin 2018, Italia pranoi më shumë se 6,300 transferta të Dublinit – shifra më e lartë ndonjëherë. Kjo është pothuajse dy herë më shumë njerëz sa mbërritën me anije deri tani këtë vit.
Vitin e kaluar, vetëm Gjermania dërgoi 2,292 kërkues të azilit në Itali, një numër që pritet të rritet këtë vit. Për krahasim, më pak se 1.200 emigrantë kanë mbërritur me anije nga Libia në shtatë muajt e parë të vitit 2019; totali i vitit pritet të jetë rreth 1,900.
Dhe megjithatë, pavarësisht numrit gjithnjë e më të madh të azilkërkuesve që vijnë nga vende të tjera të BE-së, Italia po merr shumë më pak se sa nëse do të vepronin rregullat e Dublinit siç ishte planifikuar.
Roma ka luftuar për sistemin e Dublinit për vite të, duke argumentuar se është “e padrejtë” dhe duke kërkuar që rregullat të rishikohen, pa shumë sukses. Qeveritë e njëpasnjëshme italiane kanë bërë thirrje për mekanizma të rinj që do të shpërndanin emigrantët nëpër vendet evropiane në mënyrë më të barabartë, duke hequr barrën për regjistrimin dhe menaxhimin e migrantëve jashtë vendeve kufitare. Përpjekja më e fundit, në vitin 2015, u shkatërrua pothuajse sapo filloi, kur disa vende të BE refuzuan të marrin pjesë dhe të tjerët morën vetëm një pjesë të vogël të asaj që premtuan.
E vërteta është se, sistemi është shumë jofunksional. Sapo emigrantët të kalojnë në një vend tjetër të BE-së nga pika e tyre origjinale e ardhjes, shpesh Italia, Greqia, Spanja ose Malta, është shumë e vështirë t’i kthejnë ato.
Pse nuk ndodhin këto transferta? Zyrtarët zakonisht fajësojnë vetë emigrantët, të cilët nganjëherë zhduken para se të bëhet një transferim. Në realitet, arsyet politike luajnë një rol të madh.
Në një takim në Paris më parë këtë javë, disa ministra të brendshëm të BE ranë dakord të formonin një “koalicion të gatshëm” për të shpërndarë emigrantët që zbresin në Itali dhe Maltë.
Italia nuk mori pjesë, duke argumentuar se premtime të tilla do të ishin aq të zbrazëta sa ishin në vitin 2015 kur qeveritë nuk arritën një marrëveshje për reformimin e Dublinit.
Zgjidhja e një ministri të caktuar të BE-së është një hap në drejtimin e duhur dhe është në përputhje me atë që ka kërkuar Italia.
Nëse Roma vazhdon të luajë një rol bllokues në reformën e sistemit të Dublinit, fqinjët e saj mund të vendosin se është më mirë t’i përqendrojnë përpjekjet e tyre për të siguruar që rregullorja të zbatohet siç duhet.
Matteo Villa është një hulumtues në Institutin Italian për Studime Politike Ndërkombëtare.
Politico.eu
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Italia më “e ashpër” se kurrë me migrantët
Italia mund të largohet nga BE…
A e ka zgjidhur Evropa çështjen e emigracionit?
