Pas burgosjes këtë muaj të udhëheqësit të opozitës Aleksei Navalny, ndëshkimi i Rusisë është përsëri në rendin e ditës.
Të hënën, ministrat e jashtëm të Bashkimit Evropian ranë dakord të vendosnin sanksione ndaj zyrtarëve rusë, me detajet e fundit që do të vijnë.
Megjithatë, masa të tilla nuk ka gjasa të kënaqin kritikët e Kremlinit.
Ata kanë në sytë e tyre një projekt të përkëdhelur të Presidentit Vladimir Putin: Nord Stream 2, një tubacion nën Detin Baltik që do të furnizonte me gaz natyror direkt Gjermaninë.
Projekti tashmë i ka mbijetuar kundërshtimit të ashpër nga shumë vende evropiane dhe Shtetet e Bashkuara. Dhe Gjermania, është e angazhuar për ta përfunduar atë.
Me më pak se 100 milje, ndërtimi është gati i përfunduar.
Por trajtimi i Navalny dhe mbështetësve të tij e ka rikthyer edhe një herë çështjen e projektit në diskutime.
Paraardhësi i gazsjellësit, Nord Stream 1, i cili përfundoi në 2012 dhe gjithashtu shkon nën det direkt nga Rusia në Gjermani – ishte gjithashtu i diskutueshëm.
Fqinjët lindorë të Gjermanisë kishin frikë se Rusia mund të ndërpriste gazin e tyre ndërsa vazhdonte të furnizonte Gjermaninë. Në atë rast, Evropianët Lindorë do të liheshin të përballeshin vetëm me Kremlinin.
Por që kur Nord Stream 1 përfundoi, peizazhi energjetik i Evropës është transformuar.
Megjithëse Rusia furnizon rreth 40 përqind të gazit natyror të Evropës, kryesisht përmes tubacioneve që kalojnë përmes Bjellorusisë dhe Ukrainës, ajo nuk është më forca dominuese që ka qenë dikur. Në pjesën më të madhe të Evropës Lindore, ku gazi dërgohej pothuajse ekskluzivisht nga Rusia, shumë vende, përfshirë Poloninë dhe Lituaninë, tani blejnë gaz natyror të lëngshëm nga Shtetet e Bashkuara ose Norvegjia.
Nord Stream 2 do të ketë një efekt margjinal në sigurinë e energjisë në shumicën e vendeve evropiane. Në praktikë, kjo nuk do të ndryshonte shumë – gjë që e bën atë më tërheqëse për ata që dëshirojnë të kontrollojnë ndikimin rus.
Ekziston një humbës i dukshëm nga tubacioni: Ukraina.
Pjesa më e madhe e gazit rus të transportuar aktualisht në Evropë udhëton nëpër vend. Por nëse Nord Stream 2 përfundon dhe Rusia zvogëlon ndjeshëm gazin e dërguar përmes Ukrainës, Kievi do të humbte mbi një miliard dollarë në vit tarifa tranziti. Tashmë një viktimë e presionit ushtarak dhe ekonomik rus, kjo do të ishte një goditje shtesë për vendin.
Kjo duhet të jetë e mjaftueshme për të bërë Gjermaninë, një mbështetëse të Ukrainës, për të anuluar projektin.
Por ka edhe shumë arsye të tjera.
Pak prej aleatëve të Gjermanisë mbështesin tubacionin, me udhëheqësit francezë të fundit që bëjnë thirrje për anulimin e tij.
Shumë evropianë e shohin atë si një shembull të ndritshëm të hipokrizisë gjermane.
Shpjegimi i kancelares Angela Merkel se tubacioni – financuar dhe ndërtuar nga një kompani shtetërore ruse – është një “projekt tregtar” e bën politikën e Berlinit të duket vetëm më cinike.
Atëherë pse e dëshiron Gjermania tubacionin?
Mbështetësit në Berlin kanë dy argumente.
Së pari, ata thonë se do të sigurojë gaz për të zëvendësuar qymyrin dhe energjinë bërthamore, të cilën Gjermania po e heq gradualisht.
Së dyti, ata argumentojnë se blerja e gazit nga Rusia do të moderojë politikën e jashtme të Kremlinit.
Asnjë nga argumentet nuk është bindës.
Mund të jetë thjesht që Merkel e ka të pamundur të heqë dorë prej tij.
Kjo e vë Berlinin në kundërshtim me Shtetet e Bashkuara, të cilat tashmë kanë goditur sanksionet financiare për kompanitë që ndihmojnë në ndërtimin e Nord Stream 2, duke argumentuar se tubacioni shpërblen Rusinë dhe thellon varësinë e Evropës nga gazi rus.
Por anulimi i projektit si ndëshkim për trajtimin e Navalny nuk ka gjasa të arrijë shumë.
Ai është padyshim një kërcënim.
Zhurma për Nord Stream 2 tregon, më shumë se gjithçka, një të vërtetë të thjeshtë: Kur bëhet fjalë për t’u marrë me Rusinë, ka shumë pak mundësi të mira.
Chris Miller është asistent profesor në Shkollën Fletcher në Universitetin Tufts.
Përkthyer dhe përshtatur nga The New York Times/ konica.al