Pra, Beteja e Balonës ka mbaruar – dhe, jo çuditërisht, Amerika fitoi.
Të shtunën, një nga sistemet më të avancuara të armëve të SHBA – një F-22 Raptor – rrëzoi një nga sistemet më primitive të spiunazhit të Kinës: një balonë që kishte përshkuar Shtetet e Bashkuara gjatë javës së kaluar.
I gjithë incidenti më bën të ndihem i shqetësuar dhe i alarmuar.
Por nuk jam i shqetësuar për tullumbacen e spiunazhit. Shkelja e hapësirës ajrore të SHBA-së ishte e papranueshme, por nuk përbënte ndonjë kërcënim aktual.
Ajo që më shqetëson është reagimi i tepërt histerik nga ana e kaq shumë amerikanëve.
Ish-presidenti Donald Trump pretendoi se Presidenti Biden tani “i ka dorëzuar hapësirën ajrore amerikane Kinës komuniste”, edhe pse Pentagoni raporton se balonat kineze kishin kaluar në hapësirën ajrore të SHBA të paktën tre herë gjatë presidencës së Trump. “Presidenti dështoi,” tha guvernatori i Nju Hampshire, Chris Sununu (R). “Joe. Shumë pak, shumë vonë,” tha drejtuesi i talk-show Mark Levin. “Blerë dhe paguar nga qeveria komuniste kineze.”
Reagimi ishte aq i ashpër sa Biden u ndje i detyruar të shtynte udhëtimin e Sekretarit të Shtetit Antony Blinken në Kinë.
Kjo rikujton nevojën për të krijuar linja më të mira komunikimi me Pekinin për të parandaluar daljen jashtë kontrollit të tensioneve SHBA-Kinë.
Ky incident vjen vetëm pak ditë pasi gjenerali i Forcave Ajrore Michael A. Minihan, kreu i Komandës së Lëvizshmërisë Ajrore, u dërgoi një memo vartësve të tij duke parashikuar luftën me Kinën brenda dy viteve: “Shpresoj të jem gabim” shkroi ai.
Drejtori i CIA-s, William J. Burns, tha javën e kaluar se udhëheqësi kinez Xi Jinping kishte urdhëruar ushtrinë e tij që të ishte gati për të pushtuar Tajvanin deri në vitin 2027, por “kjo nuk do të thotë se ai ka vendosur të kryejë një pushtim në 2027, ose ndonjë vit tjetër”.
Lufta me Kinën mund dhe duhet të shmanget – por ne e bëjmë atë më të mundshme duke supozuar se është e pashmangshme ose duke shprehur hapur frikën e ekzagjeruar për fuqinë kineze.
Lloji i paranojës anti-kineze që po shohim tani më kujton ditët e para të Luftës së Ftohtë. Në atë kohë, kishte gjithashtu një ndjenjë se Shtetet e Bashkuara po humbnin një luftë globale me komunistët dhe se Lufta e Tretë Botërore mund të ishte afër. Ky ishte një mentalitet i rrezikshëm, shkatërrues që çoi në gjuetinë e shtrigave kundër të Kuqve në shtëpi dhe në ndërhyrje ushtarake fatkeqe dhe të kushtueshme, si ajo në Vietnam. Ajo pothuajse çoi, gjatë krizës së raketave Kubane, në Armageddon bërthamor.
Në realitet, Bashkimi Sovjetik nuk ishte kurrë aq i fortë apo aq i pamatur sa e imagjinonin kaq shumë – dhe as Kina komuniste nuk është.
Xi kryeson një vend me një popullsi të plakur, një ekonomi të ngadalësuar dhe me pak miq. Kjo ndihmon për të shpjeguar pse ai kohët e fundit është përpjekur të rregullojë lidhjet me Shtetet e Bashkuara dhe Evropën.
Shtetet e Bashkuara, ndërsa kanë një popullsi më të vogël se Kina, janë në fakt më të forta nga shumica e masave të fuqisë së fortë ose të butë.
Në të vërtetë, Instituti Lowy i Australisë, në sondazhin e tij vjetor të balancës së fuqisë në Azi, gjen Shtetet e Bashkuara ende në vendin e parë përpara Kinës. Indeksi vëren se Shtetet e Bashkuara kryesojnë në “burimet e ardhshme, qëndrueshmërinë, rrjetet e mbrojtjes, ndikimin kulturor dhe aftësitë ushtarake”.
Javën e kaluar u kujtua një nga avantazhet tona kryesore – ne kemi shumë më shumë aleatë se Kina – kur Filipinet ranë dakord të zgjeronin aksesin e SHBA-së në katër baza të tjera ushtarake.
Asnjë nga këto avantazhe nuk mohohet nga aftësia e Kinës për të dërguar një tullumbace që fluturon mbi Shtetet e Bashkuara. Në të vërtetë, nuk është e qartë se Kina ka arritur diçka tjetër përveç alarmimit të amerikanëve për kërcënimin që paraqet.
Një shqetësim i shëndetshëm për fuqinë në rritje të Kinës është i garantuar, por paranoja dhe alarmimi nuk janë.
Shtetet e Bashkuara janë ende fuqia nr. 1 në botë dhe ne mund të mbetemi të tillë për sa kohë që të mos gabojmë në një luftë katastrofike dhe të panevojshme me një fuqi nr. 2, ngritja e së cilës tashmë mund të ketë arritur kulmin.
Max Boot është një kolumnist i Washington Post, një anëtar i lartë në Këshillin për Marrëdhëniet me Jashtë dhe autor i “Rruga që nuk u mor: Edward Lansdale dhe tragjedia amerikane në Vietnam”.
Burimi: The Washington Post
Përtheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
SHBA qëllon balonën kineze
