Masat ndëshkuese të vendosura në Rusi javën e kaluar nga administrata e Biden janë një përpjekje për të pastruar rrëmujën e lënë nga Donald Trump.
Për çështje pas çështje, të tilla si ndërhyrja ruse në zgjedhjet 2016 dhe 2020 dhe sulmet kibernetike dhe sulmet e agjencive qeveritare amerikane dhe bizneseve, ish-presidenti nuk arriti të ndërmarrë veprime të menjëhershme hakmarrëse ose ndonjë veprim fare.
Trump hedh dyshime mbi përgjegjësinë e Rusisë për këto dhe akte të tjera armiqësore, duke kundërshtuar gjetjet e agjencive të inteligjencës së Amerikës.
Ai në mënyrë rutinore nuk pranoi të kritikonte Vladimir Putin, president i Rusisë, për mbështetjen e tij për regjimin vrasës të Sirisë, helmimet e Salisbury 2018 dhe persekutimin e aktivistit të opozitës Alexei Navalny.
Pse Trump u soll në një mënyrë të tillë fanatike, servile ndaj Putinit, një kundërshtar dashakeq i SHBA, është një nga misteret e mëdha të pazgjidhura të presidencës së tij.
Ashtu si shefi i mafies që i ngjan, a kishte Putini një lloj përfitimi personal ndaj Trump? Përgjigjet për këtë enigmë shpresojmë të dalin me kalimin e kohës.
E sigurt është që Joe Biden, pasardhësi i Trump, nuk ndjen kufizime të tilla.
Si zëvendëspresident i Barack Obama, Biden udhëhoqi një përpjekje të kotë për të “rivendosur” marrëdhëniet me Moskën.
Në proces, ai fitoi atë që tha se ishte një depërtim i qartë në “shpirtin” e Putinit.
Ai nuk kishte një të tillë, tha Biden në një takim të 2011. Putin thuhet se e mori këtë si një kompliment.
Putini është dukshëm më pak i lumtur për sanksionet e fundit, të cilat përfshijnë dëbime diplomatike, masa që synojnë kompanitë e përfshira në spiunazh kibernetik dhe ndalimin e bankave amerikane për të blerë borxh të ri sovran rus.
Moska u hakmor me të shpejtë me dëbime të vetat.
Ajo akuzoi Britaninë, e cila duartrokiti publikisht lëvizjet e SHBA.
Duke shpjeguar veprimin e tij, Biden citoi një listë të gjatë të ankesave të SHBA-së, shumica e të cilave kishin origjinën në epokën e Trump ose më parë. Por siç tregon reagimi i pa penduar i Rusisë, do të ishte gabim të mendosh se këto probleme i përkasin të kaluarës.
Ashtu si Putini testoi Obamën në 2014 me aneksimin e tij të paligjshëm të Krimesë, për shembull, ai tani teston Biden me vendosjen e trupave në kufijtë e Ukrainës.
Sjellja e Putinit, gjykuar nga një perspektivë perëndimore, duket më agresive.
Pavarësisht nëse ai pushton Ukrainën, ose nxit më shumë dhunë separatiste në Donbas, ai tashmë ka arritur, në një farë mase, në destabilizimin e qeverisë së zgjedhur në mënyrë demokratike në Kiev dhe theksimin e ndarjeve SHBA-Evropë brenda NATO-s.
Masat shtypëse kundër rrjetit opozitar të drejtuar nga Navalny, i cili në mënyrë të efektshme po torturohet në burg, pasqyrojnë përbuzjen e Putinit për qeverinë e hapur dhe shqetësimet e të drejtave të njeriut.
Po ashtu, edhe aleanca e tij me udhëheqësin autokratik të Kinës, Xi Jinping.
Vrulli drejt konfrontimit të rrezikshëm midis SHBA dhe aleatëve të saj, nga njëra anë, dhe regjimeve autoritare kineze dhe ruse padyshim që po rritet.
Biden përballet me disa çështje “të nxehta”, veçanërisht Tajvani dhe Deti i Zi. Një takim i Shtëpisë së Bardhë me Kryeministrin e Japonisë të Premten theksoi përpjekjet e tij për të mbështetur mbrojtjen perëndimore.
Megjithatë Biden nuk është Ronald Reagan, i vendosur thjesht në mposhtjen e perandorive të liga.
Realisht, Putini dhe Xi nuk do të ndryshojnë mënyrën e tyre. Sfida është të gjesh mjete konstruktive për të punuar me ta ndërkohë që mbron vlerat demokratike perëndimore dhe sigurinë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Vdekja është mënyra e vetme për të hequr qafe një tiran”
A do t’ia tregojë Biden vendin Putinit?
