Kundërofensiva ukrainase e parashikuar prej kohësh në frontin e Zaporizhzhias, ose më saktë në urën tokësore të Rusisë për në Gadishullin e Krimesë, është bllokuar aktualisht për shkak të baltës së dimrit. Por në tërësi i gjithë territori i kontrolluar nga rusët përgjatë Detit të Zi është shumë i pambrojtur, dhe pa asnjë shpresë për t’u mbajtur i pushtuar.
Sepse në thelb ai përbëhet nga një rrip stepash përgjatë bregut të detit, 240 km i gjatë dhe 96 km i gjerë, pa pengesa natyrore dhe pa një rrjet rrugor që do të garantonte një mbrojtje të gjatë në kohë.
Pjesa më e madhe e kësaj hapësire është tashmë brenda rrezes goditëse të raketave amerikane HIMARS, dhe pjesa tjetër do të jetë së shpejti në dispozicion të armatimeve të tjera që zotëron ushtria ukrainase.
Në rrafshin strategjik mbrojtja e saj është po aq e brishtë sa edhe Kerson, dhe shtabi i përgjithshëm i ushtrisë ruse është tërësisht i vetëdijshëm për këtë fakt. Kjo është arsyeja pse ata po hapin llogore në hyrje të gadishullit të Krimesë. Dhe prandaj po flitet për një sulm të ri ndaj Kievit nga Bjellorusia.
Kur ndodhesh në një gjendje të pashpresë, siç është aktualisht Rusia, atëherë ke vetëm 2 mundësi:të kërkosh një armëpushim, ose të nisësh një sulm në një vend tjetër për të devijuar forcat armike. Balta është arsyeja e vetme pse Ukraina nuk po përparon për momentin.
Kjo situatë mund të zgjasë deri në pranverë. Por herët a vonë ura tokësore do të ndahet më dysh, duke i lënë Rusisë dy territore shumë të fortifikuara të rrëmbyera nga Ukraina:Krimenë dhe Donbasin. Ajo se çfarë do të ndodhë më pas, do të jetë shumë e rëndësishme për botën, Ukrainën dhe Rusinë.
Në thelb, janë të mundshme 2 rezultate. Së pari, SHBA-ja i jep Ukrainës armët e mjaftueshme për të çliruar Krimenë dhe Donbasin. Kjo do të ishte një goditje pas së cilës Putin vështirë se do të mbijetonte në pushtet. Pas atij momenti regjimi i Putinit bie, i pasuar ose nga një administratë civile e drejtuara nga kryeministrin aktual rus Mishustin, apo kryebashkiaku i Moskës Sobjanin, të cilët janë treguar të kujdesshëm të mos shfaqnin shumë entuziazëm për luftën, ose më shumë gjasa vendi do të drejtohet për pak kohë nga një juntë ushtarake.
Sigurisht që skenari i parë është më i preferueshëm. Por çdo pasardhës i Putinit do të ishte shumë i vetëdijshëm për faktin se e vetmja mundësi për të mbijetuar, është të nënshkruajë një marrëveshje paqeje, të njohë integritetin territorial të Ukrainës, dhe të përpiqet të rivendosë marrëdhëniet me botën e lirë.
Por thelbi është se qeveria e ardhshme ruse nuk duhet të heqë dorë nga kontrolli mbi Krimenë ose Donbasin, pasi kjo lëvizje mund të minojë legjitimitetin e saj tek elektorati rus. Ky skenar është një fitore për të gjithë.
Ukraina merr sërish nën kontroll territorin e saj, dhe fiton plotësisht e saj si aleate e Perëndimit, si një fuqi e re rajonale, dhe si një nga trashëgimtaret e ligjshme të shpërbërjes së Rusisë perandorake.
Rusia, ashtu si Gjermania apo Japonia pas Luftës së Dytë Botërore, ka një shans për ta ribërë të ardhmen e saj. Dhe me këtë triumf u tregohet diktatorëve të tjerë – si Xi Jinping i Kinës apo Rexhep Tajip Erdogan i Turqisë – se rendi aktual botëror qëndron në këmbë; se përdorimi i forcës është i padëshirueshëm, dhe se lufta krijon dhe nuk zgjidh probleme për një diktator.
Ukraina është gati t’i përdorë këto armë, dhe të rimarrë atë që është e saja. Është një pazar i qartë:gjaku i ukrainasve, armët e SHBA-së. Rrallëherë ka pasur një investim ushtarak që të përfshinte kaq shumë gjëra në lojë, dhe me kaq pak gjak për investitorin dhe duke i premtuar ndërkohë fitime shumë të larta.
Opsioni tjetër është krejtësisht i zymtë. SHBA-ja nuk furnizon Ukrainën me sasitë e mjaftueshme të armëve për të marrë Krimenë, dhe sidomos Donbasin, pasi ky rajon është i bashkuar me Rusinë kontinentale. Është një front me 8000 km thellësi strategjike deri në Vladivostok, ndaj është shumë më e vështirë për t’iu marrë sesa një gadishull i izoluar (edhe pse shumë i fortifikuar).
Përmes propagandës dhe dhunës së shfrenuar, Putin po ruan sundimin e tij mbi Rusinë. Ai po e vazhdon luftën. Gjatë 2 muajve të fundit, përparoi në Bakhmut me vetëm disa kilometra, duke humbur mijëra trupa për çdo km. Po cili është problemi këtu? Ai mund të mobilizojë herë pas here rusë të tjerë.
Putin mund të lejojë humbjen e 100.000 rusëve në vit. Ai nuk ka nevojë për armëpushim. Ajo që i duhet realisht është një pretekst për të mobilizuar popullatën. Rusia do të shndërrohej në një HAMAS gjigant, duke zënë 1/9 e sipërfaqes së Tokës, vetëm se në vend të raketave Qassams, ajo lëshon herë pas here një raketë balistike X-101, me rreze veprimi 4800 km.
Nazizmi i ri Putinit, që tani është kryesisht televiziv dhe sipërfaqësor, do të depërtonte thellë dhe do të bëhej feja e brezave të ardhshëm rusë. I gjithë rajoni do të zhytej në urrejtjen kombëtare, sepse urrejtja është ndjenja që rrallëherë mbetet jo-reciproke.
SHBA-ja dhe Evropa do të lodheshin gradualisht duke e mbështetur Ukrainën, sepse ekonomia e saj nuk do të ishte në gjendje të funksiononte siç duhej nën një kërcënim të vazhdueshëm ushtarak, që po i merr jetë njerëzish dhe po i shteron burimet.
Si Xi, ashtu edhe Erdogan do të mësonin se agresioni nuk ka shumë kosto, dhe ata ka të ngjarë të nisnin pushtimin e Tajvanit dhe Sirisë. Me pak fjalë, i gjithë rajoni do të kthehej si Lindja e Mesme (apo Ballkani para Luftës së Parë Botërore), gati për t’u hedhur në erë në çdo moment në një luftë bërthamore, me një popullsi të çoroditur dhe të varfër.
Po cilin nga opsionet duhet të zgjedhë SHBA? Unë them se përgjigja është më se e qartë.
Është e vërtetë që Putini po kërcënon me një sulm bërthamor. Por është Ukraina ajo që e po kërcënohet, dhe ajo është e gatshme ta marrë përsipër rrezikun. Është e vështirë të thuhet se sa serioze janë kërcënimet e Putinit.
Por një gjë mund të thuhet me siguri:në skenarin e dytë, ai do të bëhej më i rrezikshëm, dhe rreziku i një sulmi bërthamor do të rritej, dhe nuk do të zvogëlohej. Po ashtu, është e vërtetë se Putin po përpiqet ta frikësojë SHBA-në me kaosin që mund të pasojë vdekjen e tij.
Edhe në këtë rast përgjigja është e njëjtë:Sa më gjatë të qëndrojë në pushtet, aq më të mëdha janë shanset për një kaos total pas rrëzimit të tij. Të gjitha pasojat do të jenë më shumë dhe jo më pak të rënda. Është e vërtetë që ato do të shfaqen më vonë – le të themi për presidentin e ardhshëm – por a është kjo një mënyrë e përgjegjshme për të marrë një vendim?
Ukraina po rrezikon gjithçka, jo vetëm për ta mposhtur Putinin, por edhe për të ruajtur rendin aktual botëror të bazuar tek e drejta, dhe jo tek fuqia dhe hegjemonia e SHBA-së si arbitri suprem i kësaj të drejte. Zgjedhja e rrugës që duhet ndjekur është shumë e lehtë.
Yulia Latynina, gazetare ruse që ka punuar për stacionin radiofonik “Echo of Moscow” dhe gazetën “Novaya Gazeta”, derisa ato u mbyllën pas fillimit të pushtimit të Ukrainës. Ajo është fituese e çmimit Mbrojtësi i Lirisë nga Departamenti Amerikan i Shtetit.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Lufta e Putinit do ta shkatërrojë Rusinë
Katër skenarë të errët dhe një që jep shpresë
