Për Donald Trump, gjithçka është personale.
Dhe sipas tij, ai nuk është lider i vendit. Ai është mishërimi i vendit. Ai drejton vendin ashtu si drejtoi biznesin, si promovim të markës së tij personale.
Njerëzit që e mbështesin atë janë klientë, njerëzve iu shitet një vizion dhe një ëndërr. Personat që e kritikojnë ose kundërshtojnë atë, kërcënojnë markën dhe duhet të dënohen.
Për Trump, gjithçka është personale. Kur kryeministri danez kundërshtoi idenë për blerjen e Grenlandës, duke e quajtur idenë “absurde”, Trump anuloi vizitën e tij në Danimarkë.
Gjithçka sipas mendimit të Trump ka të bëjë me faktin nëse dikush është i këndshëm apo i keq për të. Nuk bëhet fjalë fare për vendin.
Mospëlqimi i tij për paraardhësit e tij, Barack Obama, George W. Bush, Bill Klinton dhe madje edhe Jimmy Carter, është personal, jo i rrënjosur në politikë. Ai ka një fiksim të veçantë me Obamën dhe është përpjekur të shkatërrojë gjithçka që kishte bërë Obama.
Ndoshta kështu ka funksionuar edhe me presidentin kinez, Xi Jinping. Trump mendoi se ai mund të luante ashpër dhe se Xi do të “rrëzohej”.
Vladimir Putin po shfrytëzon edhe nevojën personale të Trumpit për tu pëlqyer, dëshira e njeriut të dobët për t’u admiruar nga burra të fortë. Trump ka një dashuri të thellë dhe misterioze për Putinin.
Të gjithë njerëzit rreth Trump e dinë dobësinë e tij: Ai dëshiron miq, por nuk di t’i bëjë dhe t’i mbajë ata.
Asnjë nga këto nuk është e mirë për vendin. Presidenti duhet të ketë një sy në të kaluarën dhe një në të ardhmen. Ai duhet të vendosë interesin kombëtar mbi interesin personal.
Në fjalimin e lamtumirës së George Washington të vitit 1796, ai tha:
“Një kombi, i cili i drejtohet tjetrit me një urrejtje të zakonshme ose një dashuri të zakonshme është në një farë mase skllav”.
Trump po e drejton vendin në mënyrën në të cilën Uashington paralajmëroi që mos ta drejtonin. Trump është një skllav i emocioneve të tij dhe ky impuls po i bën dëm të madh kombit, si brenda vendit ashtu edhe në skenën botërore.
Problemet personale të Trump do të lënë një plagë kombëtare.
Charles Blow iu bashkua The Times në 1994 dhe u bë një kolumnist i Opinion në 2008. Ai është gjithashtu një komentues televiziv dhe shkruan shpesh për politikën, drejtësinë sociale dhe komunitetet e cenueshme.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Arti i marrëveshjes’ e shpëtoi Amerikën…
