“Me çdo kusht.”
Tri fjalë të thjeshta që zbutën tregjet financiare, shpëtuan euron n dhe e kthyen Mario Draghi nga një teknokrat italian në bankierin më të famshëm të brezit të tij.
Dhe një zgjedhje të qartë për të drejtuar një qeveri të re koalicioni në Romë në një kohë kur vendi po përballet me krizën e trefishtë të Covid-19, kolapsin ekonomik dhe kaosin politik.
Presidenti i Italisë, Sergio Mattarella, ishte i dëshpëruar për të caktuar dikë me autoritetin për të nxjerrë vendin nga recesioni i thellë dhe për të kundërshtuar euro-skepticizmin e partive të së djathtës, dhe kush më mirë se “Super Mario”, njeriu që nxori monedhën e përbashkët nga një vrimë e thellë në 2012?
Bankierët qendrorë rrallë shkaktojnë zhurma të paharrueshme. Disa, si Alan Greenspan, ish-kryetari i Rezervës Federale të SHBA, kanë menduar se është një ide e mirë të largohen nga tregjet.
Por kjo ishte një krizë ekzistenciale për euron dhe Draghi, kohët e fundit president i Bankës Qendrore Evropiane (BQE), e dinte se ishte koha për qartësi dhe jo ndërlikime të kota.
Draghi dikur tha: “Në mandatin tonë, BQE është e gatshme të bëjë gjithçka që duhet për të shpëtuar euron. Dhe më besoni, do të jetë e mjaftueshme. ”
Tregjet e morën mesazhin: nëse ata do të dëshironin të shisnin bono italiane dhe spanjolle do të duhej të merrnin parasysh BQE-në dhe fuqinë e saj të konsiderueshme.
Pak ishin të përgatitur për të marrë atë rrezik dhe madje edhe para se banka me qendër në Frankfurt të kishte blerë një bono të vetme, presioni mbi qeveritë në Romë dhe Madrid u lehtësua.
Draghi ka pasur një karrierë të gjatë.
Lindur në Italinë e pasluftës të viteve 1940, ai ishte një akademik, punoi për Bankën Botërore dhe thesarin italian përpara se të niste punë në sektorin privat me Goldman Sachs në 2001. Pas katër vitesh, ai u bë guvernator i Bankës së Italisë dhe u emërua për të drejtuar BQE në 2011.
Ata që menduan se Draghi do të ishte vetëm një figurë në BQE, shpejt u duk se e kishin gabim.
Një bankë qendrore që tradicionalisht kishte lëvizur ngadalë, u bë shumë më ndërhyrëse dhe inovative.
BQE përqafoi lehtësimin sasior (QE): programi i krijimit të parave që përfshin bankën qendrore duke krijuar para përmes blerjeve të bonove.
Kur Draghi mendoi se ekonomia e zonës euro ende nuk po merrte stimul të mjaftueshëm, ai argumentoi me sukses që BQE të shtynte një nga normat kryesore të interesit në territorin negativ – banka e parë e madhe qendrore që e bëri këtë.
Gjermania shprehu dyshime por nuk mund ta ndalonte Draghin.
Presidenti i BQE-së provoi të ishte një operator politik si dhe një komunikues i aftë.
Gjatë kohës së tij në Frankfurt, Draghi këmbënguli rregullisht që BQE nuk mund të shërojë të gjitha problemet e zonës euro përmes normave të ulëta të interesit dhe QE dhe se u takon qeverive kombëtare të përdorin më shumë taksat dhe shpenzimet për të rritur rritjen.
Ai tani duhet të përdorë përvojën dhe besueshmërinë e tij për të zgjidhur problemet e një ekonomie që, pas një viti katastrofik 2020, vështirë se është më e madhe se sa ishte në 1999.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Një plan shpëtimi për Italinë nga Mario Draghi
BQE mbyll “rubinetin” e parave
