Kur vajzës së saj 3-vjeçare, nuk ju qetësua dhimbja e vëshit për gjashtë orë, Sara menjëherë mendoi se duhet të kërkonte disa përgjigje nga mjeku. Edhe sikur të ishte ora 3 e mëngjesit.
Ajo zgjoi nënën e saj, e cila jetonte me ta, dhe u larguan me makinë për në spitalin e fëmijëve. E ulur në hollin e spitalit, Sara po plotësonte dokumentet kur tha: “Nuk mund ta ndjej anën e djathtë të trupit”.
“Ajo sapo kishte pësuar një goditje në tru”, mendoi Xhuli, nëna e Sarës.
Xhuli vrapoi për ndihmë. Një ekip mjekësor u hodh në veprim, duke e çuar në vendin në një spital tjetër.
Një MRI nuk ishte përfundimtare. Disa orë më vonë, një MRI e dytë tregoi se Sara kishte përjetuar një goditje ishemike, lloji i shkaktuar nga një mpiksje gjaku. Lajmi ishte i ashpër sepse ajo po merrte hollues gjaku.
Gjatë dy ditëve të ardhshme, Sara filloi të rikuperojë ngadalë aftësitë e saj, duke tundur një gisht dhe duke gëlltitur. Ajo gjithashtu kishte një dhimbje koke të tmerrshme.
Ditën e tretë, dhimbja e kokës u intensifikua ndjeshëm.
“Fatmirësisht, nëna ime foli me të gjithë mjekët dhe u kërkoi atyre të bënin një MRI tjetër,” tha Sara.
MRI tregoi se ajo po pësonte një goditje tjetër – këtë herë hemorragjike, domethënë e shkaktuar nga një shpërthim i enës së gjakut në tru.
Holluesit e gjakut përkeqësuan gjakderdhjen. Ilaci duhej të ndryshohej, edhe nëse do të thoshte rritja e mundësisë së më shumë mpiksje të gjakut.
Për fat të mirë, nuk kishte mpiksje shtesë. Dhe pas dy javësh në kujdes intensive kaloi në rehabilitimin e pacientit. Ajo kaloi pesë javët e ardhshme duke mësuar sesi të ecë dhe të menaxhojë detyra të thjeshta ditore.
“Sara është një individ shumë i fortë dhe i vendosur,” tha Xhuli. “Ajo luftoi me çdo energji që kishte”.
Ajo e kishte bërë edhe më pare këtë.
Në moshën 21 vjeç, ajo kishte një mpiksje gjaku të quajtur trombozë e venave të thella dhe u diagnostikua me lupus sistemik, një gjendje autoimune që shkakton inflamacion dhe dhimbje në të gjithë trupin. Disa vjet më vonë, ajo kishte një mpiksje gjaku në mëlçi dhe pësoi dështim të shumëfishtë të organeve, duke çuar në diagnostikimin e një çrregullimi të mpiksjes. Kjo është arsyeja pse ajo po merrte hollues gjaku.
“Kur isha 24 vjec mjekët më thanë se nuk do të kisha më mpiksje, por përsëri pësova dy goditje”, tha ajo.
Tani, pesë vjet më vonë, vendosmëria e fortë e Sarës vazhdon të shkëlqejë.
Për shkak të asaj ku goditjet në tru ndikuan në tru, ajo humbi 50% të shikimit në secilin sy. Përdorimi i anës së djathtë mbetet një luftë. Ajo shpesh ndjen një ndjesi kunjësh në atë anë. Tani mund të ecë dhe ka gjetur disa mënyra për të përdorur dorën.
Pengesat në të folur dhe humbja e kujtesës afatshkurtër e ndaluan atë që të kthehej në karrierën e saj si një ekzekutive e marketingut. Sidoqoftë, e folura ka përparuar deri në pikën ku “shumica e njerëzve nuk do ta vinin re nëse nuk i kushtojnë vërtet vëmendje”. Ajo madje ka mësuar të vozisë përsëri.
Para goditjes, Sara rregullisht bënte prezantime. Dy vjet pas goditjes së saj, ajo arriti ta bënte përsëri.
Duke parë prapa, tha se ishte me fat dhimbja e veshit të vajzës së saj – e cila përfundimisht u diagnostikua si një infeksion në vesh – që i solli në spital atë natë.
“Unë nuk do të isha këtu sot nëse nuk do të ishim atje kur ndodhi,” tha ajo. “Ishte ndërhyrje hyjnore”.
Tani 39 vjeç, Sara vazhdon të marrë hollues të gjakut. Ndërsa kjo e rrezikon atë nga një goditje tjetër hemorragjike, ajo përpiqet të mos merret me të.
“Unë nuk mund ta jetoj jetën time me frikën e kësaj,” tha ajo. “Unë jam vetëm mirënjohës që kam jetuar deri në 40 vjeç dhe shpresoj të kem edhe 40 vjet të tjera.”
