Ka pasur një ndryshim të rëndësishëm në qëndrimet perëndimore ndaj luftës së Ukrainës me Rusinë.
Ka ndryshuar shumë që nga shpresat e hershme të luftës se do të vinte një mundësi për një zgjidhje paqësore.
Konsensusi tani midis shteteve kryesore perëndimore është se e vetmja mënyrë për të bindur Rusinë se nuk mund të ketë sukses në luftën e saj pushtuese është që forcat e armatosura të Ukrainës të çlirojnë shumë më tepër territor.
Kjo kërkon një nxitje të konsiderueshme për ofensivën e radhës.
Kjo shpjegon premtimin e Francës për të dërguar automjete të blinduara zbulimi dhe zotimet e SHBA-së dhe Gjermanisë për të siguruar mjete luftarake të këmbësorisë. Britania e Madhe është gati të dërgojë tanke kryesore të betejës Challenger 2, duke krijuar një precedent që shpreson se do ta ndjekin të tjerët, veçanërisht me Leopard 2 të prodhuar nga Gjermania.
Pasi Polonia dhe Finlanda u deklaruan të gatshëm, tani presim të shohim nëse kancelari gjerman Olaf Scholz do të bashkohet me ta.
Strategjia aktuale e Vladimir Putin është e zymtë dhe pa kompromis.
Ai duket se beson se edhe me një ngërç ushtarak, Rusia mund ta kalojë Ukrainën, së bashku me mbështetësit e saj perëndimorë. Ai e miratoi këtë strategji tre muaj më parë, kur, pas një sërë ndryshimesh, ai mori katër provinca të Ukrainës, njoftoi mobilizimin e 300,000 trupave shtesë dhe filloi një fushatë të qëndrueshme me raketa dhe dron për të shkatërruar infrastrukturën e Ukrainës. Qëllimi ishte sigurimi i fuqisë punëtore të mjaftueshme për të stabilizuar frontin, për të shkaktuar dëme maksimale në ekonominë e Ukrainës dhe për të demoralizuar popullsinë e saj. Për të mbajtur popullatën ruse të përkushtuar, atyre iu ofrua një çmim territorial që kompensonte vuajtjen dhe pritjen e gjatë, me një paralajmërim se ata ishin të përfshirë në një luftë qytetëruese me fuqitë dekadente të NATO-s dhe se gjithçka që ata vlerësonin do të vihej në rrezik nëse vendi do të lëkundetj në këtë moment kritik në historinë e tij.
Putini nuk po kërkon një zgjidhje të negociuar, sepse çdo marrëveshje që kërkon tërheqje ruse do të shfaqet si një disfatë dhe do të ngrejë pikëpyetje për qëllimet dhe kostot e rënda të kësaj lufte.
Rezultati i parë i këtij qëndrimi të vështirë ka qenë heqja dorë nga presioni i presidentit të Ukrainës Volodymyr Zelenskyy për të kërkuar një marrëveshje për shkak të vuajtjeve të vendit të tij dhe barrës që lufta u ka vënë mbi supe mbështetësve të tij ndërkombëtarë.
Kur Putini këmbëngul se një parakusht për negociatat është pranimi i katër provincave të pretenduara si “Rusi e përjetshme”, edhe pse asnjëra prej tyre nuk është tërësisht nën kontrollin ushtarak rus, duket se nuk ka rrugëdalje në frontin diplomatik.
Ukraina sigurisht që është goditur dhe ka marrë një goditje masive ekonomike. Miliona njerëz janë larguar nga vendi. Por ende lufton.
Putini u përpoq ta bënte dimrin sa më të vështirë, duke ua mohuar njerëzve të tij energjinë elektrike dhe ujin. Frustrimi i kësaj përpjekjeje dhe promovimi i qëndrueshmërisë së Ukrainës është një pjesë jetike e strategjisë perëndimore, qoftë përmes mbrojtjeve të përmirësuara ajrore, qoftë përmes ndihmës për të mbajtur dritat ndezur dhe ekonominë në këmbë.
Putin gjithashtu shpresonte se mbështetja perëndimore do të pakësohej gjatë dimrit. Është e vërtetë që republikanët e Dhomës së Përfaqësuesve të SHBA po kërcënojnë shpenzimet e ardhshme, por meqenëse sapo është rënë dakord për një paketë të re të rëndësishme ndihme, kjo është një problem për më vonë gjatë vitit.
Megjithatë, ai shërben si një kujtesë se mund të jetë e vështirë për të mbajtur Ukrainën në nivelet aktuale për një kohë të pacaktuar, gjë që shton urgjencën.
Ekonomia e Rusisë nuk ka vuajtur aq shumë sa ajo e Ukrainës, megjithëse tani po ulet më shpejt se më parë.
Sfida kryesore me të cilën përballet Moska është gjenerimi i fuqisë së mjaftueshme luftarake për të ruajtur territorin që tashmë mban dhe për të nisur ofensiva të mëtejshme për të përmbushur ambiciet e Putinit.
Armët ruse dhe balta, e ka penguar Ukrainën të ndjekë ofensivën e saj të fillimit të shtatorit aq shpejt sa do të donte, megjithëse ajo ende po përparon ngadalë në Luhansk.
Sukseset e saj kryesore kanë qenë përdorimi i artilerisë së saktë me rreze të gjatë për të hequr deponitë ruse të municioneve dhe përqendrimet e trupave. Ndryshimi i fundit në aranzhimet e komandës së Rusisë – vendosja e gjeneralit Valery Gerasimov, shefi i shtabit të përgjithshëm, në krye– tregon se Moskës ende i mungon besimi në organizatën e saj ushtarake.
Pikëpamja perëndimore është se e vetmja mënyrë për të ndryshuar mendimin e Putinit është që Ukraina të marrë më të mirën nga betejat e ardhshme.
Derisa të shkaktojë më shumë humbje në forcat ruse dhe të rifitojë terrenin e humbur, Moska nuk ka gjasa të tërhiqet nga synimet e saj maksimaliste. Suksesi ushtarak nuk mund të merret kurrë si i mirëqenë, dhe edhe nëse ai vjen, nuk ka asnjë garanci që Putini do ta pranojë humbjen nëse ai ende ndihet i aftë të qëndrojë në pushtet.
Nuk ka mënyra të lehta për t’i dhënë fund kësaj lufte, por një demonstrim i mëtejshëm i dobësisë së pozicionit ushtarak të Rusisë do të jetë një fillim i mirë.
Shkrimtari është autor i “Komanda: Politika e Operacioneve Ushtarake nga Koreja në Ukrainë”
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“AlJazeera”: Çfarë e pret botën në 2023?
A do të dëmtojë vërtet embargoja e naftës makinën ruse të luftës?
