Elizabeta II ishte monarkja më jetëgjatë e Mbretërisë së Bashkuar, e cila kaloi pjesën më të madhe të jetës së saj duke udhëtuar. Por ndryshe nga pjesa tjetër, Elizabeth nuk kishte një pasaportë pasi të gjitha pasaportat britanike lëshoheshin në emër të saj, kështu që ajo kurrë nuk kishte nevojë të kishte një të sajën. Rrjedhimisht, ajo gjithashtu nuk kishte patentë, pasi që patentat ishin lëshuar edhe në emër të saj. Elizabeta mund të udhëtonte lirshëm pa pasur nevojë për dokumente zyrtare dhe që nga fillimi i mbretërimit të saj në 1952 deri në vdekjen e saj, ajo bëri gjithsej 285 vizita zyrtare jashtë vendit, si dhe fluturime të tjera të panumërta në turne mbretërore dhe misione diplomatike. Në këto udhëtime të shumta, ajo zhvilloi një sërë zakonesh dhe kërkesash personale që e shoqëruan në fluturimet e saj.
Të gjitha këto “zakone” dalin në dritë nga shënimet e një stjuardeje dhe zbulojnë informacion të detajuar në lidhje me preferencat, kërkesat e veçanta dhe veçoritë e Mbretëreshës gjatë një fluturimi të British Airëays në vitin 1989. Jo Smallëood, i trashëgoi këto shënime nga tezja e saj e ndjerë, Elizabeth Evans, e cila shërbeu si ekuipazh i kabinës për Elizabeth dhe Princin Philip në British Airëays gjatë turneut të tyre në Singapor dhe Malajzi. Koleksioni do të dalë në ankand nga Hansons Auctioneers me një vlerë të vlerësuar prej 400 deri në 600 £ (470 deri në 700 euro).
Kërkesat e “çuditshme” të mbretëreshës
Mbretëresha, në bashkëpunim me stafin e saj dhe stjuardesat, kishte krijuar protokolle specifike për komoditetin dhe sigurinë e saj gjatë fluturimeve. Një nga zakonet e saj më karakteristike ishte përdorimi i jastëkëve të saj. Stjuardesat u udhëzuan qartë të kontaktojnë me personin përgjegjës për “veshjet mbretërore” përpara se të përgatisin shtratin e mbretëreshës në avion, për t’u siguruar që jastëkët e saj të ishin në vend dhe që ambienti të ishte i përshtatshëm për një gjumë të rehatshëm. Për më tepër, ishte e nevojshme që Madhëria e Tij të mos shqetësohej gjatë fluturimit, veçanërisht kur ai ishte duke fjetur. Stjuardesat ishin nën udhëzime të rrepta që të mos e zgjonin atë, edhe nëse avioni kishte arritur tashmë në destinacionin e tij.
Elizabeta gjithashtu kishte preferenca specifike në lidhje me ushqimin dhe pijen gjatë fluturimeve. Ajo preferonte të shijonte një martini përpara se avioni të ngrihej dhe njihej se i pëlqente të ndiqte rrugën e fluturimit përmes një harte. Para çdo vakti, shoqëruesit e saj informoheshin se në çfarë ore do të servirej pija dhe kuzhinierët siguroheshin që të pyesnin se çfarë vere do të donte të shoqëronte darkën e saj.
Gjatë fluturimit, avioni operonte sipas protokolleve strikte të krijuara për të ruajtur rendin dhe qetësinë. Për shembull, stjuardesat u udhëzuan të mos kalonin kabinën mbretërore pa leje paraprake, ndërkohë që çdo zhurmë në pjesën e përparme të avionit ishte e ndaluar. Protokolli i vaktit ndiqte gjithashtu etiketën tradicionale: së pari i shërbehej mbretëreshës, e ndjekur nga mysafiret femra dhe më pas pjesa tjetër e bashkëudhëtarëve të saj, sipas pozicionit të tyre.
Një tjetër kërkesë “speciale” e Mbretëreshës ishin karamele amerikane Velamints, të cilat duhej të ishin të pranishme. Mbretëresha shijonte këto karamele pa sheqer, të cilat ishin një detaj i vogël por i rëndësishëm në rutinën e saj të përditshme gjatë udhëtimeve ajrore.
Megjithëse këto udhëtime kërkonin organizim të rreptë dhe vëmendje ndaj detajeve, Mbretëresha nuk iu shmang kurrë udhëtimeve me stil. Një nga udhëtimet e saj më të shquara ishte ai që mori në aeroplanin supersonik Concorde në kthimin e saj nga turneu i saj në Hemisferën Perëndimore në 1977, për të festuar Jubileun e saj të Argjendtë. Concorde, e njohur për shpejtësinë e saj, e lejoi atë të kalonte Atlantikun në më pak se tre orë. Në përgjithësi, Mbretëresha ishte pjesë e një linje mbretërore që së pari, ruante elegancën e saj edhe mijëra këmbë mbi tokë dhe së dyti, donte gjithmonë të trajtohej sipas protokollit.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
13 gjuajtje topash në mbarë Anglinë, kurorëzohet zyrtarisht Mbreti Charles III
“Krenari dhe dhimbje në ‘Lodrën e Vogël’ të Shqipërisë”
