Gjermania nuk është e huaj për anën e gabuar të historisë.
Kjo është arsyeja pse nuk duhet të habisë askënd që Berlini i kaloi 16 vitet e fundit me këmbët e ngulitura fort në anën e gabuar të ndarjes se si të trajtojë Rusinë.
Më pak e parashikueshme ishte shpejtësia me të cilën Gjermania braktisi qëndrimin e saj ndaj Moskës në javët e fundit duke ndalur projektin e diskutueshëm të gazsjellësit Nord Stream 2, duke dërguar armë në Ukrainë, duke mbeshtetur sanksionet kundër Rusisë dhe madje duke njoftuar se do të fillonte të jepte shuma të konsiderueshme për ushtrinë e saj.
Me fjalë të tjera, ajo ra dakord pothuajse brenda natës për të bërë gjithçka që SHBA-të dhe aleatët e tjerë e kishin shtyrë të bënte për vite me radhë.
Berlini madje krijoi një moto gati për hashtag për ndryshimin: Zeitenwende, pra agimi i një epoke të re.
Javë më vonë, është bërë e qartë se ajo që liderët gjermanë po përpiqen të thonë në të vërtetë është: “Le të vazhdojmë përpara”.
Në këtë pikë, gjermanët kanë pasur po aq fat sa ushtria ruse në Ukrainë.
Kjo për shkak se Gjermania nuk e “gjykoi keq Putinin”, siç tha javën e kaluar këshilltari i vjetër i Angela Merkelit për politikën e jashtme, Christoph Heusgen, kryetari i ri i Konferencës së Sigurisë së Mynihut.
Këmbëngulja kokëfortë e Gjermanisë për t’u angazhuar me liderin rus përballë agresionit të tij të vazhdueshëm nuk ishte asgjë më shumë se një gabim katastrofik, .
Ngadalë por me siguri, gjermanët kanë filluar të kuptojnë se qasja e Merkelit ndaj Rusisë – e cila arriti kulmin e saj me vendimin e vitit 2015 për dritën jeshile të gazsjellësit Nord Stream 2, pavarësisht aneksimit të Krimesë nga Rusia dhe rolit të saj në luftën separatiste në Ukrainën lindore, — jo vetëm që i hapi derën Putinit për të shkuar më tej, por në mënyrë efektive e inkurajoi atë ta bënte këtë.
Megjithatë, pushtimi rus i Ukrainës nuk është thjesht një mohim i kancelarisë së Merkelit, por i një brezi të tërë politikanësh gjermanë nga i gjithë spektri i verbuar nga nostalgjia për Ostpolitik dhe Wandel durch Handel, politikat e detentimit të viteve 1970 të mbështetura nga kancelari Willy Brandt që sipas legjendave gjermane çoi në fundin e Luftës së Ftohtë.
Përgjegjësia kolektive e Gjermanisë është arsyeja pse të kthesh faqen është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet.
Nuk ka asnjë figurë të ngjashme me Churchillin në politikën gjermane që ka paralajmëruar për vite me radhë për rreziqet e besimit ndaj Putinit. Ndërsa Merkel meriton pjesën më të madhe të fajit për rënien në grackën e liderit rus, e vërteta është se e gjithë klasa politike e Gjermanisë është fajtore.
Si ministër i financave dhe zëvendëskancelar i Merkelit, kancelari aktual Olaf Scholz, socialdemokratët e të cilit ishin forca lëvizëse pas tubacioneve Nord Stream, mbrojti idenë se mënyra më e mirë për t’u marrë me Putinin ishte përmes “dialogut” .
Jens Plötner, aktualisht këshilltari i sigurisë kombëtare i Scholz-it, ishte një nga arkitektët kryesorë të asaj politike në vitet e tij si diplomat i lartë në zyrën e jashtme të Gjermanisë, ku shërbeu si shef i stafit të ministrit të jashtëm të atëhershëm Frank-Walter Steinmeier (një socialdemokrat i cili tani është president gjerman) dhe së fundmi si drejtor politik i ministrisë.
Edhe pasi Putini grumbulloi dhjetëra mijëra trupa në kufirin e Ukrainës në dhjetor, Plötner e këshilloi Scholz-in të vazhdonte me Nord Stream 2 dhe të përsëriste publikisht trillimin se ishte pak më shumë se një “projekt tregtar”.
Ndërsa të Gjelbrit kundërshtuan Nord Stream 2, ata e bënë këtë për arsye ekologjike, aq edhe për solidaritet me Ukrainën. Më domethënëse ishte kundërshtimi i tyre i palëkundur ndaj dërgesave të armëve në Kiev, i cili ndryshoi vetëm pas fillimit të luftimeve.
Demokratët e Lirë ishin të ndarë se çfarë të bënin në lidhje me Nord Stream 2, me shumë në parti, duke përfshirë nënkryetarin e partisë Wolfgang Kubicki, që mbështesin më shumë angazhim me Rusinë.
Sipas Melnyk, udhëheqësi i Partisë Demokratike të Lirë, Christian Lindner, i cili është gjithashtu ministër i financave i Gjermanisë, i tha atij në ditën e fillimit të luftës se nuk do të kishte kuptim që Berlini të dërgonte armë në Ukrainë ose të largonteRusinë nga SWIFT, sistemi ndërkombëtar i pagesave, sepse vendi i tij “ka vetëm disa orë” sovranitet.
Pasi presidenti ukrainas, Volodymyr Zelenskyy, u kujtoi deputetëve gjermanë në një fjalim në Bundestag këtë muaj se biznesi që Gjermania bëri me Rusinë ndihmoi në financimin e luftës kundër vendit të tij, ata e duartrokitën atë. — dhe më pas iu kthyen menjëherë punës.
Gjatë Luftës së Ftohtë, termi “idiot i dobishëm” u bë një emërtim për të moderuarit në Perëndim, të cilët ranë viktimë e argumenteve mendjelehtë të komunistëve.
Nga vetoja e Gjermanisë për anëtarësimin në NATO për Ukrainën dhe Gjeorgjinë në vitin 2008, deri te ndjekja e marrëveshjeve të gazit me Moskën e deri te rezistenca e saj për të dërguar armë në Kiev – udhëheqësit e vendit kanë shërbyer si idiotë të dobishëm të Putinit.
Askush nuk po qesh më.
Ukraina, e cila u plaçkit nga Gjermania gjatë Luftës së Dytë Botërore, në fund të së cilës kishte humbur më shumë se 15 për qind të popullsisë së saj, sigurisht që nuk do të falë dhe harrojë.
Gjermania nuk do të ketë asnjë besueshmëri reale as brenda aleancës transatlantike (pavarësisht se sa miliarda do të shpenzojë për mbrojtjen) derisa të ketë një llogari të ndershme me historinë e viteve Merkel-Putin.
Siç e di shumë mirë Gjermania, edhe nëse është e mundur të fshihesh nga historia për njëfarë kohe, nuk ka shpëtim.
Burimi: Politico.eu
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Pasardhësi i Merkelit’, mik i Rusisë dhe Kinës?
“Pasardhësja” e Merkel do t’i tregojë vendin Putinit!
