24 gushti shënoi datën, 31 vjet më parë, në të cilën Ukraina shpalli pavarësinë e saj nga një Bashkimi Sovjetik në rënie dhe siguroi sovranitetin e saj kombëtar.
Duke bërë pjesën e tij për të festuar atë që që atëherë njihet si Dita e Pavarësisë në Ukrainë, Presidenti Biden njoftoi se Shtetet e Bashkuara do të dërgonin armatime dhe nidhmë në vlerë prej afro 3 miliardë dollarësh në vendin e luftuar.
E nxjerrë nga një program ndihme prej 40 miliardë dollarësh në Kongres i miratuar në maj, kjo është paketa më e madhe e tillë deri më tani.
Dita shënoi gjithashtu gjashtë muaj që kur Rusia pushtoi fqinjin e saj fqinj, duke e trazuar të gjithë botën për hir të ëndrrave të presidentit rus Vladimir Putin për të shuar demokracinë ukrainase dhe për të rivendosur fuqinë ruse – dhe në shkelje flagrante të ligjit ndërkombëtar.
Fakti që Ukraina ka mbijetuar, duke ruajtur pjesën më të madhe të territorit të saj, kaq gjatë – duke sfiduar pritshmëritë fillestare për fitore të shpejtë për ushtrinë shumë më të madhe të Rusisë – është një nderim para së gjithash për popullin e saj.
Megjithatë, kjo nuk mund të kishte ndodhur pa mbështetjen e miqve ndërkombëtarë, duke përfshirë jo vetëm Biden, por edhe një koalicion dypartiak në Kongres.
Lufta ka arritur në fund të fillimit të saj.
Megjithatë, ajo që vjen më pas është e pasigurt.
Ukraina ka shpallur qëllimin e saj për të nisur një kundërsulm që synon rimarrjen e qytetit strategjik jugor të Khersonit. Ajo ka bërë përparim drejt këtij objektivi me sulme të guximshme, të suksesshme me dron dhe sabotazhe thellë pas linjave ruse në Krime.
Kjo tregon më tej dobinë e demonstruar tashmë të pajisjeve amerikane si sistemi i artilerisë HIMAR. Të gjitha këto rezultate justifikojnë ata që argumentuan për tejkalimin e frikës për provokimin e Rusisë dhe shtyrjen e kufijve për dërgesat e armëve nga Shtetet e Bashkuara.
Megjithatë, Rusia mbetet në 20 për qind të territorit të Ukrainës dhe Ukrainës duket se i mungon forca e mjaftueshme e trupave për të dëbuar pushtuesit. E gjymtuar siç ka qenë ekonomia e saj nga sanksionet, Rusia ka arritur të ruajë kushte relativisht normale ekonomike, pjesërisht duke mbajtur shitjet e grurit dhe energjisë me vlerë miliarda dollarë çdo muaj.
Regjimi i Putin mund të ketë ende çarje të brendshme ose të përballet me trazira për koston e tmerrshme njerëzore të luftës. Për momentin, ajo që është mbresëlënëse është se sa e fortë mbetet mbajtja e tij në pushtet, e përforcuar nga shtypja sistematike e mospajtimit. Shembulli më i fundit ishte arrestimi i të mërkurës i Yekaterinburgut, ish-kryebashkiaku i Rusisë, Yevgeny Roizman, me sa duket për t’iu referuar luftës si “një pushtim” në vend të “operacionit special ushtarak” të miratuar zyrtarisht.
Mund të jetë e tepërt për ta etiketuar luftën një ngërç; megjithatë, shanset më të mira të Ukrainës për përparime të mëdha ndoshta qëndrojnë disa muaj, jo ditë larg, pasi trupat e saj të kenë marrë pajisje dhe trajnime të mëtejshme.
Kjo nënkupton që mbështetësit e saj në Perëndim duhet t’i përshtatin planet e tyre në përputhje me rrethanat.
dërsa Evropa ka ruajtur një solidaritet të admirueshëm përballë dhimbjes ekonomike që lidhet me reduktimin e varësisë nga energjia ruse, Franca dhe Gjermania kanë mbetur prapa Shteteve të Bashkuara, Britanisë, Polonisë dhe madje edhe Norvegjisë për sa i përket ndihmës për Ukrainën në raport me produktin e tyre total ekonomik, sipas të dhënave nga Instituti i Kielit të Gjermanisë për Ekonominë Botërore.
Nëse aleanca perëndimore e udhëhequr nga SHBA-ja ka një dobësi, “ndarja e barrës” është ajo. Nëse Ukraina do të ketë ndonjë shans për sukses, aleanca duhet ta zgjidhë këtë problem kronik, një herë e përgjithmonë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Çelësi” për humbjen e Putinit? Rusët që janë kundër luftës!
