Herën e parë që dikush përmendi sklerozën e shumëfishtë (MS) Uendi ishte rreth 21 vjeç.
“Unë kisha shumë mpirje dhe ndjesi shpimi gjilpërash”, thotë Uendi, “dhe kisha disa gjëra të tjera që po ndodhnin, kështu që mjekët mendonin se ndoshta kisha MS.”
Sidoqoftë, 2 vjet më vonë, një MRI dhe një mori testesh të përcjelljes nervore mjekët deklaruan se kishin gabuar. Nuk ishte MS, thanë ata në atë kohë.
Uendi ishte diagnostikuar me tiroiditin Hashimoto. Kjo është një sëmundje autoimune ku sistemi imunitar sulmon tiroiden, duke e bërë atë të jetë joaktiv. Kjo, nga ana tjetër, ndikon në metabolizmin, temperaturën, forcën e muskujve dhe funksionet e tjera të trupit.
Në retrospektivë, ajo mendon se kishte disa shpërthime të MS dhe këto u përsërit me kalimin e viteve. Sa herë që ajo do të kishte një shpërthim, mjekët kryenin më shumë teste, ose do ta dërgonin te një mjek tjetër dhe asnjë diagnozë nuk dilte.
“Ata vazhdimisht më thoshin se isha në depresion, thotë ajo. “Ishte mjaft zhgënjyese.”
Uendi humbi burrin e saj kur ishte 22 vjeç, gjë që ajo thotë se i ndërlikoi gjërat dhe, sipas mendimit të saj, e bëri ata shumë të shpejtë për të supozuar se depresioni ishte shkaku i të gjitha simptomave – edhe 10 vjet pas vdekjes së tij.
“Unë mendoj se shumë nga ato simptoma i atribuohen depresionit gabimisht vetëm sepse dukej sikur kisha një arsye legjitime për të qenë në depresion,” thotë Uendi. “Dhe unë mendoj se kjo u ndodh shumë njerëzve me çështje të ndryshme kronike – jo vetëm MS – që nuk i përshtaten një skenari normal mjekësor.”
Vetëm pak pas ditëlindjes së 40 –të, 19 vjet pasi simptomat e saj u shfaqën për herë të parë – ajo më në fund mori diagnozën e saktë.
“Unë u përkula dhe këmbët e mia u mpinë nga kyçet e këmbës poshtë,” kujton ajo. Sidoqoftë, simptoma ishte pak e butë, kështu që fillimisht nuk u shqetësua. Pastaj, të nesërmen, mpirja kaloi në gjunjë. ”
Uendi ishte në mëdyshje për të shkuar te një mjek, sepse ajo kishte frikë se, edhe një herë, mjekët do të anashkalonin simptomat . Përfundimisht, kushëriri i saj e bindi që të fliste me një mjek.
Plani ishte të shihje një neurolog, nëse mpirja nuk shkonte më lart, gjë që e bëri – mpirja arriti tek kofsha, kështu që Uendi shkoi në urgjencë. Ajo dërgua menjëherë për një rezonancë MRI, e ndjekur nga një seri testesh të tjera neurologjike.
“Unë isha në spital 5 ose 6 ditë,” thotë ajo, dhe deri në atë kohë, këmbët ndjeheshin sikur ishin në zjarr.
Më 23 gusht 2014, Uendi u diagnostikua zyrtarisht me MS. Pas lajmit, ajo kujton se menjëherë filloi të qajë.
“U ndjeva e mbingarkuar,” kujton ajo, “nuk dija shumë për të. Ishte shumë shqetësuese dhe e frikshme.”
Fatkeqësisht, thotë ajo, mjekët nuk e ndihmuan vërtet të kuptonte më mirë MS dhe çfarë mund të nënkuptonte një diagnozë. Si rezultat, ajo nuk e kishte idenë nëse mpirja që po përjetonte do të ishte e përhershme, nëse ajo duhet të ndalonte së punuari, apo si do të dukej jeta e përditshme në të ardhmen.
“Nuk e dija çfarë pyetjesh të bëja,” thotë ajo.
Edhe pasi u lirua nga spitali, Uendi kaloi shumë dhimbje për muaj të tërë.
“Unë nuk mund të ulesha për më shumë se 15 minuta pa pasur shumë dhimbje dhe thjesht të ndihesha e dobët,” thotë ajo. “Kjo zgjati për disa muaj. Kaluan disa muaj para se të mund të ngrihesha, dhe më pas përdora një karrige me rrota për një kohë. ”
Ajo gjithashtu kishte frikë të bënte shumë kërkime vetë, sepse mjekët e kishin paralajmëruar se kishte shumë dezinformata në lidhje me MS në internet.
“Kështu që unë kisha pak frikë të kërkoja diçka për të zbuluar,” thotë Uendi. Si rezultat, ajo nuk kishte asnjë ide se çfarë të priste nga shërimi, nuk ishte e sigurt nëse dhe kur duhet të kthehej në punë, ose kur duhet të shkonte në klinikën e MS për terapi fizike dhe profesionale.
“Kishte shumë ulje -ngritje që ishin vërtet emocionalisht shumë të vështira dhe të frikshme “, thotë ajo.
Uendi kërkoi në internet dhe u bashkua me një grup mbështetës për MS.
Me kalimin e kohës, ajo u përpoq të bënte të njëjtën gjë dhe inkurajoi të tjerët që ishin të rinj në diagnozën e tyre të bashkoheshin. Përfundimisht, ajo mori një rol vullnetar në grup, që e lejon atë të ofrojë mbështetjen për të tjerët që kanë diahnozën e saj.
“Unë thjesht dua të ndihmoj njerëzit,” thotë ajo. “Më pëlqen të gëzoj dhe inkurajoj njerëzit kudo që janë.”
Ajo përpiqet të ndihmojë njerëzit të gjejnë mbështetje dhe gjëra pozitive që u sjellin gëzim – sepse kjo është ajo që e ka ndihmuar më së shumti.
“Unë ende mund të kem një jetë të mirë,” thotë Uendi. “Ne ende kemi zgjedhje dhe vendime që mund të marrim për mënyrën se si kontribuojmë në botën përreth nesh dhe familjeve tona, dhe mendoj se kjo është ajo që u jep qëllim dhe gëzim njerëzve.”
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A janë shqetësuese rrahjet e ngadalta të zemrës?
“Kam diabet! Si të mbaj sheqerin nën kontroll”
A jam në rrezik për mpiksje gjaku?
