Në fillim të kësaj pandemie, janë bërë pyetje legjitime në lidhje me ato që autoritetet kineze kanë bërë, dhe kur.
Kina është kritikuar për “diplomacinë ujk”, burgosjen dhe shtypjen e popullit ujgur në Xinjiang, mohimin e lirive për Tibetanët, armiqësinë ndaj Tajvanit, rreziqet e mundshme për të lejuar Huawei të jetë pjesë e teknologjitë perëndimore 5G, pretendimet e saj ndaj Detit të Kinës së Jugut dhe imponimin e një ligji drakonian të sigurisë kombëtare në Hong-Kong.
Politikanët perëndimorë, të udhëhequr nga qeveria amerikane, kanë përshkallëzuar sulmet e tyre ndaj Kinës, duke krijuar kushtet për një luftë të re të ftohtë.
Tobias Ellwood, i cili kryeson Dhomën e Komunave citoi Churchill, ai argumenton se “koha për t’u ngritur në këmbë ndaj Kinës është tani dhe vendi për ta bërë atë është Britania”.
Qeveria kineze ka pyetje për t’u përgjigjur. Rasti i parë i Covid-19, siç u raportua më vonë në Lancet, u deklarua në Wuhan më 1 dhjetor.
Pse u desh një muaj i tërë për autoritetet kineze të raportonin shpërthimin e një sëmundje të re të rrezikshme para bashkësisë ndërkombëtare? Për një virus kaq të transmetueshëm, ato katër javë heshtje humbën kohën e çmuar për të njoftuar botën për rreziqet e koronavirusit.
Kjo qasje ndaj Kinës, duke e konsideruar atë armike është e gabuar.
Përvoja ime më thotë që Kina është një komb kompleks dhe se vendimet binare të fajit ose pafajësisë keqkuptojnë synimet e saj.
Në vend që të bashkohet me korin e kritikës kundër Pekinit, ndoshta Perëndimi duhet të përpiqet ta vendosë veten në pozitën e politikëbërësve kinezë.
Tregimi i zakonshëm perëndimor është se, ndërsa ekonomia e vendit është rritur, ashtu edhe ambiciet e saj strategjike politike, ekonomike, diplomatike dhe ushtarake.
Kina, tani paraqet një kërcënim për udhëheqjen perëndimore të botës së lirë. Kina e ka shndërruar veten nga të qenit partner në konkurrente dhe rivale. Kina duhet të frenohet.
Çdo udhëheqës bashkëkohor kinez, përfshirë Xi Jinping, e ka parë detyrën e tyre si mbrojtjen e sigurisë territoriale të fituar nga Mao dhe sigurinë ekonomike të arritur nga Deng.
Shumë nga politikëbërësit e Kinës do të argumentojnë se veprimet e qeverisë duhet të shihen jo si agresive, por si mbrojtëse.
Në rastin e Covid-19, shkencëtarët e Kinës vepruan me vendosmëri dhe përgjegjësi për të mbrojtur shëndetin e popullit kinez.
Në kontrast me mënyrën se si autoritetet kineze trajtuan shpërthimin e Sars në 2002-03, dhe përkundër pasigurive për atë që ndodhi në dhjetor, mjekët kinezë shpejt paralajmëruan qeverinë e tyre dhe qeveria e tyre paralajmëroi botën.
Demokracitë perëndimore nuk arritën t’i dëgjojnë ato paralajmërime.
Sigurisht ka pyetje që Kina të përgjigjet, por fajësimi i Kinës për këtë pandemi është që të rishkruajë historinë e Covid-19 dhe të tregojë dështimet e kombeve perëndimore.
Në momentet e stresit gjeopolitik, sigurisht që është më mirë të intensifikohen, jo të dobësohen, marrëdhëniet personale dhe institucionale.
Një pandemi është një moment solidariteti midis popujve, jo konflikti midis qeverive.
Në vend që të përshpejtoni një luftë të re të ftohtë midis perëndimit dhe Kinës, mjekësia dhe shkenca mjekësore mund të ndihmojnë në krijimin e bashkëpunimit midis kombeve.
Një pandemi është një moment për pajtim, respekt dhe ndershmëri midis miqve.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Diplomacia e maskave’, si Kina po e bën për vete Evropën Juglindore
Sa herë që ndonjë lider evropian ankohet për BE-në, përdor Kinën
