Zhak Prever, poeti dhe skenarist francez (Jacques Prévert), lindi më 4 shkurt 1900, në Neully sur Seine. Ai është i dyti, nga dy djemtë e çiftit të Suzanne Catusie dhe André Prévert. Me të vëllain Pierre, poeti pati një lidhje të fortë gjatë gjithë jetës, shpesh me bashkëpunime në punë. Pas një periudhe të karakterizuar nga vështirësi të konsiderueshme ekonomike, i ati punësohet në Zyrën Qendrore të të Varfërve në Paris, ku merr edhe familjen. Shpesh, Zaku e shoqëron të atin në vizitat e tij tek të varfrit e qytetit dhe mjerimi i tyre mbetet në kujtesën e tij, çka më vonë është përfshirë në disa skena të filmit që ai shkruajti për regjisorin Marcel Carne, “Les enfants du paradis”.
Ndikimi i shijeve të të atit, do të jetë thelbësor: André është një i apasionuar i flaktë i teatrit, madje edhe në momentet më të vështira ekonomike, ai gjithmonë do të gjejë paratë për t’i çuar fëmijët në teatër dhe kinema. Pak i prirur për t’u përshtatur me disiplinën e shkollës, Zhaku braktis studimet në moshën pesëmbëdhjetë vjeçare, pasi ka marrë diplomën e shkollës së mesme. Nga tani e tutje, ai do të bëjë lloj-lloj punësh për të mbijetuar, duke përfshirë një punë në dyqanet “Le Bon Marché”.
Në vitin 1920, ai u nis për shërbimin ushtarak në Stamboll, ku filloi t’i afrohej politikës. Periudha ushtarake gjithashtu, do të jetë e rëndësishme për dy miqësitë e rëndësishme që lidhen me Yves Tanguy dhe Marcel Duhamel, i cili do të bëhet një redaktor i rëndësishëm dhe drejtor i të famshmes “Série noir” në Gallimard. Është pikërisht ky i fundit, që pret Yves, Jacques dhe vëllain e tij Pierre, i cili do të bëhet regjisor, në shtëpinë e tij pariziane në Montparnasse.
Në vitin 1922 Jacques Prévert iu afrua rrethit të surrealistëve, ku merrnin pjesë André Breton, Raymond Queneau, Louis Aragon dhe Antonin Artaud. Ka me surrealistët një marrëdhënie që është shumë intensive për rreth katër vjet nga 1925 deri në vitin 1929. E çara ndodh pas publikimit në vitin 1929 të një eseje me përmbajtje provokuese “Mort d’un Monsieur”, ku polemizon me epërsinë intelektuale të Bretonit. Shkrimi përcakton ndarjen e marrëdhënies midis të dyve dhe heqjen e mëvonshme të Prévert nga grupi surrealist. Në ndërkohë, fillon të bashkëpunojë me revistën Commerce, e cila përfshin Giuseppe Ungarettin si një nga redaktorët e saj.
Ndërkohë, Prévert po i afrohet botës së teatrit në sajë të Grupit të Tetorit që e kontakton atë për të shkruar një seri tekstesh të lidhura me çështjet aktuale politike; tekstet duhet të ishin paraqitur edhe në fabrikat e grevës. Ai bashkëpunon me grupin për katër vjet nga 1932 në 1936, duke shkruar pjesë teatrale dhe skenarë për Jean Renoir, por veçanërisht për Marcel Carne, për të cilin ai shkroi: “Quai de Brumes” (1938), “Le jour (1939), “Les visiteurs du soir” (1942), “Les enfants du paradis” (1943), “Les portes de la nuit” (1946).
Ai gjithashtu bashkëpunon me vëllain e tij Pierre Prévert shkruar skenarë për filmat: “The Punë est dans le sac” (1932) “Adieu Leonard” (1943) dhe “surprizë Voyage” (1946). Ai shkroi njëkohësisht shumë tekste për fëmijët, që vëllai i tij Pierre organizoi për televizion.
Në këtë periudhë jeton larg Parisit në Tourette de loupe, ku ai është bashkuar me miqtë për të punuar në bërjen e filmave. Ai u kthye në kryeqytet vetëm në vitin 1945 në fund të luftës botërore. Në të njëjtin vit ai botoi përmbledhjen e tij të parë të poezive, “Paroles” që pati një pritje të ngrohtë nga kritika letrare. Përmbledhjet poetike në vijim do të kenë të njëjtin fat: “Spektakli” (1949); “La pluie et le beau temps” (1955); “Choses et autres” (1972).
Në periudhën 1945-1947 ai u angazhua sërish në teatër, duke organizuar një balet në të cilin Pablo Picasso bashkëpunon gjithashtu. Në vitin 1948, ai ishte viktimë e një aksidenti të tmerrshëm: bie nga dritarja e zyrave të radios dhe mbetet në koma, për disa javë. Pasi zgjohet, ai zhvendoset me vajzën Michelle dhe gruajan, në qytetin e “Saint Paul de Vence”, ku qëndron deri më 1951.
Periudha e rimëkëmbjes nuk është megjithatë e qetë: shkruan subjektin e filmit “Les Amants de Vérone”, për André Cayatte. Kthehet në Paris, në vitin 1955 dhe filloi të merret me artin dhe në veçanti me kolazh: ai ekspozon veprat e tij në vitin 1957 dhe boton një libër mbi Mirónë në vitin 1956. Në vitin 1966 botoi “Fratras” me 57 kolazhe. Ai kaloi periudhën e fundit të jetës, në “Omonville La Petite”, ku jetoi thuajse i izoluar, duke pritur vetëm disa miq, përfshirë Yves Montand, Juliette Greco, Raymond Queneau, Joseph Losey dhe aktorin Serge Reggiani. Jacques Prévert, vdiq më 11 prill 1977, nga një sëmundje e rëndë.
Zhak Prever – Tri shkrepse në errësirë …
Parisi në errësirë
Tri shkrepse të ndezura
Njëra pas tjetrës në errësirë.
E para për të parë
Fytyrën tende,
E dyta për të parë
Sytë e tu,
E fundit për të parë
Gojën tënde.
Dhe pastaj
Errësirë e plotë për t’i kujtuar ato
Teksa fort të shtrëngoj në krahët e mi.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Si dashuria shpërblehet me pabesinë’, perlat e poezisë botërore…
‘O shokë, ç’u prish dynjaja’, poezia që mbetet aktuale
“Ç’t’i bësh! S’më rrihet pa shkrepur një varg”
