Nga BRET STEPHENS
Skenat e tmerrshme të vrasjeve masive në periferi të Kievit duhet të tmerrojnë të gjithë dhe të mos befasojnë askënd.
Brutalizimi i civilëve ka qenë karta e regjimit të Putinit që nga fillimi i tij – nga bombardimet e apartamenteve në Moskë të vitit 1999, ku pesha e provave drejton gishtin te Vladimir Putin dhe pasardhësit e tij të shërbimit të sigurisë, deri te vrasjet e Anna Politkovskaya, Alexander Litvinenko, Sergei Magnitsky dhe Boris Nemtsov për mizoritë e Rusisë në Grozny, Ukrainën lindore, Aleppo dhe tani Bucha.
Kryesisht, bota e ka pasur më të lehtë të gjejë justifikime për t’u marrë vesh me Putinin sesa të punojë kundër tij.
Një shembull: Në vitin 2015, Gjermania mori rreth 35 për qind të gazit të saj natyror nga Rusia. Në vitin 2021, shifra ishte rritur në 55 për qind. Berlini është tani një pengesë e madhe diplomatike për vendosjen e sanksioneve më të ashpra ndaj Rusisë dhe Gjermania vazhdon të blejë gaz, naftë dhe qymyr rus, deri në 2 miliardë dollarë në muaj.
Për ta thënë këtë në terma të thjeshtuar por të saktë, Gjermania – pasi i ka rezistuar ashpër presionit ndërkombëtar prej vitesh për të pakësuar varësinë e saj nga gazi rus – e gjen veten në pozicionin e financimit të shtetit rus.
Këto janë paratë që ndihmojnë në mbajtjen e rublës në këmbë dhe makinerinë e luftës së Kremlinit. Me siguri ky nuk mund të jetë roli që dëshiron të luajë Berlini.
Por kjo kërkon një artikulim të qartë të synimeve perëndimore në këtë krizë.
A duam paqe tani – ose të paktën sa më shpejt të jetë e mundur? A duam që Ukraina të arrijë një fitore ndaj Rusisë? Dhe a duam që Putini të shkojë?
Avantazhi i paqes tani – një armëpushim i ndjekur nga një zgjidhje e negociuar – është se do t’i jepte fund si luftimeve të menjëhershme ashtu edhe rrezikut të një lufte më të gjerë.
Këto nuk janë gjëra të vogla dhe tundimi për t’i kapur do të jetë i madh, veçanërisht nëse Putin lë të kuptohet për një përshkallëzim që tmerron Perëndimin.
Një tundim i shtuar është të supozohet se Rusia tashmë ka pësuar një “disfatë strategjike”, siç argumentoi Antony Blinken në CNN të dielën, me pretendimin se një armëpushim do të përfaqësonte një fitore si për Ukrainën ashtu edhe për Perëndimin, ndërkohë që i jepte Putinit “disfatën” e tij gjoja ka nevojë.
Probleme me këtë mënyrë veprimi? Kjo do të konsolidonte shumicën e fitimeve territoriale të Rusisë në luftë. Kjo do të lejonte forcat ruse të vazhdonin terrorizimin e subjekteve të tyre të robëruar ukrainas.
Kjo do t’i jepte Putinit mundësinë që të prezantohej si fitues para audiencës së tij vendase. Dhe kjo do t’i ofronte atij mundësinë për të rifilluar konfliktin në një datë të ardhshme – një përsëritje e saktë e asaj që ndodhi pas pushtimit të parë të Rusisë në Ukrainë, në 2014.
Opsioni i dytë është të ndihmojë Ukrainën të kërkojë një fitore vendimtare ushtarake.
Kjo do të nënkuptonte më shumë se thjesht mposhtjen e trupave ruse në afërsi të Kievit. Do të nënkuptonte gjithashtu pastrimin e tyre nga çdo zonë tjetër që ata kanë kapur që nga shkurti, nëse jo nga ajo që Rusia pushtoi në 2014.
Kjo do të kërkonte muaj luftimesh të përgjakshme, një rrezik të vogël por real të një lufte më të gjerë dhe pasojat ekonomike afatgjata të përpjekjes për të larguar Perëndimin nga energjia ruse. Do të kërkonte gjithashtu që Perëndimi të furnizonte Ukrainën me llojet e armatimit që i nevojiten për të fituar: raketa kundër anijeve, raketa kundërajrore, transportues të blinduar të personelit rezistent ndaj minave etj.
Kritikët do të argumentojnë se ky opsion do t’i vendoste interesat afatgjata të Ukrainës përpara atyre të menjëhershme të Perëndimit.
Por Perëndimi gjithashtu ka një interes të madh të shohë Rusinë të humbasë në mënyrë vendimtare. Do të shpëtonte parimin se kufijtë sovranë nuk mund të ndryshohen me forcë. Kjo do të pengonte forma të ngjashme të aventurizmit, mbi të gjitha një përpjekje kineze për të marrë Tajvanin.
Ajo gjithashtu mund të minojë seriozisht kontrollin politik të Putinit.
Të argumentosh se Perëndimi nuk ka interes bindës për të dëshiruar ta shohë atë të bjerë është të pretendosh se këtë herë, ai do të zhytet përsëri në cepin e tij dhe do ta lërë botën të qetë.
Kjo hap pyetjen më të gjerë se çfarë tjetër mund të bëjë Perëndimi për të përshpejtuar daljen e Putinit. Shfaqja e temës rrezikon gjithmonë akuza të pakuptimta për të kërkuar ndryshimin e regjimit, sikur dikush mendon seriozisht të vendosë Aeroplanin 82-të Ajror për të marrë Kremlinin.
Por ka një sërë opsionesh që Perëndimi ende nuk i ka prekur kur bëhet fjalë për Putinin.
Ne mund t’i kthejmë rezervat e ngrira të huaja dhe asetet e tjera të Rusisë në një llogari ruajtjeje për rindërtimin, riarmatimin dhe rivendosjen e refugjatëve të Ukrainës. Ne mund t’i kundërshtojmë fushatat dezinformatsiya të Kremlinit në Perëndim me fushata informuese për qytetarët rusë, veçanërisht kur bëhet fjalë për nxjerrjen në pah të pasurisë së fituar nga liderët e tyre.
Brukseli mund të ftojë Kievin në një proces zyrtar pranimi në Bashkimin Evropian si shenjë solidariteti moral.
Asnjë nga këto nuk mund të jetë një ‘plumb argjendi’ kur bëhet fjalë për rrëzimin e regjimit të Putinit.
Por regjimet që përballen me disfatën ushtarake, varfërimin ekonomik – siç bëri Bashkimi Sovjetik nga mesi i viteve 1980 dhe Argjentina pas dështimit të saj në Falklands – janë ato që kanë më shumë gjasa të bien.
Detyra e administratës së Bidenit është të bindë aleatët tanë që t’i ndjekin të tre ndërsa tmerret e Bucha-s mbeten të freskëta në mendjet tona.
Burimi: New York Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Putini po luan me zjarrin”!
“The Times”: Dilema hamletiane e Zelenskyt
