Ka shumë entuziazëm mes klasave llafazane të Evropës Perëndimore pasi Elly Schlein u zgjodh udhëheqësja e re e partisë së majtë Demokratike të Italisë.
Është hera e parë që një grua drejton të majtën italiane.
The Guardian citoi 37-vjeçaren të thoshte se partia e saj tani do të jetë ‘problem’ për Giorgia Meloni, kryeministren konservatore të Italisë.
Është e kunderta. Ngritja e Schlein në lider partie është një dhuratë elektorale për Melonin, seksi i së cilës është e vetmja gjë e përbashkët që ajo ka me armikun e saj të ri.
Meloni u rrit nga një nënë beqare në një lagje të klasës punëtore të Romës dhe e mbante veten duke punuar si banakiere dhe dado në rininë e saj. Schlein ka lindur në Zvicër nga një baba amerikan dhe një nënë italiane, të dy profesorë universiteti. Ajo u vendos në Itali në moshën 19-vjeçare dhe studioi drejtësi në universitetin e Bolonjës; Faqja e saj në internet thekson se teza e saj ishte mbi “çështjen e mbipërfaqësimit të emigrantëve në burgje dhe të drejtat e të huajve në jurisprudencën kushtetuese”.
Me nënshtetësi zvicerane, italiane dhe amerikane, Schlein punoi si vullnetare në fushatat e fushatës së Barack Obamës në 2008 dhe 2012.
Ku Meloni dhe Schlein mund të ndryshojnë më shumë është qasja e tyre ndaj krizës së emigrantëve. Ambicia e Melonit është të ndalojë fluksin e emigrantëve Mesdheut ndërsa vitin e kaluar Schlein u gëzua për lirimin e një aktivisti emigrant me akuzën e ndihmës dhe nxitjes së emigrantëve të paligjshëm. “Solidariteti nuk është krim!”, shkroi ajo në Twitter.
Këto fakte e bëjnë Schlein të preferuar në Perëndim, shumë prej të cilëve ende po përpiqen të pajtohen me dorëheqjen muajin e fundit të Jacinda Ardenit.
A do të jetë në gjendje të rifitojë 6 milionë votuesit që kanë braktisur Partinë Demokratike vitet e fundit? Ata u larguan për të njëjtën arsye që kaq shumë votues të klasës punëtore janë larguar nga partitë e tyre tradicionale në Britani dhe Francë: sepse ata nuk kanë më asgjë të përbashkët me të diplomuarit e klasës së mesme që kanë në dorë këto parti.
Gjatë fushatës së saj për t’u bërë udhëheqëse, Schlein deklaroi në një fjalim: “Unë jam një grua, dua një grua tjetër dhe nuk jam nënë, por kjo nuk më bën më pak grua. Ne nuk jemi mitra të gjalla, por njerëz me të drejta.” Ishte një deklaratë qëllimisht e ngjashme në konstruksion me atë që tha Meloni në një fjalim në 2019 duke sulmuar progresistët: “Unë jam Giorgia! Unë jam një grua. Unë jam nënë, jam italiane dhe e krishterë, këtë nuk do ma hiqni kurrë”, deklaroi ajo. “Familja është armiku i tyre, identiteti kombëtar është armiku i tyre, identiteti gjinor është armiku i tyre. Ata duan që ne të bëhemi prind një, prindi dy, prindër LGBT, qytetari X, kodet. Por ne nuk jemi kode. Ne jemi njerëz.’
Në fjalimin e saj të fitores të dielën, Schlein tha se “kishte marrë një mandat për të ndryshuar njerëzit, metodat dhe vizionin”.
Schlein nuk ka nxjerrë asnjë mësim nga kolapsi i socialistëve francezë, socialdemokratëve suedezë apo betejave të Partisë Laburiste britanike në vitet e fundit. Kur shpalli kandidaturën për lidership, ajo u mburr se politikat e saj ishin ‘progresive, ambientaliste dhe feministe’, atë që ajo e përshkroi si një ‘alternativë’ për udhëheqjen e Melonit.
Është e vetëkuptueshme që Schlein do të marrë dashurinë dhe vëmendjen e mediave të majta dërrmuese liberale të Perëndimit, dhe tashmë ka pasur një mori krahasimesh me kongresmenen e Nju Jorkut, Alexandria Ocasio-Cortez apo ‘neofashisten ‘ Meloni. Rastësisht, numri i fundit i gazetës New European ka një artikull për lideret politike femra dhe betejat që duhet të luftojnë ende për shkak të seksit të tyre. Arden ishte aty , ashtu si edhe Nicola Sturgeon dhe Sanna Marin, kryeministrja e qendrës së majtë të Finlandës. Meloni nuk u përmend asnjë herë në artikull.
Të penduarit e Perëndimit ende nuk arrijnë të shqiptojnë emrin e saj, ashtu siç nuk mund të përballen me faktin se dogma e tyre progresive i drejtohet vetëm një pakice të vogël votuesish evropianë.
Siç do ta tregojë së shpejti Schlein.
Gavin Mortimer është një autor britanik i cili ka jetuar në Paris për 12 vjet. Ai shkruan për politikën franceze, terrorizmin dhe sportin.
Burimi: The Spectator UK
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
E majta e dështuar e Italisë: koha për të ndryshuar!
