Zbulimet që hakerat nga SVR, një agjensi elitare e inteligjencës shtetërore ruse, depërtuan fshehurazi në sistemet kompjuterike të Pentagonit dhe departamenteve kryesore të qeverisë amerikane e vendosin Joe Biden përpara përgjegjësive.
Presidenti i zgjedhur duhet të vendosë, ndoshta më shpejt sesa do të dëshironte, sa një linjë e ashpër për të marrë me regjimin mashtrues të Vladimir Putinit. Kjo nuk është, në fund të fundit, hera e parë që lideri i Rusisë drejton sulme të fshehta kibernetike në SHBA.
Rusia mohon akuzën e sekretarit të shtetit Mike Pompeo se ai urdhëroi sulmin, një shkelje e jashtëzakonshme e sigurisë që preku gjithashtu Britaninë dhe vendet e tjera të aleancës së SHBA.
Ky mohim pritet, por nuk është i besueshëm.
E parashikueshme, gjithashtu, edhe pse sidoqoftë e jashtëzakonshme, është refuzimi i Donald Trump, i cili, është ende president, për të bërë ndonjë koment ose për të marrë ndonjë veprim kundër palës së tij të Kremlinit.
Kjo i takon Biden, i cili tashmë ka marrë përsipër drejtimin e luftës pandemike të Amerikës, për të kuptuar se çfarë të bëjë për Putin pasi ai të marrë detyrën në 20 Janar.
Duke folur javën e kaluar, ai tha “Unë nuk do të qëndroj duarkryq para sulmeve kibernetike ndaj kombit tonë,” deklaroi Biden në një qortim të theksuar ndaj Trump.
Kjo është e lehtë për tu thënë.
Rusia tashmë vuan nga sanksione të ashpra amerikane pas rrëmbimit të tokës së Krimesë nga Putini 2014.
Ajo është dëbuar nga G7 dhe është shmangur nga shumë vende evropiane. Marrëdhëniet e Britanisë me Moskën nuk janë rikuperuar nga helmimet e Salisbury 2018. Në Gjermani, presioni përsëri po rritet mbi Angela Merkel për të anuluar tubacionin Nord Stream 2 Baltik pas përpjekjes të Kremlinit për të vrarë udhëheqësin e opozitës ruse, Alexei Navalny.
Asgjë nga këto nuk duket se ndikon në sjelljen e Putinit.
Biden dhe aleatët e tij Demokratë duhet të tundohen për të marrë hak për ndërhyrjen dixhitale ruse, manipulimin e mediave sociale dhe bashkëpunimin politik që shumë besojnë se ndkuan tek zgjedhjet e vitit 2016 kundër Hillary Clinton.
Përfundimi për Biden, aq sa ai mund të zemërohet me faktin, është se administrata e tij kërkon një marrëdhënie pune me Rusinë nëse do të ketë ndonjë shans për të arritur disa nga qëllimet e saj kryesore.
Bota ka nevojë për bashkëpunimin rus në trajtimin e krizës klimatike, përmbushjen e sfidave globale të paraqitura nga rimëkëmbja Covid-19 dhe stabilizimin e Lindjes së Mesme, ku Moska, falë neglizhencës dhe paaftësisë së Trump, tani është një lojtar më me ndikim, veçanërisht në Siri dhe Libia
Më menjëherë, Biden kërkon marrëveshjen e Putinit për të zgjatur traktatin strategjik të zvogëlimit të armëve bërthamore 2011 SHBA-Rusi, i cili u dëmtua nga Trump dhe i cili skadon më 5 shkurt.
Ky duhet të jetë fillimi i një përpjekjeje të përbashkët, për të rindërtuar sisteme të besueshëm të kontrollit të armëve bërthamore dhe mos-përhapjes së armëve bërthamore.
Një pjesë e kësaj përfshin domosdoshmërisht SHBA dhe Rusinë që punojnë së bashku në dosjet bërthamore të Iranit dhe Koresë së Veriut.
Biden ende mund dhe duhet të ndërmarrë veprime të synuara kundër Rusisë së Putinit kur sjellja e saj bëhet e egër, si në rastin Navalny.
Kjo qasje nuk adreson drejtpërdrejt çështjen e përgjegjësisë personale të Putinit, e cila duket e rëndësishme në të dy rastet. Megjithatë Biden mund të rrisë koston e keqdashjes së tij të vazhdueshme në mënyra të tjera.
Megjithëse me sa duket ai nuk mendon kështu, Putini kokëfortë është i prekshëm në disa fronte.
Ekonomia e varur nga nafta e Rusisë po lufton; korrupsioni i pakontrolluar është një çështje e rëndësishme; të ardhurat personale po bien; dhe popullariteti i tij po bie me ta.
Obsesioni i Putinit për të ringjallur kontrollin e epokës Sovjetike të “jashtë vendit” po shkakton një reagim serioz.
Putin ka pak miq. Me pak fjalë, regjimi i Putinit po dështon, i izoluar dhe nuk është i dashur.
Politika më e mirë e Biden mund të jetë që të japë kohën e tij, duke kërkuar bashkëpunimin e Rusisë kur është e nevojshme, ndërsa zgjedh me kujdes betejat e tij.
Nëse ai e merr këtë ekuilibër të duhur, ka shumë rëndësi për Britaninë dhe Evropën. Ajo që presidenti i zgjedhur dhe aleatët perëndimorë nuk mund të përballojnë është një përballje e njëkohshme, me dy fronte si me Rusinë ashtu edhe me Kinën.
Putini është një dhimbje dhe një problem. Por Kina është kërcënimi më i madh dhe më i ngutshëm.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Diktatura e fundit në Evropë” nuk mund të lihet më në hije!
“Vdekja është mënyra e vetme për të hequr qafe një tiran”
