Me gjithë diskutimet për të qenë një bllok proteksionist, BE-ja ka qenë prej kohësh një forcë e rëndësishme për tregtinë ndërkombëtare.
Integrimi ndërkufitar i ekonomive të anëtarëve të vet është më i madhi në histori. Ndërkombëtarisht, është rajoni më i hapur ekonomik.
Tregtia, së bashku me konkurrencën, është fusha më e suksesshme e politikave të bllokut.
Ajo e ka arritur këtë duke i dhënë pushtetin negociues një ekzekutivi – Komisionit Evropian – aq i pakënaqur nga interesat kombëtare sa mund të arrihet realisht, dhe duke izoluar politikën tregtare nga konsideratat jokomerciale.
Por pikërisht ky sukses do të thotë se BE-ja sfidohet edhe më shumë nga një botë ku ky izolim nuk është më i mundur.
Nuk kalon një ditë pa ilustruar sesi marrëdhëniet tregtare janë të ndërthurura me konflikte mbi vlerat dhe gjeopolitikën. BE-ja e ka pranuar se një agjendë e ngushtë tregtare tregtare mund të minojë prioritetet e saj, dhe gjithashtu ka zbuluar me vonesë pasojat që vijnë me një treg të madh dhe të hapur.
Sanksionet e forta ndaj Rusisë dhe përfshirja e klauzolave të klimës dhe punës në marrëveshjet tregtare tregojnë se Evropa, kur të dojë, mund ta përdorë atë fuqi për të formësuar botën rreth saj.
Por ajo që ende mungon është një vullnet i qëndrueshëm dhe një strategji se si ta bëjmë këtë.
Është kundër këtij sfondi që kancelari gjerman Olaf Scholz shkoi në Kinë javën e kaluar, me një delegacion biznesi.
Pyetja që udhëtimi ngre diku tjetër në Evropë është nëse Gjermania ka mësuar të dallojë interesat e saj të ngushta tregtare nga ato më të gjera strategjike të Evropës.
Sulmi i Vladimir Putinit ndaj Ukrainës do të thotë se gabimi i varësisë së Gjermanisë nga gazi rus është tashmë flagrant. Mbështetja e saj tek Kina nuk është më pak reale, por më pak e kuptuar mirë. Një dekadë më parë, vetëm kërkesa kineze për mallra gjermane bëri të mundur plotësimin e tre dëshirave gjermane për tkurrjen e deficiteve të llogarisë korente të periferisë së eurozonës, ruajtjen e suficitit të Gjermanisë dhe rimëkëmbjen nga kriza financiare globale nëpërmjet rritjes së udhëhequr nga eksportet.
Me të drejtë mund të thuhet se Kina e shpëtoi Berlinin.
Nuk është çudi, pra, që Scholz nuk e mbështet “shkëputjen” nga Kina. Në të njëjtën kohë, ai njeh imperativat strategjike, duke premtuar “çmontimin e varësive të njëanshme”.
Ky është një hap përpara dhe do ta ndihmonte kancelarin gjerman të arrijë votuesit e tij, gjysma e të cilëve tashmë mendojnë se vendi duhet të reduktojë bashkëpunimin ekonomik me Kinën, ndërsa dy të tretat refuzojnë që interesat ekonomike të kenë përparësi ndaj të drejtave të njeriut.
Udhëheqësit e tjerë evropianë, gjithashtu, janë më të etur për të menduar strategjikisht.
Presidenti francez Emmanuel Macron thuhet se dëshironte një vizitë të mëvonshme të përbashkët në Pekin nga të dy udhëheqësit. Por Parisi gjithashtu shpesh nuk promovon një politikë tregtare që çon përpara interesin e bashkuar strategjik të BE-së dhe jo shqetësimet e veta kombëtare.
Marrëveshja tregtare me bllokun Mercosur të Amerikës së Jugut është dobësuar kryesisht për shkak të rezervave franceze. Zgjedhja e Luiz Inácio Lula da Silva si president i Brazilit krijon një mundësi për të përfunduar marrëveshjen me angazhime të forta dhe të detyrueshme për ndryshimin e klimës.
Nëse Macron është serioz që BE-ja të jetë një lojtar në skenën botërore, këtu është një shans që ai të krijojë angazhimin e munguar politik nga të gjitha anët.
BE-ja nuk mund të tregtojë më e izoluar nga imperativat strategjikë.
As fundi i naivitetit strategjik nuk duhet të jetë një justifikim për tërheqje.
Evropa duhet të kapërcejë atë dikotomi të vjetër dhe të përqafojë qasjen jo-evropiane të përdorimit të politikës tregtare për të ndjekur objektivat politike.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
