Si një 36-vjeçare pa histori familjare të kancerit të gjirit, unë nuk u shqetësova fillimisht kur mjeku i kujdesit parësor ndjeu një gungë në gji, por më tha të mos shqetësohesha për këtë sepse ndoshta nuk ishte asgjë.
Ai më dërgoi për një mamografi (të parën time), pastaj një ultratingull sepse nuk i pëlqyen rezultatet e mamografisë, dhe më pas një biopsi sepse nuk i pëlqeu as rezultatet e ekos. Isha e shqetësuar. Dhe e kuptova disa ditë më vonë që pata arsye – ishte kancer.
Testimi gjenetik tregoi se unë jam BRCA1 pozitiv. Ai erdhi nga babai im, i cili ka vetëm një motër që me siguri nuk e ka trashëguar gjenin, dhe ai e ka marrë atë nga gjyshi im – kështu që kurrë nuk ishte shfaqur më parë sepse vinte përmes burrave në një familje të vogël. Në disa mënyra, të zbuloja se isha BRCA1 pozitive ishte më e vështirë sesa të zbuloja se kisha kancer të gjirit.
Kur u diagnostikova me kancer, shqetësohesha për mënyrën sesi fëmijët e mi do ta trajtonin nëse vdisja. Por kur kuptova se isha BRCA1 pozitive, befas u shqetësova për jetën e tyre. Gjithë sa mund të mendoja për atë ditë ishte se kur e sigurova fëmijën timm 7-vjeçar që kanceri nuk ishte ngjitës, kisha gabuar. Unë mund ta kisha dhënë këtë gjen të dëmtuar tek fëmijët e mi. Dhe unë nuk e dija se si do të jetoja me këtë ndjenjë faji.
Por, u qetësova, shumë më shpejt nga sa prisja, falë një kombinimi të mbështetjes, dashurisë dhe këshillave nga burri, familja dhe miqtë e mi. Unë në fakt kam shkruar “ditarin tim të kancerit” të titulluar “Pse nuk jam në rregull me të qenit BRCA1 pozitiv”. Këtu janë pikat kryesore:
- Trajtimi i kancerit përparon shpejt. Trajtimet që po përfitoj unë sot do të ishin të panjohura për njerëzit e trajtuar me kancer 20 vjet më parë. Trajtimi për kancerin e gjirit është mjaft i mirë këto ditë, kështu që ideja që ajo të bëhet edhe më e mirë me kohën , është e rëndësishme për fëmijët e mi dhe më sjell shumë rehati.
- Nuk e “fajsoj” babanë tim që më ka dhënë këtë gjen. Ai gjithashtu kaloi në një periudhë të keqe, me dhembshuri, inteligjencë dhe vlerësim të gjithë situatës.
- Unë nuk duhet të jem e mërzitur me veten sepse mund ta kisha kaluar këtë tek vajzat e mia. Unë në fakt kam pasur njerëz që më pyesin nëse dëshiroj të kem djem dhe tani që e di se jam BRCA1 pozitive. Sigurisht që nuk dua të kem fëmijë djem! Gjithmonë kam dashur të kem vajza dhe më pëlqen t’i kem. E urrej që gjenetika ime i ka vënë ato në rrezik.
- Njohuria është fuqi. Pasi që Angelina Jolie Pitt shkroi për operacionet e saj parandaluese bazuar në statusin e saj pozitiv BRCA1, unë po flisja me një shoqe se si kisha një lloj xhelozie për Angelinan, sepse ajo kishte mundësinë të parandalonte kancerin e saj. Por shoqja ime më kujtoi shpejt që Angelina Jolie Pitt duhej të humbiste nënën dhe anëtarët e tjerë të familjes përpara se të mësonte statusin e saj. Dhe në familjen time, unë jam ai person, kanceri i të cilit alarmoi të gjithë për rrezikun e tyre të mundshëm për këtë sëmundje. Tani vajzat e mia dhe anëtarët e tjerë të familjes mund të testohen, dhe nëse testohen pozitivisht, ata mund të ndërmarrin veprimet parandaluese (ose të paktën të kenë mundësinë për t’i marrë ato) që unë nuk kam pasur rastin t’i bëj.
Pasi u diagnostikova me kancer, kur e gjeja veten të dëshpëruar, shikoja përtej rrugës nga qendra e kancerit, në spitalin e fëmijëve dhe mendoja se sa më të lehtë e kisha gjendjen sesa prindërit atje duke u shqetësuar për fëmijët. E dija që secili nga ata prindër do të ndërronte vendin me fëmijën e tyre të sëmurë në një sekondë, dhe të paktën në situatën time unë isha aja që ishte e sëmurë, jo fëmijët e mi.
Përfundimisht kuptova se me diagnozën time BRCA1 pozitive, në të vërtetë mund të isha në gjendje t’i mbroja fëmijët e mi nga marrja e këtij kanceri, dhe mënyra e vetme që e kuptova këtë diagnozë ishte duke marrë vetë kancerin. Kështu që, në një farë mënyre, isha me fat, sepse unë jam një prind që më mirë të sëmurem vet në vend që fëmija im të vuajë.
- Unë përfitoj nga kjo diagnozë gjithashtu. Unë mund të bëj gjëra për të zvogëluar rrezikun për të pasur një përsëritje të kancerit të gjirit dhe mund të bëj gjëra për të zvogëluar rrezikun për kancer ovarian. Gjërat që kam vendosur të bëj – mastektomia e dyfishtë dhe heqja e vezoreve dhe tubat fallopiane – nuk do të jenë të këndshme, por ato do të jenë plotësisht të mundshme, në mënyrë që të vazhdoj të shijoj jetën që dua.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Çdo 2 vite mamografi?
