Ukrainasit nuk duan ta fusin jetën e tyre në një valixhe. Ata nuk duan të grumbullohen në trenat e mbushur me njerëz që i largojnë nga shtëpitë e tyre, ose të vrapojnë për ditë të tëra me fëmijët e tyre. Ata nuk duan të lënë pas burra, djem dhe prindër. Ata nuk duan të fillojnë përsëri jeten në një vend të huaj ku nuk kanë asgjë, larg atyre që duan.
Ata largohen epse janë nën sulm. Ata ikin sepse raketat po bien. Ata ikin sepse motrat e tyre i telefonojnë për të thënë se ushtarët rusë kanë hyrë në qytetet e tyre. Ata ikin sepse shohin se çfarë po bën lufta e Vladimir Putin tashmë në Ukrainë, dhe sepse e dinë se çfarë ka bërë më parë.
Ata ikin sepse nëse nuk ikin tani, nesër mund të jetë shumë vonë. Ata ikin sepse duhet.
Rusia pretendoi se kishte marrë qytetin e Khersonit, megjithëse autoritetet lokale e kundërshtuan këtë dhe trupat ajrore u ulën pranë qendrës së Kharkiv, qytetit të dytë të Ukrainës. Kryetari i bashkisë së Mariupol tha se të plagosurit nuk mund të evakuoheshin për shkak të granatimeve të rënda. Kryebashkiaku i Konotop u tha banorëve se pushtuesit u kishin dhënë një ultimatum: “Nëse ne fillojmë të rezistojmë, ata do ta zhdukin qytetin duke përdorur artileri.” (Megjithatë, turma duket se ka mbështetur rezistencën.)
Kjo është një luftë kaq katastrofike sa 141 vende votuanë asamblenë e përgjithshme të OKB-së – ku të vetmet kombe që përkrahnin Rusinë ishin Bjellorusia, Koreja e Veriut, Eritrea dhe Siria.
Në më pak se një javë pas pushtimit, të paktën 660,000 njerëz u larguan nga Ukraina. Shumë të tjerë po përpiqen ta bëjnë këtë.
Agjencia e OKB-së për refugjatët paralajmëron se 4 milionë mund të largohen nga vendi.
Polonia nuk kërkon as pasaporta nga mbërritjet. BE planifikon të japë mbrojtje të përkohshme, duke përfshirë një leje qëndrimi dhe akses në punësim dhe mirëqenie sociale, deri në tre vjet.
Vendet ‘armiqësore’ për refugjatët kanë bërë një përjashtim për fqinjët e tyre.
Përgjigja britanike, në të kundërt, ka qenë e pashpirt dhe mëri. Nën presionin në rritje, qeveria tani planifikon të lejojë hyrjen e 100,000 të afërmve të tjerë të shtetasve ukrainas dhe të krijojë një rrugë të re sponsorizimi për viza që lejon bizneset të sjellin ukrainasit këtu. Kryeministri pati guximin t’i përshkruajë marrëveshjet si “tashmë … me të vërtetë shumë bujare”.
Fakti që ai madje mund të pretendonte se ishte i tillë, pasqyron çnjerëzimin e politikave më të gjera të qeverisë së tij.
Kur është politikisht e përshtatshme, qeveria krijon përjashtime për ata që i konsideron të denjë, ndërkohë që kërkon mënyra të reja për të përjashtuar të tjerët. Edhe pse pretendon dashamirësi ndaj ukrainasve, ajo përpiqet të kriminalizojë kërkimin e azilit përmes një rruge të parregullt përmes faturës së kombësisë dhe kufijve të saj, ndërkohë që mbyll alternativat e sigurta.
Mbretëria e Bashkuar duhet të zgjasë dorën jo sepse ata në nevojë janë ukrainas, por për shkak të përmasave të tragjedisë.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Putini po luan me zjarrin”!
“Epoka e vetmisë gjeopolitike”/ Ku po shkon Rusia e Putinit?
“Dua të luftoj për Ukrainën, por nuk di të qëlloj”
