Një mysafir i paftuar nga veriu i ftohtë është shfaqur mes vapës së politikës italiane. Pra, çfarë të bëjmë me Vladimir Putin?
Nuk është sekret se lidhjet midis Italisë dhe Rusisë kanë qenë paksa shumë miqësore në të kaluarën e afërt, duke ngatërruar aleatët dhe duke dëmtuar besueshmërinë e Romës. Për shembull, është Matteo Salvini i Ligës, i cili një herë u shfaq në Sheshin e Kuq i veshur me një bluzë të bardhë me fytyrën e Putinit mbi të. Ai ka një histori të minimizimit të armiqësive të Kremlinit dhe flirtimit të hapur me partitë nacionaliste ruse.
Ekziston gjithashtu një album i tërë fotografish të Putinit dhe Silvio Berlusconit – ish-kryeministri italian dhe themeluesi i Forza Italia – të veshur me këmisha prej liri, përqafime dhe buzëqeshje, duke shijuar drekën së bashku ndër vite, qoftë në brigjet italiane apo të Detit të Zi.
Klasa politike italiane ka një magjepsje të çuditshme nga Rusia.
Por, pavarësisht se kush do të udhëheqë qeverinë e ardhshme italiane, nuk është koha për të zhbërë kthesën e ashpër të Mario Draghit ndaj Rusisë.
Për të qenë të sinqertë, Berlusconi nuk është aq i lumtur me Putinin këto ditë. Ai u ka thënë mbështetësve të tij se ishte i trishtuar nga pushtimi i Ukrainës nga Putin. Kjo ka të ngjarë të jetë edhe për shkak të Draghit, i cili, gjatë kohës së tij si kryeministër e distancoi Italinë nga deklaratat miqësore ndaj Rusisë për t’u bërë një nga kritikët më të hapur të Putinit në Këshillin Evropian.
Ai luajti një rol kyç në hartimin e sanksioneve që synonin Bankën Qendrore Ruse dhe mbrojti statusin e kandidatit të Ukrainës në Bashkimin Evropian. Qasja e tij e re u mishërua nga udhëtimi i tij – së bashku me Presidentin Emmanuel Macron të Francës dhe kancelarin Olaf Scholz të Gjermanisë – në Kiev për të riafirmuar mbështetjen e tyre të përbashkët për sovranitetin e Ukrainës. Është një imazh që do të mbetet në historinë italiane.
Disa në Itali argumentojnë se qëndrimi i Draghit përshpejtoi rënien e tij sepse rriti tensionet brenda koalicionit të tij.
Por Draghi ka qenë i papenduar për ndryshimin e qëndrimit ndaj Rusisë, duke përsëritur se ishte gjëja e duhur për t’u bërë. Pasardhësi i tij duhet të vazhdojë rrugën e tij.
Nëse sondazhet janë të sakta, qeveria e ardhshme mund të jetë një koalicion i krahut të djathtë i udhëhequr nga Brothers of Italy së bashku me League dhe Forza Italia.
Ky është një kombinim mjaft toksik në frontin e politikës së jashtme për të ngritur vetullat në Uashington dhe Bruksel. Berlusconi dhe Salvini do të luajnë role qendrore në një qeveri të tillë.
Giorgia Meloni, kryetarja i Brothers of Italy, ështëe paprovuar në skenën ndërkombëtare dhe i mungon eksperienca jashtë Italisë. Në një nga intervistat e saj të para që nga shpallja e zgjedhjeve të 25 shtatorit, Meloni i tha gazetës italiane La Stampa se politika e saj nuk do të ndryshonte nga ajo e Draghit: ruajtja e sanksioneve ndaj Rusisë dhe avokimi për më shumë armë ndaj Ukrainës në mënyrë që ajo të mund të luftojë.
Ajo përsëriti gjithashtu atlantizmin e Italisë, një term i përdorur në vend për të përcaktuar të pasurit lidhje të forta me SHBA-në dhe NATO-n.
Pyetja është nëse e ka seriozisht apo këto janë thjesht taktika. Kjo është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet.
Një studim i fundit nga Këshilli Evropian për Marrëdhëniet me Jashtë i portretizoi votuesit e saj si më skeptikë për luftën në Ukrainë sesa tregojnë deklaratat e saj: Më shumë se gjysma e votuesve të saj janë kundër dërgimit të armëve në Ukrainë dhe më shumë se 30% e mbështetësve të saj fajësojnë Perëndimin. dhe Ukrainën për luftën.
Megjithatë, zëri i Italisë ka rëndësi. Është një anëtar themelues i BE-së, një anëtar i G7 dhe një nga themeluesit origjinal të NATO-s.
Ndërsa teatri shpesh shpërqendron nga rëndësia ndërkombëtare e vendit, Roma është ende një lojtar i fuqishëm në qarqet evropiane. Vendosmëria e Italisë do të jetë çelësi për vendosjen e sanksioneve të reja dhe shtrirjen e atyre ekzistuese për më gjatë në Bruksel, ku çdo paketë duhet të miratohet unanimisht.
Me Draghin jashtë detyrës, Putin pa dyshim do të testojë vendosmërinë e pasuesit të tij, ndoshta duke shpresuar se miqësitë e vjetra mund të çojnë në sanksione më të dobëta dhe presion ndaj Ukrainës për të pranuar një paqe të diktuar.
Italia nuk mund të bjerë në kurth; nuk duhet të bëhet porta e Rusisë në Evropë. Nëse kjo do të ndodhte, dëmi për bllokun – i cili po përballet me provën e tij më serioze gjeopolitike deri më sot – do të ishte i madh.
Kjo duhet të jetë e qartë për këdo që drejton Italinë më pas. Mbajtja e vendosmërisë dhe fokusit të rrënjosur nga Draghi në politikën e jashtme është hapi i parë për të vendosur besimin midis aleatëve të tij evropianë.
Të gjitha rrugët të çojnë në Romë, por kur bëhet fjalë për Rusinë, nuk mund të ketë rrugë për pajtim për sa kohë që Putini bën luftë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kur politikanët dështojnë, Italia u drejtohet bankierëve
