Tani të gjithë duan të jenë Bismarck. Ata e shohin veten duke formuar historinë dhe duke lëvizur artistikisht pjesë të mëdha në tabelën e shahut gjeostrategjik.
Shtetet e Bashkuara po bëjnë një sulm kundër Moskës, duke shtypur Pekinin. Kjo po i afron Moskën dhe Pekinin më pranë. Pekini dhe Moska më pas do të sulmojnë Shtetet e Bashkuara.
Po, Kina dhe Rusia do të punojnë së bashku në një farë mase. Ata kanë gjëra të rëndësishme të përbashkëta. Për shembull: atyre u pëlqen të bëjnë biznes me njëri-tjetrin dhe të dy u pëlqen të krijojnë rregullat e tyre. Të dy për fat të mirë merren me regjimet më të urryera në botë, nga Siria në Venezuelë. Dhe, natyrisht, as nuk ka ndonjë hezitim për të luajtur ndyrë kur i shërben interesave të tyre.
Ata tashmë luajnë njëri-tjetrin për të irrituar nismat e politikës së jashtme nga Uashingtoni. Ajo që duhet të pyesin neo-bismarkët është: Pse Rusia ose Kina do të konsideronin ndonjëherë heqjen dorë nga këto praktika? Pse do ta bënin më të lehtë konkursin e madh të vazhdueshëm të energjisë për Shtetet e Bashkuara? Kjo nuk ka kuptim. Kjo nuk është në interesin e tyre vetjak.
Nga ana tjetër, çfarë ndikimi do të ketë një aleancë Rusi-Kinë në Shtetet e Bashkuara? Ata nuk do ta kërcënojnë bashkërisht Uashingtonin me veprime ushtarake.
Një element kryesor i të dy strategjive të tyre është se ata duan të fitojnë kundër Shteteve të Bashkuara “pa luftuar”.
Moska mund të jetë e lumtur nëse Shtetet e Bashkuara hutohen në një konflikt ushtarak me Kinën.
Nëse konfrontimi i drejtpërdrejtë ushtarak është jashtë kufijve, atëherë çfarë mund të bëjnë Pekini dhe Moska duke përdorur fuqi ekonomike, politike dhe diplomatike ose mjete të luftës hibride? Përgjigja për këtë pyetje është e lehtë: saktësisht atë që ata janë duke bërë tashmë.
Lufta politike merr shumë forma, duke filluar nga sjellja korrozive ekonomike e deri te diplomacia agresive e deri tek ekspansionizmi ushtarak dhe më shumë.
Të gjitha këto përpjekje me qëllim të keq janë një problem. Ne ne mund ta trajtojmë këtë pa e përplasur Putinin dhe duke dëmtuar interesat tona. Në fakt, ne kemi tashmë një strategji të sigurisë kombëtare që adreson në mënyrë adekuate këto shqetësime.
Një gjë tjetër që pengon një bashkim Sino-Rus është që fuqia ruse dhe ajo kineze është kryesisht asimetrike. Ata kanë pikat e forta dhe të dobëta shumë të ndryshme.
Ekzistojnë gjithashtu kufizime në epokën Sino-Rusi të ndjenjave të mira. Përveq përpjekjes për ta hequr Amerikën në një nivel, qëllimet e tyre globale nuk janë të harmonizuara mirë. Në të vërtetë, sa më shumë që ata përpiqen të bashkëpunojnë, aq më shumë interesat e tyre të ndryshëm do të mirënjohen për marrëdhëniet.
Shtetet e Bashkuara duhet të minimizojnë përpjekjet e Moskës për destabilizimin e Evropës, edhe pse ajo kërkon një Indo-Paqësor të lirë dhe të hapur. Por këto detyra nuk janë përtej aftësive tona.
Putini dhe Xi duhet të pranojnë faktin se Amerika është e fortë dhe regjimet e tyre duhet të jetojnë me të. Ky është lloji i vetëm i balancimit global që do të sjellë marrëdhënie të qëndrueshme në afat të gjatë.
Një nënkryetar i fondacionit të trashëgimisë, James Jay Carafano drejton hulumtimin e grupit të ekspertëve për çështje të marrëdhënieve të jashtme dhe sigurisë kombëtare.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Rusi-Kinë bashkojnë forcat kundër SHBA-së
Aleanca Kinë-Rusi, rrezik i madh për Perëndimin
Aleanca Kinë-Rusi është thjesht një iluzion…
