Zyrtari i lartë i Boris Johnson për Brexit David Frost nuk u zgjodh për të ndërtuar ura.
Që kur u ngrit në një pozicion kabineti në shkurt, ish-lobisti i uiskit dhe bartësi krenar i Union Jack ka lobuar në Bashkimin Evropian, duke akuzuar Brukselin për mos fleksibilitet mbi Irlandën e Veriu.
Një kërkesë për të rinegociuar kushtet e tregtisë pas Brexit vetëm shtatë muaj pasi i mbajti ato si një fitore “torturiste”, tregon se çdo stabilitet i siguruar nga marrëveshja prej 1,200 faqesh ka rezultuar i shpejtë.
Përgjigja e BE-së ka qenë e kuptueshme “jo”, duke pasur parasysh mungesën e vazhdueshme të angazhimit nga Johnson dhe Frost për të mbështetur marrëveshjen në radhë të parë, megjithëse është e hapur për “zgjidhje krijuese”.
Ky cikël armiqësie, antagonizmi dhe koncesioni copë-copë ka të ngjarë të vazhdojë për një kohë dhe të paraqesë një sfidë të mirëfilltë për BE-në, e cila është mësuar me një lloj tjetër fqinji – një që aspiron të bashkohet me bllokun, si shtetet e Ballkanit, ose ai që ndërtoi një histori të qasjes në një treg të vetëm, si Zvicra.
Britania e Madhe po del më shumë si Turqia: Një burim i tensionit gjeopolitik për fqinjët e saj, por që tenton të rrëshqasë midis çarjeve të diplomacisë pan-BE.
Ballafaqimi me një Mbretëri Britanike armiqësore ndoshta do të kërkojë një qasje tjetër, më afatgjatë.
Kohët e fundit, Britania e Madhe veçoi në mënyrë cinike Francën si një vend që kërkon karantinë të udhëtimit Covid-19 edhe për të vaksinuarit – një vendim i shpërthyer haptas si “joshkencor” nga Franca, dhe një i marrë qartë në fazat e fundit të një marrëveshjeje për patrullimet e kalimit të migrantëve dy vendet.
Alexandre Holroyd, anëtar i parlamentit francez, thotë se francezët po trajtohen si “shënjestra” nga britanikët.
Por ajo që në sytë e Brukselit duket si hapësirë e përkohshme për frymëmarrjen në mënyrë të pashmangshme mbahet nga Britanikët si një mundësi për të kërkuar më shumë – pra nxitja për rinegociim.
Një përgjigje thjesht teknokratike, e krijuar për të shmangur konfrontimin e hapur, nuk do ta ndalojë këtë model toksik.
Dhe duke pritur që gjërat të bëhen mjaft serioze për një përgjigje diplomatike pan-BE nuk ka gjasa të ndihmojë.
Rasti i Turqisë ofron një paralele udhëzuese: Përpjekjet e dështuara të Qipros vitin e kaluar për të grumbulluar një qëndrim të ashpër të bashkuar të BE kundër kërkimit të Ankarasë në Mesdheun Lindor e bëri bllokun të dukej dyfish i dobët kur gjithashtu nuk arriti të merrte vesh për sanksionet kundër Bjellorusisë (për shkak të rezistencës qipriote )
Nëse Irlanda është ekuivalenti i Brexit i Qipros, duket e rrezikshme të presësh një krizë të plotë atje përpara se të përpiqesh të dalësh me një pozicion të përbashkët të BE.
Ajo që duhet të ndodhë në vend të kësaj është një strategji më e bashkërenduar dhe specifike e Mbretërisë së Bashkuar nga BE, duke sjellë Komisionin dhe vendet anëtare – dhe duke tejkaluar qasjen e zakonshme të “vendit të tretë”.
Një politikë e tillë e bërë me porosi do të lejojë BE të përdorë një shkop gjeopolitik më bindës kur vendos për raprezaljet tregtare, por gjithashtu do të lejojë unionin të vendosë karota më afatgjata për kohën (mbase e largët) kur ka një qasje më bashkëpunuese të mundshme.
Siguria dhe mbrojtja e huaj është padyshim një fushë ku blloku është dobësuar nga Brexit.
Deri atëherë, prisni që ato granata diplomatike të vazhdojnë në Bruksel.
Përkthyer dhe përshtatur nga Bloomberg/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Brexit” nuk do të rinegociohet pas largimit të May
“Brexit mund të shtyhet”
“Brexit”! Pse monedha-simbol po kundërshtohet?
