Nëse zgjedhjet e para fitimtare të Berlusconit përfaqësonin një pikë të ulët traumatike për të majtën italiane, gjendja e saj aktuale është po aq e zymtë.
Javën e kaluar, në zgjedhjet rajonale në veri dhe jug, qeveria e djathtë radikale e Italisë pati rezultate edhe më të mira se sa pritej, megjithëse me një pjesëmarrje të ulët.
Lombardia ka qenë gjithmonë një bastion i krahut të djathtë. Por qendra e majtë kishte drejtuar rajonin jugor të Lazios për një dekadë.
Në total, e drejta tani drejton 15 nga 20 rajonet e vendit.
Ndërkohë, partia Vëllezërit e Italisë e kryeministrit Giorgia Meloni ka fituar popullaritet që nga zgjedhjet e vjeshtës dhe ka aërsisht 30% të votave në sondazhe – pothuajse dyfishi i rezultatit të zymtë të partisë Demokratike të qendrës së majtë (PD).
Meloni po shijon një periudhë të zgjatur muaji mjalti, pasi vlerësimet e saj personale të miratimit po shkojnë afërsisht 50%.
Një vendim pragmatik gjerësisht për t’iu përmbajtur parametrave ekonomikë të vendosur nga paraardhësi i saj, Mario Draghi, ka qetësuar tregjet.
Mbështetja e fuqishme për rezistencën e Ukrainës ndaj Vladimir Putinit ka pasur të njëjtin efekt në Bruksel, nga vullneti i mirë i të cilit Italia varet për lirimin e plotë të pothuajse 200 miliardë eurove nga fondi i BE-së për rimëkëmbjen Covid.
Progresistët italianë kanë frikë se Meloni po jep me mjeshtëri një notë pragmatike, ndërsa kursen për më vonë luftërat e saj kulturore për çështje të tilla si të drejtat e LGBTQ+, migrimi dhe aborti.
Por, përballë një dominimi të tillë elektoral, çfarë duhet bërë?
Pas një jave, PD do të zgjedhë një drejtues të ri.
Me përjashtim të një goditjeje sizmike, gara do të jetë një balotazh midis partisë së moderuar Stefano Bonaccini dhe më radikalit Elly Schlein, i përshkruar si versioni italian i Alexandria Ocasio-Cortez.
Bonaccini, presidenti i rajonit Emilia-Romagna, aspiron për një koalicion të madh tendash që përmban si Lëvizjen populiste Pesë Yjet, ashtu edhe partitë e qendrës, duke përfshirë atë të udhëhequr nga ish-kryeministri, Matteo Renzi.
Schlein – fushata e së cilës u nis në një sfond mbështetësish që këndonin himnin e rezistencës Bella Ciao – beson se PD duhet të paraqesë një alternativë të guximshme “progresive, ambientaliste dhe feministe” ndaj sfidës nga e djathta radikale.
Të dyja qasjet vijnë me probleme të bashkangjitura.
Aleanca e Bonaccinit rezultoi e pamundur për t’u krijuar në zgjedhjet e fundit dhe, dukej akoma më pak e mundshme në të ardhmen e parashikueshme.
Zgjedhjet treguan se PD duhet të zgjerojë apelin edhe përtej zonave të saj të sigurta . Mbi të gjitha, nevojitet një identitet i qartë dhe i freskët për një parti që është lidhur me mbështetjen e qeverive teknokratike dhe të shkatërruara nga kriza, në krahasim me ofrimin e vizionit të saj bindës.
Pas humbjes shkatërruese të vjeshtës, lideri i atëhershëm i PD-së, Enrico Letta, u kritikua me të drejtë për drejtimin e një fushate që fokusohej shumë në sulmin ndaj rrënjëve të ekstremit të djathtë të Meloni dhe jo mjaftueshëm në mesazhin pozitiv të partisë.
Për një nga partitë e qendrës së majtë më të rëndësishme dhe më të dobët në Evropë, gara e lidershipit të së dielës së ardhshme duhet të jetë fillimi i korrigjimit të këtij gabimi.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
