Vetëm një penë e shkëlqyer mund të përshkruajë në këtë mënyrë një poet të madh. Ismail Kadare i ka përcjellë kaq fuqishëm përjetimet e tij për Lasgush Poradecin sa të shtosh më shumë apo të heqësh do të ishte mëkat. E bija e Poradecit sjell këto rrjeshta të shkruara nga Kadare për të atin:
“E kisha dashur përherë Lasgush Poradecin, me një dashuri të veçantë, që kishte gjithmonë brenda saj një brengë, një qortim. Por, edhe dashuria për të, edhe brenga edhe qortimi ishin të një përmase të veçantë, përtej të zakonshmes, gati-gati misterioze.
Po aq sa për vjershat e tij të bukura, ndoshta më shumë se për ato, kisha mall për kohën që kishte vdekur bashkë me të. Një kohë gjithashtu e papërcaktueshme lehtë (as kohë e mbretërisë, as e republikës, as e paraçlirimit), jo, një kohë tjetër, që mund të ishte brenda të triave, e mund të mos ishte askund. Më shumë se atë vetë, doja tek ai ëndrrën mallëngjyese për diçka të tretur. Të pakthyeshmen. Të pamundurën. Prej vitesh ishte dhe s’ishte. E kishin mënjanuar, mungonte në të gjitha ceremonitë. Dhe ndoshta pikërisht midis ceremonisë, pranimit të festës, niste qortimi për të. Por, edhe ai vetë, si çdo gjë tjetër që lidhej me të, ishte e tjetërfartë, e përgjithshme, flu, më tepër qortim ikonash…
…Sot para 27 vjetëve , ishte 12 nëntor 1987, por koha qe e bukur. Ndërsa i mbulonin arkivolin me dhe, dielli përndriste si ditë të kremte copërat e baltës përpara se të binin mbi të . Ai po futej kështu nën dhe “veshur me diell , mbathur me hanë“
Në vjeshtë shtërgjet duhet të dukeshin që këtu, tek niseshin për larg. “Fluturoi dhe shtërg i fundit madhështor me shpirt të gjorë”. Më erdhi të thosha: ku do të nisesh, shtërg i madh, dhe ku do të na lesh ne të gjorëve?
“Në ferr do të zbres të shndrit veç për të vdekurit“
Është kërcënimi i diellit te “Iliada ,, është kërcënimi i poetit vetë. Vetëm truri i zemëruar i tij mund të pjellë një kujë të tillë. Ështe kundërshtimi i parë i madhërishëm në art . E vështirë që pranë vargut homerik të rendisësh një varg tjetër . Megjithatë, dy strofa nga poezia shqipe afrohen të druajtura në kujtesë. Janë vargje të trishtuara, lirike, të Lasgush Poradecit, të cilat, ndoshta ngjajnë të largëta, kanë një gjen të përbashkët me diellkanosjen homerike . Poradeci i ka shkruar në pleqërinë e tij, kur e ndiente veten të përmbysur “si shkëmb përtoke “
Përmbys shoh shkrumbin
Ca iskra pa shuar
Ca yj që s`humbin
Nga jetë e mbaruar.
Përmbys, o jetë
Mì fal stolitë…
Vargu më i bukur i rënies së njeriut..
Aty nuk ka,i mjeri unë si isha, si u katandisa, aq më pak jam plak, por zemrën e kam të re, etj. Kjo ështe rënie me shkronjë të madhe. Ka diçka titanike kjo vjershë jo në kahjen e forcës por të pafuqisë. Përmbys, titani i rënë, por që as ankohet e as përndizet nga rënia, midis shkrumajës së jetës së vet, si një vetëGalile, gjurmon “Yjet që s`humbin”. Kështu përmbys jeta ”ia fal stolitë”…
