Angela Merkel dikur quhej “kancelarja e klimës”, por ky titull është vjet i vjetëruar.
Në muajt e saj të fundit në detyrë, kancelarja gjermane e gjen veten duke u përpjekur të mbështesë kredencialet e partisë së saj Bashkimi Demokratik Demokrat (CDU) dhe të mbajë një rritje të mbështetjes për të Gjelbrit – që pritet të bëjë fitime të mëdha në zgjedhjet federale të shtatorit.
Sfida e qeverisë për klimën është theksuar këtë javë; po paraqet një ligj të azhurnuar të klimës të Mërkurën pasi gjykata kushtetuese e vendit shfuqizoi pjesë të së vjetrës.
Merkel ka qenë shumë më e suksesshme në shtyrjen e agjendës së ndryshimit të klimës ndërkombëtarisht sesa në shtëpi – ku asaj i është dashur të ekuilibrojë sfondin e saj shkencor me kërkesat konkurruese politike nga interesa të fuqishëm si industria e makinave dhe qymyrit.
Si rezultat, ajo ka ndihmuar në nxitjen e pritjeve për veprim mbi ngrohjen globale por ka qenë zhgënjyese në ndjekjen e saj – duke krijuar hapësirë për të Gjelbrit.
Merkel është “mjeshtri i artit të asaj që është e mundur, jo [asaj] që është e nevojshme”, tha Ottmar Edenhofer, drejtor dhe kryekonomist i Institutit të Potsdamit për Kërkimin e Ndikimit të Klimës.
Brenda vendit, Gjermania nuk ka arritur të gjelbërojë në mënyrë efektive sektorët e saj të transportit dhe ndërtesave dhe u përpoq të godiste qëllimin e saj të klimës 2020 për të ulur emetimet me 40 përqind krahasuar me nivelet e vitit 1990.
Berlini shpëtoi vetëm sikletin politik të humbjes së këtij synimi falë bllokimeve pandemike, të cilat e ndalojnë ekonominë – dhe emetimet.
Kancelarja ka nxitur BE-në që të miratojë ulje të detyrueshme të emetimeve në vitin 2020, si dhe synime të energjisë së rinovueshme dhe efikasitetit të energjisë.
Por Berlini – dhe vetë Merkel – ndërhynë në mënyrë aktive për të ulur standardet e CO2 për makinat dhe përpjekjet për të rritur caqet e uljes së emetimeve që mund të rrisin kostot për industritë strategjike të Gjermanisë.
Gjermania ishte gjithashtu e ngadaltë për t’u bashkuar me një përpjekje në 2019 për të miratuar një qëllim të BE-së për neutralitetin e klimës deri në 2050.
Kalibrimi i kujdesshëm i interesave politikë – industria e ekuilibrimit, grupet e lobeve dhe politika komplekse e koalicionit të saj të madh të Demokratëve të Krishterë (CDU / CSU) dhe Partisë Social Demokratike (SPD) – ishte gjithashtu një shenjë dalluese e bisedimeve rreth ligjit të Gjermanisë për klimën 2019.
Ai kompromis delikat u hodh në erë më parë këtë muaj nga gjykata kushtetuese e vendit.
Kjo çoi në një konflikt midis Kristian Demokratëve dhe SPD.
Javën e kaluar, Berlini njoftoi planet për të rritur objektivin e tij të uljes së emetimeve 2030 në 65 përqind, nga 55 përqind aktual, dhe synimin për neutralitetin e klimës deri në 2045 në vend të 2050.
Kabineti do të miratojë ndryshimet të Mërkurën.
Por është e paqartë nëse shtyrja në minutën e fundit do të jetë e mjaftueshme për të shpëtuar trashëgiminë e klimës së Merkel – apo për të mbrojtur konservatorët e saj nga një ndërprerje në dhomën e votimit në shtator.
Sidoqoftë, vendimi i gjykatës i jep Merkel një shans për të kompensuar mundësitë e humbura dhe për të mbështetur një “trashëgimi të jashtëzakonshme” mbi klimën.
Pavarësisht lobimit personal nga Kryeministri i Mbretërisë së Bashkuar Boris Johnson, Merkel nuk pranoi të rrisë angazhimet për të rritur financimin e Gjermanisë për klimën, duke thënë se Berlini tashmë po bën pjesën e tij.
Për disa, momenti nuk ishte për t’u habitur.
“‘Kancelari i klimës’ është një imazh që nuk pasqyron realitetin,” tha Hans-Josef Fell, një ish-deputet i Gjelbër i cili ndihmoi në krijimin e ligjit të energjisë së rinovueshme të vendit, duke hedhur poshtë retorikën e fundit të qeverisë për klimën si një “reagim paniku”.
Merkel mund të ketë thënë të gjitha gjërat e duhura, “por ajo gjithmonë bëri të kundërtën,” tha ai.
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.eu/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Angela Merkel – Sukseset dhe dështimet
Askush nuk po e dëgjon Merkelin!
