Mutacionet e ADN-së në qelizat e lëkurës mund të sinjalizojnë një rrezik për melanoma shumë kohë para se të jetë e dukshme për syrin, sugjeron një studim i ri.
Ekspozimi ndaj diellit dëmton lëkurën dhe ADN-në dhe ky dëm mund të matet. Duke përdorur një metodë të re për të analizuar dëmin e ADN-së, studiuesit thonë se ata mund të vlerësojnë rrezikun e shfaqjes së melanomës.
“Rezulton se një mori qelizash individuale në të ashtuquajturën lëkurë normale janë të mbushura me mutacione të shoqëruara me melanoma, të cilat janë rezultat i ekspozimit në diell”, tha studiuesi A. Hunter Shain, një profesor asistent në departamentin e dermatologjisë në Universiteti i Kalifornisë, San Francisco.
“Melanoma është një pikë përfundimtare që shihet më shpesh vetëm pas dekadave të dëmtimit të mutacionit, por disa njerëz janë në rrezik më të madh se të tjerët. Me teknikat që kemi zhvilluar, ata që kanë mutacionet më të akumuluara mund të monitorohen më nga afër dhe mund të zgjedhin të mbrohen më mirë vetë nga ekspozimi në diell, “tha Shain në një njoftim të universitetit.
Melanoma, e cila mund të jetë vdekjeprurëse, zhvillohet në qelizat e lëkurës të quajtura melanocite. Kur dëmtohet ADN-ja e melanociteve, ato mund të rriten jashtë kontrollit.
Shoqata Amerikane e Kancerit thotë se normat e melanomës po rriten. Në vitin 2020 rreth 100,000 njerëz do të diagnostikohen me melanoma dhe gati 7,000 do të vdesin.
Për studimin, studiuesit sekuencuan ADN-në nga 133 melanocite. Qelizat erdhën nga dy të mbijetuar të melanomës dhe katër kufoma njerëzish që kurrë nuk kishin kancer të lëkurës.
Melanocitet nga ish-pacientët me kancer kishin më shumë mutacione, duke përfshirë mutacione të shoqëruara me melanoma, sesa lëkurë nga ata që nuk kishin kurrë melanoma, zbuluan studiuesit.
“Melanomat me të vërtetë mund të shfaqen nga askundi,” tha Shain. “Ne zbuluam në këtë punë që lëkura normale përmban melanocite të shumta që shfaqin tashmë disa nga mutacionet e lidhura me kancerin. Në thelb, ne gjetëm pararendësit e 70% të melanomave që nuk lindin nga nishanet para-ekzistuese. Matja e mutacioneve mund të jetë një mënyrë më e mirë për të vlerësuar efektin neto të të gjitha këtyre variablave në rrezikun e melanomës. “
Studiuesit vunë në dukje se melanoma ndodh më shpesh në zona me ndërprerje të ekspozuar në diell si shpina ose kofshët, krahasuar me zonat e ekspozuara kronike, siç është fytyra. Në përputhje me këtë, ekipi i Shain gjeti më shumë mutacione në shpinë dhe gjymtyrë sesa në kokë dhe qafë.
“Ne parashikojmë që një version i efektshëm, i automatizuar i këtyre metodave një ditë do të bëhet gjerësisht i disponueshëm për të vlerësuar rrezikun e melanomës dhe mund të shërbejë si bazë për rekomandimet për shqyrtimin e kancerit”, tha Shain.
Raporti u botua më 7 tetor në revistën Nature.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
