Vendet e para kanë llogaritur të kaluarën e tyre aq mirë sa Gjermania, dhe megjithatë historia ende ka një mënyrë për të ndotur pothuajse çdo çështje në politikën e saj të jashtme.
Pjesa më e madhe e kësaj është e imponuar nga jashtë me më shumë se pak largësi: vendet debitorë që thirren në periudhën naziste për të shmangur kreditorët gjermanë, abuzuesit e të drejtave të njeriut duke kujtuar Rajhun e Tretë për të turpëruar Berlinin nga sanksionet, anëtarët e dobët të Bashkimit Evropian ankohen për kthimin e supozuar të një Evrope të dominuar nga gjermanët.
Sidoqoftë, disa prej tyre janë shkaktuar nga vetvetja.
Zyrtarët gjermanë kanë qenë të njohur për të shmangur shpenzimet më të larta të mbrojtjes duke lënë të nënkuptohet se ndoshta nuk duhet t’u besohet atyre, CEO të Gjermanisë kanë pretenduar pse nuk kanë dijeni për kampet e paraburgimit pranë fabrikave të tyre në Kinë, dhe udhëheqësit gjermanë mbrojnë marrëveshjet e biznesit me Presidentin rus Vladimir Putini si një borxh lufte për pushtimin e Hitlerit në Bashkimin Sovjetik.
Asnjë vëzhgues i drejtë i Gjermanisë moderne nuk mund të pretendojë seriozisht se politikat e saj ekonomike kanë ndonjë ngjashmëri me periudhën naziste; asnjë udhëheqës gjerman i arsyeshëm nuk beson se vendi i tyre nuk mund të shpenzonte më shumë për sigurinë pa pushtuar gjithashtu Poloninë.
Por qëndrueshmëria e kujtesës së nazizmit ka provuar një armë të fuqishme: Për kritikët e Gjermanisë, të cilët dëshirojnë të përmbajnë fuqinë e saj politike dhe ekonomike në Evropë, dhe për vetë politikanët gjermanë, të cilët janë gjithnjë e më të dëshpëruar për t’i shpëtuar krizave politike të krijimit të tyre.
Në këtë kategori të fundit Nord Stream 2 kuptohet më mirë.
Nord Stream 2 është një tubacion që, nëse përfundon, do të sjellë gaz direkt nga Rusia në Gjermani, në kurriz të Evropës Qendrore dhe Lindore dhe pavarësisht kundërshtimeve të BE-së.
Motivimet ruse këtu nuk janë ndonjë mister i madh: Duke udhëtuar në shtratin e detit Baltik sesa në fshatin ukrainas, Nord Stream 2 do të eliminonte Ukrainën nga sistemi i tranzitit që dërgon gazin rus në Evropë, do të zgjerojë lirinë e operacionit të Putinit për të bërë luftë atje, dhe t’i japin Kremlinit një ndërprerje për furnizimin me energji të Gjermanisë.
Më pak e qartë është arsyeja pse i gjithë institucioni gjerman jep përshtypjen e ndarjes së pikëpamjes së Putinit për sferën post-Sovjetike.
Shpjegimi është sa banal, ashtu edhe alarmant. Pas katastrofës bërthamore në Fukushima në 2011, Kancelarja gjermane Angela Merkel përshpejtoi ndërprerjen e energjisë bërthamore në vendin e saj, duke marrë termocentralet jashtë linje pa një plan për zëvendësimin e humbjes në furnizimin me energji.
Rezultati ka qenë rritje e ndjeshme e varësisë së Gjermanisë nga lëndët djegëse fosile, me Gazprom që ofron furnizimet më të lira të gazit natyror.
Gjermania mbetet e përkushtuar ndaj synimeve ambicioze të klimës, por nevojat më të ngutshme të industrisë gjermane, zakonet e konsumit të votuesve gjermanë dhe keqmenaxhimi i Merkel i politikës së energjisë kanë çimentuar varësinë e Gjermanisë nga Rusia.
Problemi me gjithë këtë nuk është marrëdhënia gjithnjë e më fitimprurëse Ruso-Gjermane në vetvete, por që politika evropiane e energjisë po bëhet në mënyrë të njëanshme nga Berlini: se Nord Stream 2 do të zvogëlojë lidhjet e tregut të gazit të Evropës Perëndimore me Evropën Qendrore dhe Lindore, kërcënon vende si Polonia, minon sigurinë fizike të Ukrainës dhe i jep Moskës aftësinë për të fikur dritat në Evropën Qendrore.
Ndërsa kundërshtimi i BE dhe SHBA ndaj Nord Stream 2 rritet, justifikimet më normale për tubacionin – e drejta e Gjermanisë për të marrë vendimet e veta ekonomike, shqetësimet për furnizimin me energji, caqet klimatike, frika e zemërimit të Moskës – po u japin vendin argumenteve që duket se vëne në pikëpyetje mendjen e saj të mençur: duke këmbëngulur që vendet e tjera nuk kanë të drejtë të përzihen në një projekt ruso-gjerman.
Ndjesia se Rusia është vendi motër kulturor dhe shpirtëror i Gjermanisë, se kultura amerikane është tregtare dhe e pajetë, dhe se gjermanët kurrë nuk ranë dakord për integrim të plotë me një “Perëndim” të mbizotëruar nga Amerikanët ka një histori të gjatë.
Ky tubacion është një nga çështjet e pakta partiake në politikën e jashtme të SHBA, por nuk është e qartë se demokratët dhe republikanët bien dakord për gjënë e duhur.
Senatorët republikanë dhe ish zyrtarët e administratës Trump janë të bindur se, në sajë të ligjit të sanksioneve amerikane, Nord Stream 2 “kurrë nuk do të japë gaz”, “do të vdesë”, dhe “rruga më e lehtë përpara për gjermanët do të ishte të tërhiqnin prizën , duke përfunduar në mënyrë të njëanshme tubacionin. ”
Administrata e Presidentit të SHBA Joe Biden beson se mund të ndalojë tubacionin pa vendosur sanksione ndaj njësive gjermane.
Ajo që bashkon Shtëpinë e Bardhë dhe Senatin është besimi se, disi apo tjetër, Shtetet e Bashkuara përfundimisht do të mbizotërojnë dhe Gjermania do të tërhiqet.
Por asnjë masë e sanksioneve amerikane nuk do ta bindë Merkel. Asnjë koncesion i SHBA për tarifat ose angazhimet e NATO-s nuk do ta bindë atë të ulë fitimet dhe aftësinë paguese të industrisë gjermane.
Asnjë solidaritet SHBA-BE nuk do ta shtyjë atë të lejojë përshtypjen e vetos mbi sovranitetin ekonomik gjerman.
Ajo nuk do të rrezikojë braktisjen e votuesve nga partia e saj.
Ajo ka lënë Biden, dhe veten e saj, pa mundësi.
Nëse dhe kur tubacioni përfundon, do të ketë thirrje shqetësimi nga Ukraina, Polonia dhe vendet Balltike, ndoshta duke aluduar në kthimin e bashkëpunimit Ruso-Gjerman, rreth vitit 1938.
Nëse kjo është e drejtë apo e saktë, do të ketë debat.
Kush do të jetë fajtor, nuk do të fajësohet.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Policy/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Nord Stream 2 i Rusisë është i besueshëm për Evropën”
“Investoj 1 mld euro nëse heq sanksionet kundër Nord Stream 2”
“SHBA shkel sovranitetin evropian për të ndaluar Nord Stream 2”
