Njëzet vjet më parë, Asambleja e Përgjithshme e OKB-së e cilësoi vitin 2001 si “vit dialogu midis qytetërimeve” dhe sinjalizoi angazhimin e saj për paqen dhe refuzimin e luftës dhe dhunës.
Njerëzit iranianë, pavarësisht nga historia e trazuar, hapën një kapitull të ri shpresëdhënës të angazhimit dhe dialogut me Fuqitë e Mëdha (SHBA, Britani e Madhe dhe Rusi). Megjithatë, këto shpresa u thyen nga mizoritë terroriste të 11 shtatorit 2001 dhe pasojat e tyre tragjike në luftërat shkatërruese në Azinë perëndimore.
Luftërat katastrofike të Irakut dhe Afganistanit dhe ndërhyrjet e tjera në rajon përkeqësuan problemet ekzistuese dhe hapën rrugën për rritjen e terrorizmit ndërkombëtar, luftërat civile në Siri dhe Irak, si dhe shpërthimet dhe krimet e luftës që ende vazhdojnë në Jemen.
Këto konflikte e kanë bërë rajonin të pasigurt dhe kanë ndikuar në sigurinë në mbarë botën.
Irani ka deklaruar në mënyrë të përsëritur se nuk po kërkon të ndërtojë një armë bërthamore.
Përfundimi i suksesshëm i JCPOA ishte një arritje e madhe që tregoi se reciprociteti dhe besimi i ndërsjellë midis Iranit dhe E3 + 3 nuk ishin vetëm të mundshëm, por të dëshirueshëm.
Ndërsa Irani po luante një rol vendimtar në mposhtjen e sundimit të terrorizmit të Shtetit Islamik, administrata Trump vendosi të niste një raund të ri të armiqësive kundër vendit duke u larguar në mënyrë të paligjshme nga marrëveshja bërthamore e Iranit, dhe duke nisur një fushatë sanksionesh ekonomike kundër popullit iranian.
Por rivendosja e sanksioneve brutale dhe kërcënimeve të reja ushtarake nuk do të detyrojë qeverinë iraniane ose popullin të nënshtrohet.
Sot, Lindja e Mesme edhe një herë përballet me një krizë; një krizë e cila ishte e panevojshme dhe e shmangshme.
Përkundër presionit që vjen nga disa prej këshilltarëve të tij, Presidenti Trump ende ka zgjedhjen për të anashkaluar shkallën e panevojshme të administratës së tij. Ai duhet të jetë i vetëdijshëm se iranianët janë të palëkundur.
Është e lehtë për tu shkatërruar, por shumë më vështirë për t’u ndërtuar. Pengesat për një paqe të qëndrueshme janë reale. Por ato nuk janë të pakapërcyeshme.
Dialogu, ndjeshmëria dhe gatishmëria për të dëgjuar njëri-tjetrin është e vetmja rrugë drejt horizonteve shpresëdhënëse të një të ardhmeje të ndritur.
Mohammad Khatami ishte president i Republikës Islamike të Iranit nga 1997 deri në 2005
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Konflikti SHBA-Iran/ Pasojat për amerikanët
Marrëdhëniet SHBA-Iran po përmirësohen
SHBA-Iran, armiq të përjetshëm?
