Pas vitesh paralajmërimesh për dështimin për të investuar në mjaft eksplorime të reja, industria ka filluar të shpenzojë më shumë. Megjithatë, do të ishte akoma më pak se sa është e nevojshme për të siguruar furnizim të mjaftueshëm për t’iu përgjigjur kërkesës.
Ky është mendimi i analistëve të Wood Mackenzie, të paktën, të cilët raportuan së fundmi se industria e naftës dhe gazit është aktualisht në vitin e tretë të një cikli të ri, me investimet e këtij viti në prodhimin e ri në 490 miliardë dollarë. Kjo do të ishte dukshëm më e lartë se niveli i ulët i arritur në vitin 2020, i cili ishte 370 miliardë dollarë.
Edhe pse shpenzimet më vete nuk mjaftojnë për të siguruar furnizimin, analistët e Wood Mac vunë në dukje në një intervistë për firmën se reduktimet e kostos do të kompensojnë diferencën. Ata vënë në dukje rritjen e argjilës amerikane dhe burimeve të tjera jo-OPEC dhe parashikojnë që prodhuesit jo-OPEC të mbajnë një pjesë konstante të tregut në vitet e ardhshme.
Në të vërtetë, kjo përputhet me atë që drejtuesit e industrisë së naftës në SHBA raportuan gjatë sezonit të fundit të raportimit financiar. Ajo që u tha, në thelb, ishte se puset po jepnin më shumë naftë sesa pritej, duke rritur prodhimin total. Arsyeja pse puset po jepnin më shumë: përmirësimet teknologjike.
Argus raportoi në fillim të këtij muaji, duke cituar Pioneer Natural Resources, se produktiviteti i puseve që nga fillimi i vitit ka qenë dukshëm më i lartë se mesatarja për vitin 2022. Megjithatë, në të njëjtën kohë, Bloomberg citoi kohët e fundit një studim nga Enverus që sugjeronte se puset argjilore po kullonin më shpejt se sa ishte supozuar më parë, me pak rezervuarë të pashfrytëzuar të mbetura ndërsa copëza e argjilës piqet.
Përveç naftës amerikane, ka edhe Kanada, Meksikë, Brazil dhe prodhues më të vegjël si Guajana. Këto kanë kontribuar ndjeshëm në furnizimin global, por OPEC mbetet peshku më i madh në pellgun e naftës për shkak të politikave të tij të përbashkëta të kontrollit të furnizimit.
Për më tepër, me zgjerimin e bllokut BRICS, ne kemi një grupim tjetër të disa prej prodhuesve më të mëdhenj në botë, pjesërisht të mbivendosur me OPEC-un, por duke përfshirë edhe Brazilin dhe Argjentinën.
Duke lënë mënjanë grupimet, investimet globale në naftë dhe gaz të ri të furnizuar janë mirë dhe me të vërtetë në rritje, pavarësisht nga shtytja e tranzicionit. Goldman Sachs raportoi muajin e kaluar se aktualisht ishin 70 projekte në shkallë të gjerë të naftës dhe gazit në zhvillim global. Kjo u rrit me 25% nga viti 2020, megjithëse viti 2020 vështirë se mund të shihej si një vit normal për vendimmarrjen për investime në çdo industri, përveç ndoshta IT.
Sipas bankës së investimeve, periudha shtatëvjeçare e nën-investimit çoi në një rënie të mprehtë në jetëgjatësinë e burimeve të projekteve të ardhshme, si dhe në jetëgjatësinë e fushave tashmë prodhuese. Me një rikthim në investime, kjo mund të ndryshojë ende. Wood Mac, nga ana tjetër, paralajmëron për kërkesën maksimale dhe një ndryshim thelbësor në industrinë e naftës dhe gazit të nxitur nga perspektiva e kësaj.
Sipas analistëve të rrjedhës së sipërme Fraser McKay dhe Ian Thom, cikli aktual nuk do të përfundojë me një rënie siç kanë bërë të gjitha ciklet e mëparshme në industri. Arsyeja: perspektiva e kërkesës maksimale për naftë e shkaktuar nga kalimi në burime energjie jo hidrokarbure. Kjo perspektivë, argumentuan ata, do t’i mbante prodhuesit e naftës dhe gazit në këmbë dhe do të ruante disiplinën e tyre financiare në një afat më të gjatë.
Megjithatë, pavarësisht nga perspektiva e kërkesës maksimale, edhe analistët e Wood Mac janë të shqetësuar për mungesën e një jastëku rezervë të kapacitetit të prodhimit, i cili mund të shihet si një efekt anësor i kësaj disipline të sapogjetur me shpenzimet dhe fokusimin në efikasitet gjatë përshtatjes me një botë në tranzicionit.
“Ne presim që kompanitë të shkojnë për diferencë dhe jo për pjesën e tregut; dhe kapaciteti i zinxhirit të furnizimit në rrjedhën e sipërme për t’u zvarritur në vend që të kërcejë, që ka qenë përgjigja tradicionale në një cikël të lartë,” thanë McKay dhe Thom, duke shtuar “Ky kufizim mund të çojë në një zinxhir furnizimi më të ngushtë sesa industria është mësuar”.
Ndërsa kërkesa maksimale për naftë është diçka për të cilën shumë parashikues flasin dhe madje e bëjnë thirrje hapur, tani për tani ajo mbetet në horizont ndërsa kërkesa aktuale për naftë thyen rekord pas rekord. Edhe Agjencia Ndërkombëtare e Energjisë, një avokate e zëshme e tranzicionit dhe parashikuese e pikut të kërkesës për naftë tha se në terma afatshkurtër kërkesa do të rritet, duke arritur një rekord prej mbi 102 milionë fuçi në ditë këtë vit.
Kjo e bën ekuilibrin global midis ofertës dhe kërkesës ndoshta pak më të pasigurt sesa sugjeron analiza e Wood Mac. Ndonëse është e vërtetë që përfitimet teknologjike kanë luajtur një rol të rëndësishëm në mbajtjen e prodhimit të lartë duke ulur kostot, shpuesit e argjilës në SHBA kanë shmangur vendosjen e tyre të mëparshme të “rritjes me çdo kusht”.
Ndërkohë, OPEC po mban një kapak mbi prodhimin me opsionin e ri që anëtarët individualë – Arabia Saudite – të shkurtojnë vëllime shtesë sa herë që vendosin, në mënyrë që të shtyjnë çmimet më të larta. Dhe OPEC, në një farë kuptimi, u rrit me zgjerimin e BRICS.
Industria e naftës dhe gazit po shpenzon më shumë për prodhimin e ri, pavarësisht shtytjes së tranzicionit. Kjo do të thotë që pritshmëritë janë që kërkesa maksimale për naftë është një perspektivë relativisht e largët. Mund të bëhet edhe më i largët nëse tranzicioni fillon të tregojë shenja rraskapitjeje mes inflacionit të konsiderueshëm të kostos dhe rreziqeve të mungesës së lëndës së parë.
/Përkthyer dhe përshtatur për Konica.al nga “OilPrice.com“
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Nëse biznesi juaj është luftë, lufta është e mirë për biznesin”
“Po prodhohet aq shumë naftë sa nuk ka ku të depozitohet”
Analiza/ Si filloi rënia e naftës e dimë, por si do të jetë fundi?
