Është e natyrshme që adoleshentët dhe të rriturit të kërkojnë më shumë pavarësi, por kur bëhet fjalë për ata që jetojnë me epilepsi, kontrolli i krizave është ende thelbësor.
Aspekti i vetëm më i rëndësishëm i kontrollit të krizave është marrja e medikamenteve rregullisht dhe në mënyrë të vazhdueshme. Nathan Crone, profesor i neurologjisë në Qendrën e Epilepsisë Johns Hopkins, thotë se ndërsa fëmijët më të vegjël zakonisht janë në përputhje me marrjen e ilaçeve të krizave në kujdesin e prindërve, adoleshentët kanë më shumë gjasa të jenë të shkujdesur për të marrë ilaçet dhe mund të jenë më pak konsistente. “Problemi është që edhe një pilulë e humbur mund të rezultojë në një krizë,” thotë Crone, “por jo gjithmonë. Kështu që nëse një pacient harron një pilulë dhe një krizë nuk ndodh, ata gabimisht mund të mendojnë se nuk kanë më nevojë për ilaçin. ” Pacientët me epilepsi që po planifikojnë të shkojnë në shkollë duhet të kuptojnë se ata do të duhet t’i qasen jetës në universitet pak më ndryshe sesa disa nga bashkëmoshatarët e tyre.
Humbja e gjumit dhe pirja e alkoolit janë rreziqe serioze të krizave.
Për fat të mirë, ka një shpërblim. “Kur pacientët i mbajnë nën kontroll krizat, ata janë në gjendje të drejtojnë automjetin, që është ndoshta motivuesi numër 1,” thotë Crone. Edhe adoleshentët e tjerë respektojnë zakonet e mira shëndetësore që mësojnë në shtëpi.
“Është e rëndësishme që prindërit të japin një shembull të mirë,” thotë Crone. “Nëse fëmijët rriten duke parë që ju merrni ilaçet tuaja rregullisht dhe menaxhoni shëndetin, ata kanë më shumë të ngjarë ta bëjnë këtë për veten e tyre. Pyesni fëmijën se si funksionojnë ilaçet e tyre dhe si ndjehen ata. Nëse mësoni se fëmija po përjeton efekte anësore nga ilaçet , ndërmerrni veprime dhe ndihmojini ata t’i drejtohen neurologut. Disa rregullime të vogla mund të rezultojnë në kontrollin e krizave me pak ose aspak probleme me ilaçet.
“Megjithëse mund të ketë një provë dhe gabim me ilaçet e epilepsisë, tani ka më shumë mundësi, dhe po bëhen gjithnjë e më shumë në dispozicion,” thotë Crone. “Edhe për njerëzit që nuk u përgjigjen ilaçeve, mund të bëjmë shumë.” Prindërit me adoleshentë që kanë epilepsi janë kuptueshëm pak nervozë, pasi djemtë dhe vajzat e tyre fillojnë të përhapin krahët dhe ikin nga “foleja”. Por Crone thotë se është e rëndësishme të inkurajoni vajzën ose djalin që të bëjnë sa më shumë që të jetë e mundur, ndërsa njohin dhe menaxhojnë rreziqet. “Ndihmoni ata të shohin që nuk jetojnë me aftësi të kufizuara. Ata mund të bëjnë jetë normale, aktive, ”thotë ai. Po kështu, thotë ai, njerëzit me epilepsi mund – dhe duhet – të kërkojnë më shumë nga mjekët dhe trajtimi sesa ndoshta e kuptojnë.
“Është e arsyeshme të presësh një jetë pa kriza pa efekte anësore nga ilaçet,” thotë ai. “Kështu që pacientët nuk duhet të pranojnë asgjë më pak.”
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Shpesh i quaja krizat e mia ‘dhimbje koke marramendëse'”
