Zhak Lavardin (Jasques Lavardin shek. XVI): Ishte lord francz i Plessiss dhe Bovrrot, botoi në Paris (1567) librin “Historia e Gjergj Kastriotit” të quajtur Skënderbe, mbretit të shqiptarëve (Syrnomme Scanderbeg, roy d’Albaniae).
Kjo vepër u botua në Londër e përkthyer në gjuhën angleze në vitin 1596. Pjesën më të madhe të saj autori e ka marrë nga libri i Marin Barletit-vepra ka në parathënie një biografi për Skënderbeun dhe një gravurë.
Në këtë vepër janë botuar tre soneta nga Pier Ronsar (mik i Lavardinit) dhe dy të tjera nga dijetari Florest Krestien. Dy sonetet e fundit u drejtohen francezëve që Historia e Skënderbeut që Historia e Skënderbeut t’u shërbejë atyre të lënë grindjet dhe të imitojnë Skënderbeun.
Skënderbeu ngrihet si një figurë që duhet të zgjojë e të ngrejë peshë popujt dhe mbretërit e Evropës:
“Merr Lavarden, burijen që dikur
Pat Skënderbeun dhe lajmëro mbretërit
Për detyrën që kanë kundër Barbarisë!”
Zhak dë Lavardin u drejtohet fisnikërisë franceze: “Kjo është jeta e Gjergj Kastriotit, mbret i shqiptarëve, emri i pavdekshëm i të cilit meriton padyshim të përmendet në tempullin e kujtimit.”
Autori vë në dukje luftërat dhe përpjekjet mbinjerzore të kryetrimit shqiptar për ruajtjen e pavarsisë dhe fitimin e lirisë.
Miku i Zhak Lavardinit, Pjer Ronsar (Pierre de Ronsard, 1524-1585), isht një poet i shquar francez. Udallua nga rryma humaniste si lirik dhe mjeshtër i baladës e tingëllimës. E quan Shqipërinë një vend që pjell burra luftëtarë të tillë si Pirrua dhe Skënderbeu.
Pjer Ronsar, poet i shek. XVI, i pari që lartësoi figurën e heroit kombëtar shqiptar.
Shkroi tingëllimin “O shqiptarë prej fatit të sjellë”, ku ngre lart figurën e Skënderbeut. Si Lavardini dhe Ronsari ishin të parët poetë të huaj në Europën perëndimore që egjistruan famën dhe bëmat e heroit tonë kombëtar.
Njihet botërisht soneti i Ronsardit, i cili midis të tjerave i drejtohet kështu heroit:
“O ti, nder këtij shekulli,
O shqiptar, i shënuar prej fatit,
Dora jote mundi turqit njëzet e dy herë,
Shtire tmerrin në radhët e tyre,
I bëre të lënë eshtrat në muret e kështjellës.”
Ronsardi në vargun e katërt të sonetit e krahason Skënderbeun me Akilin.
