Edhe pse gjashtë orë bisedime midis Presidentëve Vladimir Putin dhe Rexhep Tajip Erdogan në Moskë disa javë më pare, kanë rezultuar në armëpushim dhe kanë shmangur një luftë të plotë midis Turqisë dhe Sirisë, është e dyshimtë nëse marrëdhëniet ruso-turke do të rikthehen në nivelin e mëparshëm.
Aktiviteti i fundit ushtarak në rajonin e Idlib dhe humbja e dhjetëra ushtarëve turq kanë kërcënuar seriozisht edhe një herë marrëdhëniet midis Moskës dhe Ankarasë.
Përkundër faktit se Putin dhe Erdogan janë bërë gjithnjë e më të afërt si rezultat i pakënaqësisë së tyre ndaj politikave të SHBA-së dhe BE-së, është e qartë se vendet e tyre gjithnjë e më shumë janë në kundërshtim për çështje të rëndësishme si Siria dhe Libia.
Putin deri më tani ka qenë shumë i suksesshëm në zhvillimin e marrëdhënieve të mira dhe balancimin midis aktorëve kryesorë në Lindjen e Mesme dhe Afrikën e Veriut edhe kur kundërshtojnë njëri-tjetrin. Një qasje e tillë e ka bërë Rusinë ndërmjetësin e domosdoshëm të energjisë në rajon.
Një politikë e tillë ka qenë e dukshme edhe në Siri, ku Rusia ka qenë relativisht e suksesshme në balancimin midis Bashar Al-Asad, Erdogan, Iranit dhe interesave të Shteteve të Gjirit.
Sidoqoftë, zhvillimet e fundit sugjerojnë që një qasje e tillë nuk funksionon më.
Me ushtrinë e Asadit që po pushton pjesën më të madhe të territorit sirian, regjimi i tij jo vetëm që ka arritur të mbijetojë, por edhe të rimarrë pushtetin.
Më shumë arritje nga forcat e Asadit do të kishin pasoja katastrofike për Erdoganin; rënia e Idlibit do të niste një valë të re refugjatësh drejt Turqisë, e cila tashmë pret 3.7 milion nga Siria.
Larg Sirisë, Rusia përballet me disa sfida më të vështira në rajonin ku duhet të zgjedhë. Do të duhet të zgjedhë midis Izraelit dhe Iranit për çështjen siriane dhe sapo ka hapur një front të ri lufte me Arabinë Saudite në konkurrencë për një pjesë të tregut të naftës.
Prandaj, ka të ngjarë që Moska të përballet me vështirësi edhe më të mëdha në përpjekjen për të ruajtur rolin e saj të ndërmjetësimit në muajt e ardhshëm.
Sidoqoftë, nga këndvështrimi rus, ka ende hapësirë për manovrim.
Përkundër rritjes së pakënaqësisë në shtëpi dhe sfidave të shumta jashtë vendit, pozicioni i Erdoganit është shumë më i fortë se ai i Asadit, sepse, Turqia është anëtare e NATO-s.
Sidoqoftë, Rusia ka njëfarë ndikimi mbi Turqinë. Sanksionet ekonomike që Moska vendosi pasi një luftëtar turk F-16 goditi një aeroplan sulmesh ruse Su-25 në fund të vitit 2015, mund të shërbejnë si një paralajmërim për Erdoganin; një rezultat i tillë do të dëmtonte marrëdhënien e tyre.
Rusia me siguri ka aftësi të dëmtojë ekonominë turke në një afat të shkurtër. Turqia varet nga gazi rus për rreth 50 përqind të nevojave të saj, dhe shtatë milion turistë rusë vizituan Turqinë në vitin 2019, ndërsa tregu rus është shumë i rëndësishëm për produktet turke dhe kompanitë e ndërtimit.
Sidoqoftë, Rusia gjithashtu mund të vuajë nga çdo sanksion, duke marrë parasysh që, për shembull, Turqia është konsumatori i dytë më i madh i gazit rus në Evropë pas Gjermanisë dhe sanksionet do të shohin një humbje të vetë-imponuar të ardhurave për Moskën.
Megjithë ndryshimet në rritje, megjithëkëtë, nuk ka gjasa që marrëdhëniet ruso-turke të përkeqësohen aq lehtë si në vitin 2015.
Colakoglu, një analist turk shkruan. Duke e trajtuar Ankaranë si një vëlla të vogël Moska sapo e ka shtyrë atë drejt Perëndimit,”.
Shtë gjithashtu e qartë se ankesat e tyre të përbashkëta kundër Perëndimit thjesht nuk do të jenë të mjaftueshme.
Pra, edhe nëse samitet Putin-Erdogan vazhdojnë për çështje të caktuara në të ardhmen e afërt, Ankaraja, tani e tutje, do të kërkojë një kundërpeshë me aleatët e saj të NATO-s. Muaji i mjaltit mund të ketë mbaruar.
Përkthyer dhe përshtatur nga Middle East Monitor/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Rusia nuk mund ta zëvendësojë kurrë SHBA-në”
Dje Erdogan paralajmëroi se do të niste lufta ndërsa sot…
Edhe demokracitë perëndimore po ‘sëmuren’
