Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan kishte frikë nga një udhëheqës botëror dhe dëgjoi një tjetër.
Ai kishte frikë nga ish -presidenti amerikan Donald Trump sepse ata ishin relativisht të njëjtë: të paparashikueshëm, të apasionuar pas pazarit, impulsiv dhe krejtësisht autoritar.
Me Trumpin, Erdogan nuk e dinte saktësisht se ku qëndronte dhe nëse ishte serioz në kërcënimet e tij për të shkatërruar ekonominë turke.
Në të njëjtën kohë, nuk kishte frenim institucional sepse ish -presidenti amerikan nuk ishte i interesuar për atë që po thoshte Departamenti i Shtetit ose Pentagoni.
Ai mendoi se dinte gjithçka dhe se mund ta trajtonte Erdoganin vetë.
Në një mënyrë të çuditshme, kjo marrëdhënie ishte e dobishme për Greqinë. Trump nuk mbajti asnjë marrëdhënie me diasporën greke, as nuk e dinte se ku ishte Egjeu apo Qiproja. As greko -amerikanët që ishin pranë tij nuk u interesuan për këto çështje.
Por kishte një frikë në mendjen e Erdoganit se nëse Trump reagonte, për arsyet e tij, ndaj një veprimi agresiv turk në Mesdheun Lindor, çmimi do të ishte i lartë.
Kishte edhe një gjë tjetër: Për shkak të situatës kaotike në procesin e vendimmarrjes, një ambasador me përvojë apo edhe vetë Mike Pompeo mund të ndërmerrte një nismë që do të favorizonte Greqinë, duke injoruar Turqinë.
Ndryshimi më karakteristik është se zyrtarët amerikanë nuk i kushtuan vëmendje “bilancit të protokollit” – domethënë, ata as nuk menduan se “nuk është e mundur që Pompeo të udhëtojë në Greqi dhe të mos kalojë përmes Turqisë”.
Tani po kthehemi tek autopiloti i vjetër i mirë.
Ekuilibrat midis dy vendeve respektohen me besnikëri.
Burokratët klasikë reagojnë fuqishëm kur bëhet fjalë për diskutimin e idesë së shtrirjes së pranisë ushtarake amerikane në Greqi në rajone që mund të shqetësojnë Ankaranë. Dhe prapa skenave, amerikanët po u bëjnë thirrje aleatëve të tyre tradicionalë të gjejnë një modus vivendi me Erdoganin.
Me fjalë të tjera, reflekset e vjetra janë kthyer. Në një kohë kur ka dyshime të përgjithshme nëse SHBA janë vërtet të interesuara për Mesdheun Lindor, është e natyrshme që Ankaraja të nxjerrë përfundimet e veta.
Erdogan kishte frikë nga Trump (si dhe Putini, natyrisht) dhe dëgjoi kancelaren gjermane Angela Merkel. Tani ai nuk ka frikë veçanërisht nga askush dhe nuk do të ketë një bashkëbisedues të qëndrueshëm – ose rrëfimtar – në Evropë.
Kjo është diçka që mund të na ndikojë herën tjetër kur politika të nxehet në rajon.
Përkthyer dhe përshtaur nga gazeta greke Kathimerini/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Aleati i Erdogan: Lufta me Greqinë është çështje kohe
ANALIZA: A do të shpërthejë lufta Turqi-Greqi?
A do ta gjejë Turqia rrugën drejt Perëndimit?
