Vite më parë, unë dhe miliona njerëz anembanë botës u tronditëm kur mësuam se pas një periudhe të gjatë në detyrë, Angela Merkel nuk do të kërkonte një mandat të pestë si kancelare e Gjermanisë .
Tani mbase ashtu si shumë prej nesh e kanë të vështirë të besojnë se ajo me të vërtetë synon të mos kandidojë përsëri vitin e ardhshëm.
Annegret Kramp-Karrenbauer, pavarësisht se u konsiderua si kandidatja kryesore deri në vitin 2019, tani thotë se ajo nuk do të kërkojë vetë kancelarinë.
Ndërkohë, trajtimi i Merkel i COVID-19 është vlerësuar gjerësisht. Ajo tani po këmbëngul për investime masive publike në ekonominë e sëmurë evropiane, duke diktuar kushtet e angazhimit kontinental me Kinën dhe duke u përballur me agresionin rus.
Ajo që shpesh harrohet është se me gjithë dinakërinë e saj, tipari më i spikatur i udhëheqjes së Merkel është karakteri i saj i pamohueshëm moral.
Ishte Merkel ajo që pranoi një milion refugjatë në 2015, viktimat e një krize në krijimin e së cilës Gjermania dhe pjesa tjetër e kontinentit nuk kishin luajtur ndonjë rol domethënës.
Ky nuk ishte një vendim i lehtë për të ose për vendin e saj, por ishte i domosdoshëm.
Burrat (në këtë rast Presidenti Obama) bëjnë rrëmujë dhe janë gratë ato që i pastrojnë ato.
Për t’i kujtuar botës detyrimet që kombet e pasura kanë ndaj të varfërve globalë, ajo meriton falënderimet tona të përhershme.
Ajo na tregoi se edhe në grahmat e saj të vdekjes, demokracia e krishterë dhe e gjithë bota e humanizmit të zhdukur që ajo përfaqëson është forca më fisnike politike që ka dalë nga hiri i Luftës së Dytë Botërore.
Është një gjë të kesh pikëpamjet e duhura. Është një gjë tjetër plotësisht për të qenë në gjendje për t’i vënë ato në fuqi dhe një tjetër gjë për ta bërë këtë me inteligjencën e qetë dhe dinjitetin personal që kanë qenë karakteristikë e Merkel gjatë shumë viteve në pushtet.
Ndryshe nga kaq shumë udhëheqës botërorë të cilitdo seks, ajo ka një personalitet vërtet magjepsës (dhe tepër enigmatik) dhe një jetë jashtë sferës së samiteve të pranueshme, konferencave të lajmeve.
Unë i qëndroj mendimit se ajo është e vetmja politikane e gjallë, kujtimet e së cilës do të isha i interesuar të lexoja.
Si do ta kujtojë historia Merkelin? Forca e hekurt e personalitetit të saj mund të ketë qenë e mjaftueshme për të vazhduar eksperimentin demokristian në Gjermani shumë kohë pasi optimizmi i vjetër i pasluftës kishte shteruar kudo tjetër në kontinent (për të mos thënë asgjë për Shtetet e Bashkuara).
Përkohshmëria nuk e zvogëlon arritjen e saj. E bën atë gjithnjë e më të mrekullueshme.
Matthew Walther është korrespodent kombëtar në The Week. Puna e tij është shfaqur gjithashtu në First Things, The Spectator of London, The Catholic Herald, National Review dhe botime të tjera.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Ta bëjmë Evropën të fuqishme… përsëri!”
“Pasardhësi i Merkelit” e bëri një gabim që tani!
“Makthi” i Merkelit: A do t’ia dalë në këtë sfidë të fundit?
